ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο «ευφυής» ελληνικός τρόπος για τη νέκρωση της ευφυΐας

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΙΤΖΗ

Δεν ξέρω κατά πόσο υπήρξε, όντως, εκείνη η έρευνα που παρουσίαζε τους Έλληνες ως τους λιγότερο ευφυείς σε σχέση με άλλους λαούς. 

Δεν ξέρω με ποιά κριτήρια έγινε τέτοια έρευνα, τι μέσα χρησιμοποιήθηκαν. Σε γενικές γραμμές, δεν υπάρχει κάποιος λόγος που να συνηγορεί υπέρ αυτής της αλήθειας. 

Η στατιστική λέει, πώς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σε κάθε χώρα, τα ποσοστά, ευφυών, ανόητων, καλοπροαίρετων, μορφωμένων, καλών, κακών, ρατσιστών, παιδόφιλων κλπ κλπ, είναι πάνω κάτω ίδια.

Δυστυχώς, η καθημερινότητά μου αποδεικνύει πως δεν πρέπει να είμαστε και το υπόδειγμα ευφυούς πολίτη, σε ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ επίπεδο. Και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το βαθμό ευφυΐας, το γνωστό IQ. Αλλά με τους παράγοντες εκείνους που ευνουχίζουν την ελεύθερη βούληση. Που αφήνουν το λαό έρμαιο μερικών αρπακτικών που λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας, με όπλο, τη διάβρωση της ορθής σκέψης τους. Το τραγικό είναι πως το καταφέρνουν αυτό έχοντας αποπροσανατολίσει τον μέσο Έλληνα κάνοντάς τον να νιώθει ευγνωμοσύνη γι αυτή την κατάντια.


Πώς λοιπόν μετατρέπεται ένας πνευματικά υγιής λαός, σε ένα μίζερο, παρανοϊκό, χωρίς αυτοπεποίθηση, που στέκεται ουραγός στην Ευρώπη, και ζητιανεύει για την επιβίωσή του, την ίδια ώρα που καταριέται εκείνον που παρακαλάει; Και που, παραδόξως, νιώθει περήφανος γι αυτό.  


Ποιοί παράγοντες έχουν μετατρέψει το λαό αυτό, που ζούσε με φιλότιμο τις παλιές δεκαετίες, σε αναιδή επαίτη; 


 Ποιός θρασύς, πολυμήχανος εγκέφαλος κατάφερε να δημιουργήσει τέτοια σύγχυση στο μυαλό του Έλληνα, ώστε να στρέφεται εναντίον όσων είναι με το μέρος του, την ίδια ώρα που επιβραβεύει τον σατανικό καταστροφέα του;


Η ζημιά αρχίζει νωρίς κι έχει να κάνει με τον παράδοξο τρόπο που ο Έλληνας χειρίζεται την θρησκευτική πίστη του.


 Όταν όλα όσα απαιτεί η ορθοδοξία, είναι σχεδόν αδύνατον να τα επωμιστεί ένα ανθρώπινο πλάσμα, η φυσική αντίδραση για την ψυχική του ισορροπία, είναι η υποκρισία. Η εκκλησία σπέρνει ενοχές, σε κάθε τομέα της καθημερινότητας. Απαγορεύει προγαμιαίο σεξ, απειλεί με καρκίνους και ασθένειες τιμωρίας ακόμα για το στοματικό και κάθε άλλου είδους σεξ, καταδικάζει με κοινωνική απομόνωση τους ομοφυλόφιλους, προσπαθεί να ελέγχει τη ζωή του καθενός με κανόνες και λογιών λογιών «απάνθρωπες» εντολές κρατώντας τον δέσμιο, να νιώθει ενοχικά για ότι επιθυμεί το σώμα και η ψυχή του. Επιβάλει νηστείες, κανόνες, τύψεις για την οποιαδήποτε απόλαυση, δεκάδες εμπόδια που έρχονται σε αντιπαράθεση με την ατομική ολοκλήρωση. Απειλεί με το φόβο του πέλεκυ της κόλασης που λικνίζεται απειλητικά πάνω από το κεφάλι των πιστών.


Ο άνθρωπος, ο Έλληνας, ως «αδύναμο πλάσμα» συχνά λυγίζει και παραβαίνει τις αυστηρές εντολές, ακολουθώντας τις επιταγές της φύσης του. Πέφτει με πολλές ενοχές σε πολλά από τα σαδιστικώς απαγορευμένα «αμαρτήματα». 


Και όταν έρχονται οι τύψεις, και ο αυστηρός περίγυρος-ελεγκτής, τα κρύβει, προσποιείται πως δεν τα έχει κάνει, και πολλές φορές για να πείσει για την αθωότητά του κρίνει μεγαλόφωνα και δυσκολεύει τη ζωή όσων τολμηρών κάνουν τα ίδια.


Έτσι στην Ελλάδα υπάρχει το εξής παράδοξο:  


Μια χώρα που τα ποσοστά θρησκόληπτων φτάνουν ψηλά στον ουρανό, οι «πιστοί» βλασφημούν, είναι ρατσιστές, κλέβουν το συνάνθρωπό τους είτε άμεσα, είτε έμμεσα με τη μη πληρωμή φόρων, ψεύδονται ασυστόλως χωρίς σημαντικό λόγο, καταλαμβάνουν με ρουσφέτι θέσεις ικανών, αδικούν, θέλουν νεκρές γειτονικές κατσίκες και πολλά άλλα γραφικά. Κανένα καμπανάκι στο κεφάλι τους δεν τους θυμίζει τα λόγια του Χριστού περί φαρισαίων και υποκριτών. Και συνεχίζουν απτόητοι το θεάρεστο έργο τους, βρίσκοντας αισχρό καταφύγιο στην εξομολόγηση που θα τους δώσει άφεση στα ανομήματά τους, ή θα σκαρώσουν κάποιο άλλοθι εν ριπή οφθαλμού και η συνείδηση επανέρχεται καθαρή και αστραφτερή.


Μεγαλώνοντας μέσα στην υποκρισία για να αντιμετωπίσεις τον αδύναμο και βρώμικο εαυτό που σε έχουν πείσει πως είσαι, μαθαίνει να κάνεις όλα όσα ποθεί το κορμί σου, στα κρυφά. Κατά συνέπεια, αυτή η μέθοδος που δεν προσφέρει ατομική ολοκλήρωση, βρίσκει εφαρμογή και σε άλλους τομείς: Στις ανθρώπινες σχέσεις που συνήθως είναι σαθρές, στις σχέσεις με την οικογένειά σου, τους φίλους σου, στη σχέση σου με το κράτος και τις υποχρεώσεις σου απέναντί του. Και έτσι ο καθένας τακτοποιεί στο μυαλό του τα πάντα, όπως τον βολεύει. Και αυτοϋπνωτίζεται.


Στην Ελλάδα η σήψη της ελεύθερης σκέψης, η χρήση της λογικής του παραλόγου συνεχίζεται να «διδάσκεται» κατά τα γυμνασιακά χρόνια. Το φαινόμενο των καταλήψεων, που ενθαρρύνεται από γονείς μιας νοσηρής αριστερής ιδεολογίας, μαθαίνει στα παιδιά να διεκδικούν δεκάδες παχιά «τίποτα». Οι μικροί κακοί μελλοντικοί πολίτες, των καταλήψεων, των κεκτημένων, των παράλογων δικαιωμάτων που δε συνοδεύονται από αντίστοιχες υποχρεώσεις, μαθαίνουν να ασκούν το παράλογο, φορώντας του μια αποκρουστική μάσκα λογικής, παίρνοντας ένα μιαρό βάπτισμα. Η σαθρή νοοτροπία του «αγώνα για κεκτημένα» βρίσει γόνιμο έδαφος στο μυαλό του πιτσιρικά, που λόγω νεαρού της ηλικίας, υιοθετεί την ανοησία, προκειμένου να «λουφάρει». Παίρνει, έτσι, ένα ακόμα καταστροφικό μάθημα, με τις ευλογίες των παρανοϊκών κηδεμόνων του. Κι αυτή είναι ακόμα, η αρχή του κακού.


Έπειτα, έρχονται τα χρόνια των σπουδών. Τα τριτοβάθμια ιδρύματα, είναι ο προθάλαμος και η προετοιμασία, για να περάσει στην κοινωνία της Ελλάδας, ο τοξικός πολίτης που είναι καρκίνωμα για τη χώρα του. Βασικό αντικείμενο σπουδών σε όλα ανεξαιρέτως τα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, είναι ΠΩΣ θα μάθει ο φοιτητής να δηλητηριάζει την αλήθεια. Θα μάθει πως να ξεδοντιάζει τον αντίπαλο, ακόμα κι αν είναι ικανός και καλοπροαίρετος. Πώς να εξουδετερώνει κάθε αξία που θα τον ολοκληρώσει.


Ο τρόπος… απλός: Διαρροή θεμάτων έναντι αμοιβής, στον καθηγητή, διανομή εξεταστέας ύλης από κομματικές παρατάξεις, καταλήψεις μειοψηφιών εις βάρος των συνεπών, πολιτικά παιχνίδια, νοθευμένες φοιτητικές εκλογές, πόλεμος εντυπώσεων. Κι έτσι, όσοι πάρουν πτυχία, βγαίνουν έτοιμοι να στηρίξουν τη διαφθορά.  


Μπορεί να μην δόθηκε έμφαση στο αντικείμενο των σπουδών, όμως ο γνήσιος ανάλγητος ατομιστής και τοξικός Έλληνας είναι έτοιμος να διαπρέψει, έχοντας λάβει «άλλου είδους» εφόδια, πιο απαραίτητα για την επαγγελματική αποκατάσταση, από τη γνώση. Έτσι, οι πολιτικές νεολαίες (φαινόμενο ελληνικό και άθλιο), λύνουν και δένουν. Τελευταία τους έγνοια είναι οι σπουδές. Και στη συνέχεια οι ίδιοι, όταν γίνονται πολιτικά πρόσωπα, έχουν σαν τελευταίο μέλημα την αγάπη προς τη χώρα.


Συνδικαλιστές, πολιτικοί, εκκλησία κομματάρχες. Οι κυρίαρχοι της σήψης. Οι πρωταγωνιστές της μιζέριας. Εκείνοι, που επηρεάζουν ένα απαίδευτο λαό. Έναν λαό που περνάει μια φάση ξενερώματος από δυνατό μεθύσι ευημερίας, με δυνατό πονοκέφαλο. Ένας λαός, που έχει χάσει τα ιδανικά των περασμένων παλιών δεκαετιών, όπου ο τζαμπαμαγκισμός κυριαρχεί, η τέχνη λοιδορείται, ο έξυπνος διαπομπεύεται, ο πρωτοπόρος εξοστρακίζεται. Που η μετριότητα δοξάζεται, το ρουσφέτι είναι μαγκιά.


Ο θεοφοβούμενος έλληνας, γνωρίζει, φυσικά, τη φράση του Χριστού για τους φαρισαίους, πως μοιάζουν με τάφους, έξω καθαροί και λευκοί και μέσα γεμάτοι βρώμα και δυσωδία. Δεν επιτρέπει, όμως στην ευφυΐα του, να λειτουργήσει ώστε να διαπιστώσει το νόημα αυτής της φράσης στη δική του ύπαρξη. Δεν τον συμφέρει κι έτσι, αν και μέσα του κάτι κλωτσάει, δεν το αφήνει να βγει στην επιφάνεια. Οδηγεί το ακριβό αυτοκίνητό, ντύνεται με τρέντυ αμφίεση, ανανεώνει τα I PHONE κάθε χρόνο.


Όμως στο κρανίο του μέσα, κρύβει καλά την ανασφάλειά του, την χαμηλή του αυτοεκτίμηση, που τον αναγκάζει να κάνει καραγκιοζιλίκια φιγούρας. Και δυστυχώς και οι άλλοι, οι όμοιοί του δέχονται και παίζουν αυτό το παιχνίδι της ματαιοδοξίας. Και όλοι μαζί μεταμορφώνονται σε ανδρείκελα, που απλά επιβιώνουν άσκοπα, χωρίς ιδανικά, χωρίς προοπτική. Και όλοι μαζί νιώθουν ενταγμένοι αρμονικά στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι ενταγμένοι, απλώς στη… βλακεία.


Κάποτε οι «σοφοί» άνθρωποι της τέχνης της πολιτικής και των γραμμάτων επηρέαζαν σημαντικά την πορεία της χώρας. Ο αδαής, ακόμα και αν δεν τους καταλάβαινε, τους άκουγε με δέος, τους ακολουθούσε. Δυστυχώς, όταν κι εκείνοι άρχισαν να ασπάζονται φρούδες, μη πνευματικές απολαύσεις, παραβιάζοντας τις αρχές τους κι χρησιμοποίησαν την ιδιότητά τους για εύκολο πλουτισμό, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Έχασαν το κύρος τους, αποκαθηλώθηκαν από την κορυφή που τους είχε τοποθετήσει ο λαός. Τότε ανέλαβαν δράση οι ημιμαθείς, με το πρόσχημα της τιμιότητας. Τώρα πια ο φασίστας γοητεύει, ο βλάκας προφητεύει και μαγεύει, ο ακραίος αριστερός θέλει να εξοντώσει τη χώρα ολόκληρη, προσπαθώντας να εξοντώσει τους εχθρούς του. Ο εθνοσωτήρας φυσάει το φλάουτο που ακολουθούν μαγεμένοι όλοι, σαν τα ποντίκια.


Η πραγματική κρίση στη χώρα δεν είναι οικονομική. Μια οικονομική κρίση σε μια ανεπτυγμένη ιδεολογικώς χώρα, όσο σοβαρή και να είναι ξεπερνιέται σύντομα. Σε μια χώρα χωρίς ιδανικά, χωρίς λογική, χωρίς ομαδικό πνεύμα, γιγαντώνεται, αποκτάει ρίζες αποκτάει δυνατά κλαδιά που πνίγουν τα αδύναμα υγιή φυτά που προσπαθούν να επιβιώσουν. Η ζουγκλοποίηση του άλλοτε ανθισμένου κήπου είναι γεγονός. Οι έξυπνοι άνθρωποι λουφάζουν, η ευφυΐα τους υπαγορεύει να κάτσουν στα αυγά τους, να μην εκτίθενται απέναντι σε ένα οργισμένο όχλο που έχει χάσει τον έλεγχο. Η διαπόμπευση, όσων τολμούν να ψελλίσουν μια αλήθεια, είναι σκληρή.


Η ζημιά έγινε. Η κατηφόρα είναι πια πολύ απότομη. Τα φρένα δεν λειτουργούν. Και φτάσαμε σήμερα...

 να ορίζουν τις τύχες μας οι ημιμαθείς, οι αδαείς, άνθρωποι που βγάζουν παιδικά απωθημένα. Στο όνομα της χαμένης περηφάνιας και μιας ανάκτησης της επίπλαστης παλιάς ευημερίας, αποκτούν βήμα.  

Επηρεάζουν την καθημερινότητά μας, αποθεώνουν τη θεά βλακεία. Στο μυαλό του φαιδρού, η φαιδρότητα φαντάζει ποίημα. Και ο βλάκας δεν έχει επίγνωση της βλακείας του, ώστε να καταλάβει γιατί είναι τόσο άτυχος. Ποτέ δεν θα καταλάβει το κακό που έκανε στον εαυτό του, την οικογένεια του, το συμπολίτη και τη χώρα του. Και όλο θα νιώθει κατατρεγμένος από διάφορες δυνάμεις τους σκότους. Από κακούς που ψεκάζουν, από ανθέλληνες που θέλουν τα νησιά του, από διαβολικές δυνάμεις που θέλουν να χαλάσουν την εθνική καθαρότητά του. Από σιωνιστές, μασόνους, εβραίους, που πάντοτε τον ζήλευαν. Από διαβολικές σκοτεινές δυνάμεις. Γιατί έτσι τον έμαθε η θρησκεία του. Πως για όλα υπεύθυνος είναι ένας θεός η ένας διάβολος. Ποτέ ο ίδιος.