ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΓΑΛΛΙΑ: Μας αφορά όλους

Του ΒΑΣΙΛΗ ΝΕΔΟΥ

Σήμερα, εκτός απροόπτου, ο Μανουέλ Μακρόν θα εκλεγεί ως ο ένατος πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας με ένα ποσοστό το οποίο θα κυμαίνεται μεταξύ 60% - 70%. Αυτά θα συμβούν, με βάση τις εκτιμήσεις των αναλυτών και των υφιστάμενων δημοσκοπήσεων. Μένει να δούμε και τι θα βγάλει η κάλπη. Αν επιβεβαιωθούν οι μετρήσεις, τότε η Μαρίν Λεπέν θα κινηθεί μεταξύ 30% - 40%. Ο πατέρας της, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, στις προεδρικές εκλογές του 2002 είχε συγκεντρώσει 17,8%, ενώ η ίδια το 2012 τερμάτισε τρίτη με 17,9%. Ακόμα δηλαδή και αν χάσει την προεδρία, η Μαρίν Λεπέν θα έχει διπλασιάσει τους ψηφοφόρους του Εθνικού Μετώπου και, υποθετικά, θα έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για περαιτέρω αύξησή τους.
 

Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι το 2022, στην επόμενη προεδρική εκλογή, η Μαρίν Λεπέν θα κέρδιζε την προεδρία. Στην πολιτική τίποτε δεν είναι γραμμικό και ο χρόνος από τώρα έως το 2022 ισοδυναμεί με μια αιωνιότητα απείρων πιθανοτήτων. Λόγω των ευθύτατων μηνυμάτων που εκπέμπουν τα πρόσωπα, συχνά θεωρούμε ότι καθορίζουν τις εξελίξεις. Ωστόσο, φαινόμενα όπως η Λεπέν στη Γαλλία και τα αριστερά και δεξιά ομοιώματά της ανά τη Δυτική Ευρώπη, δεν γεννήθηκαν εν μια νυκτί ως αποτέλεσμα έλλειψης αισθητικής ή ξαφνικής φασιστοποίησης, αλλά ως απότοκα της αποξένωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, και από την όχι πάντα ορατή, ωστόσο αισθητή αύξηση των ανισοτήτων μέσα σε κάθε μια ευρωπαϊκή χώρα ξεχωριστά.
 

Ως εκ τούτου ο αγώνας του Μακρόν εναντίον της ανόδου του γαλλικού ακροδεξιού φαντάσματος, των επιγόνων της Action Française, δεν είναι παρά μια μάχη, όχι ο πόλεμος απέναντι στην κατακλυσμιαία άνοδο του λαϊκισμού. 

Η ενδιαφέρουσα παράμετρος της περίπτωσης Μακρόν εντοπίζεται περισσότερο στο γεγονός ότι...

 δεν έχει κομματική στήριξη. Ισως τα επόμενα χρόνια δούμε και άλλα παραδείγματα ανάδειξης τέτοιων πολωτικών και αντιθετικών σχημάτων. Οπου στη μια πλευρά θα βρίσκονται λογής λαϊκιστές, όπως η Λεπέν, την οποία προτιμούν ξεκάθαρα αριστεριστές όπως ο Μελανσόν. Και στην άλλη θα αναδύεται ένας πόλος πιο συστημικός, καθαρά φιλοευρωπαϊκός, με εκφραστές πρόσωπα δίχως κομματική στήριξη. 

Ενα τέτοιο μοντέλο, το οποίο προς το παρόν «καμουφλάρεται» λόγω της ύπαρξης παραδοσιακών μεγάλων κομμάτων, ήδη υφίσταται στην Ελλάδα και ασκεί σοβαρότατη πίεση στα μικρότερα κόμματα, ιδίως εκείνα που βρίσκονται κοντά στο κέντρο και απειλούνται με εξαΰλωση.  

Διότι και στην περίπτωση της Ελλάδας το δίλημμα που θα τεθεί θα είναι ξεκάθαρο: Θα φύγουμε μπροστά ή θα μείνουμε πίσω;