"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΠΟΥΣΤΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Άχου χαρούλες…



Επί τέλους! Χαράς ευαγγέλια για τους καταπιεσμένους περίεργους. 


Και ξανά επί τέλους! Το χρέος διεγράφη! Το Κυπριακό λύθηκε! Η Άγκυρα λούφαξε! Τα Σκόπια και η Αλβανία (Θεέ μου κατάντια), ζήτησαν συγγνώμη για τις παπαριές τους! Ο Αμερικανός πρέσβης, συμβουλεύει να συνεχίσουμε ακόμη να τραβάμε κουπί! Η φτώχεια, αποτελεί μία θλιβερή ανάμνηση! Τα καλοριφέρ άναψαν! Ο Φιντέλ ζωντάνεψε! Και όλοι, είμαστε μία χαρούμενη ατμόσφαιρα.


Έτσι η βουλή μας και ξανάμανα επί τέλους, ψήφισε το «Σύμφωνο συμβίωσης», το οποίο υπερψήφισε και η Ν.Δ. βεβαίως βεβαίως. Θα τρίζουν τα κόκκαλα της μαμάς της, της ΕΡΕ, που φώναζε «Πατρίς-Θρησκεία –Οικογένεια» σε όλους τους τόνους.  


«Μα ακόμα εκεί βρίσκεσαι;» θα μου πουν οι προοδευτικοί νεοδημοκράτες. Πάρτο χαμπάρι ο κόσμος προοδεύει πάει μπροστά». 


Να με συγχωρούν, αλλά αν για να πας μπροστά χρειάζεται να σε «ωθούν» από πίσω, να μένει το βύσσινο. 


Τέλος πάντων, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και στο τέλος κάνουμε ταμείο, όπως λένε και οι ποδοσφαιριστές στις βαρύγδουπες συνεντεύξεις τους.


Έτσι λοιπόν, ανοίγει ο δρόμος για να δούμε τον Μήτσο να παντρεύεται τον Λάκη τον πηδηχτούλη και την Γωγούλα να ενώνει τη ζωή της με την Βαγγελιώ την μπρατσαρού και να ανοίγουν τα σπιτικά τους, γεμάτοι ευτυχία, αφού ο νέος νόμος προβλέπει ότι τα νέα «ζευγάρια» θα μπορούν να υιοθετούν και, φυσικά, να αναθρέφουν παιδιά… 


Ομολογουμένως είναι το κάτι που μας έλειπε. Είναι ένα, τι λέω ένα, πενήντα και βάλε, βήματα της κοινωνίας μας προς το μέλλον, που θα οδηγήσει την Πατρίδα μας στα πεπρωμένα της Φυλής.  


Θυμόσαστε τον Χατζηχρήστο στην θρυλική πλέον κωμωδία «Της κακομοίρας» (αλήθεια, ποιος ηλίθιος την μετονόμασε σε «Μπακαλόγατος»;), που έλεγε ότι κάθε τάξη του Δημοτικού, την πέρναγε σε δύο χρόνια για να τα μαθαίνει καλύτερα;  


Έτσι και τώρα. Κάθε παιδάκι θα έχει δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες για να καταλαβαίνει καλύτερα την αξία τους.


Έτσι θα ζήσουμε σκηνές απείρου κάλους, αφού όταν γυρίζει το παιδάκι από το σχολείο του, θα φωνάζει:
  • Μαμά
  • Ορίστε μωρό μου, θ’ απαντά ο Ρούλης, σκουπίζοντας τα χέρια στη ποδιά του (της). Ξέρετε, εκείνη με τις καρδούλες σε σωμόν φόντο και μπορντούρα στο εκρού.

  • Ο Γιωργάκης μου είπε, ότι ο μπαμπάς του, η Φροσάρα, θα του αγοράσει μία Μπάρμπι, που κάνει εγχείρηση και γίνεται «Μπάρμπος». 

  • Τι λες παιδί μου; Βγήκανε τέτοια παιχνίδια, ρωτάει ο Ρούλης και σκουπίζει κρυφά ένα δάκρυ, προσέχοντας να μη βγάλει και το ρίμελ.

  • Πού ζεις καλέ μαμά;. Εδώ της Μαιρούλας της έστειλε η νονά της ο Κοκός από την Ολλανδία, την πριγκίπισσα Σάλτσα, που γίνεται πριγκίπισσος μόλις την φιλήσει ο Φλαμπουράρης.

  • Νέα δάκρυα από την μαμά – Ρούλη, που είναι και πολύ ευαίσθητη, και νέα προσπάθεια να σώσουμε το ρίμελ.

  • Εν τάξει πρίγκιπά μου (μπορεί πλέον να τον αποκαλεί πρίγκιπα, αφού μας τελείωσε ο Φίλης). Μόλις γυρίσει ο μπαμπάς σου από το κέντρο που κάνει στριπ τιζ, θα του πω να σου πάρει μία κούκλα, που γίνεται κούκλος μόλις την πατάς λίγο κάτω από την κοιλιά.

  • Ευχαριστώ πολύ μαμά. Να πάω τώρα να παίξω λίγο με την Καιτούλα;

  • Μα αγόρι μου είναι μεσημέρι και θα ετοιμάζονται για φαγητό.

  • Τι λες καλέ μαμά. Ο μπαμπάς της Καιτούλας, ο Μαρικάρας, δουλεύει μέχρι αργά το απόγευμα, στο σιδεράδικο της κυρά Γιακουμούς (το θηλυκό του Γιακουμή για τους σκράπες από Ελληνικά…), στην άκρη της πόλης (να και λίγο γουέστερν μέσα).

  • Ε, αν είναι έτσι να πας. Στάσου να σου δώσω και λίγο κέϊκ που έφτιαξα, να το πας στην μαμά της Καιτούλας, στην κυρία Σταύρο.

Τέτοια ωραία θα ακούμε σε λίγο και δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε του θηλυκούς από τους σερνικούς, όπως έλεγε και ο Κωνσταντάρας, όταν πήρε τα γυαλιά του, στο θρυλικό πλέον «Η Αλίκη στο Ναυτικό»


Τώρα θα μου πει κάποιος...
 «μα πού ζεις καημένε; Πολύ οπισθοδρομικός είσαι».


Ναι αγαπητέ μου. Οπισθοδρομικός είμαι. Οπισθοωθούμενος ποτέ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: