QUIZ: Δίδονται δύο παλαιά κείμενα των οποίων οι συγγραφείς με όρους πολιτικής ορθότητας χαρακτηρίζονται ο μεν ένας "αξιοπρεπής δημοκράτης αγωνιστής" ο δε άλλος "κάθαρμα"
Το πρώτο κείμενο είναι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑίου Ράπερ Ιάσονα Σχινά στο "Πρώτο Θέμα" για την αποκάλυψη του "δημοκρατικού" βόλέματός του του από τον ΣΥΡΙΖΑ
Το δεύτερο είναι η επιστολή που έστειλε το 1981 από την φυλακή ο Στυλιανός Παττακός προς τον συνήγορό του , όταν αυτός του ανακοίνωσε την πρόθεσή του να προσφύγει στο Ευρωκοινοβούλιο και το
Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων .
Διαβάστε τα και εντοπίστε τον αξιοπρεπή και το κάθαρμα...
Γράφει ο Ιάσονας Σχινάς - Παπαδόπουλος,
γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Όταν ήμουν μικρός τα χρόνια της ευημερίας στην Ελλάδα θυμάμαι τους
γονείς μου να μου λένε για την αριστερά, για το κίνημα, για τις ρίζες
μας και πως δεν πρέπει να ξεχνάμε από που προερχόμαστε.
Τότε ήμουν 10 χρονών και ακούγαμε το άξιον εστί και μου έλεγαν ιστορίες.
Για την γιαγιά μου, την περήφανη επονήτισσα, βασανισμένη από τους χίτες
στο χωριό της, που φθάνει σήμερα τα 90 και με καλημερίζει κάθε πρωί.
Για τον προπάππο μου, που είχα την τύχη να τον γνωρίσω, δικαστή του ΕΑΜ
και για τον παππού μου, αντάρτη στον Δημοκρατικό Στρατό που γλύτωσε την
εκτέλεση στο τσακ αφού τον συλλάβανε τις μέρες της ήττας.
Και μετά όντας παππάς στην Αμαλιάδα οι φασίστες του λέγαν πως θα τον
ξυρίσουν γιατί ήταν τραγόπαππας-κομμουνιστής και έπρεπε να φύγει να πάει
αλλού, και δώστους δυσμενείς μεταθέσεις από τους ιεροκήρυκες της
αγάπης. Και θυμάμαι την μάνα μου να μου λέει πως της μάθαινε αντάρτικα
στα κρυφά όταν ήταν ακόμη μωρό κι αυτός φορούσε ράσα και πως οι αντάρτες
όταν χόρευαν στα βουνά γινότανε σεισμός.
Για τον δολοφονημένο θείο του πατέρα μου από φασίστες κάπου στα βουνά της Hλείας, το μάθαμε πρόσφατα σε ένα βιβλίο και δεν ήξεραν καν που θάφτηκε και εάν θάφτηκε και το χειρότερο εαν έπρεπε να το πούμε στο αδερφό του. Για τον θείο-παππού Θοδωρή και τα μακρονήσια, την εξορία, τις κλειστές πόρτες μετά για δουλειά, γιατί αν ήσουν αριστερός σε κυνηγούσαν χωρίς αύριο και δεν είχες δικαίωμα να ταΐσεις τα παιδιά σου.
Για τις εκδρομές της ΕΔΑ μου μίλαγε ο πατέρας μου όταν ήταν αυτός μικρό
παιδάκι, για το αντρίωμα του στο Πολυτεχνείο, στην ΟΜΛΕ, στη δικτατορία,
για την δράση του στο δυναμικό φοιτητικό κίνημα, για την ΕΦΕΕ, για τον
815, τον Κουμή και την Καννελοπούλου, για την ΠΠΣΠ, για το ΚΚΕ-ΜΛ, για
το χημείο, για τα όνειρα της τότε εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς... Εκεί
γνώρισε και τον άνθρωπο της ζωής του, την Μητέρα μου που τον αντέχει
κοντά 40 χρόνια...
Πάντα θυμάμαι πως και οι φίλοι των γονιών μου κάπου εκεί γύρναγαν στους
αγώνες, στους δρόμους, άλλοι στην ΚΝΕ, άλλοι στον Ρήγα και άλλοι έξω από
την βουλή και κάπου γύρναγε και η απογοήτευση, η ήττα, η ανασφάλεια.
Γιατί κάποιοι πήγαν σπίτια τους, άλλοι όχι και το πράγμα προχωράει. Και
δούλεψαν και έφτιαξαν οικογένεια και ποτέ δεν ζήτησαν λεφτά ούτε από
τους ΠΑΣΟΚΟΥΣ ούτε από τους δεξιούς. Γιατί είναι αυτοδημιούργητοι και
δεν χρωστάνε σε κανέναν και γι αυτό είμαι περήφανος...
Και κάπου το 2006, 18 χρονών εγώ τότε, πριν μία δεκαετία, ο αδερφός μου,
φοιτητής της ΑΣΟΕΕ μου λέει για το Δίκτυο, το άρθρο 16, τον αγώνα που
έπρεπε να δώσουμε, και δίπλα μας στο δρόμο και τότε και η μάνα μου και ο
πατέρας μου (παρόλο που μια ζωή χοντρός είχε αρχίσει να κουράζεται στο
περπάτημα και δεν άντεχε πολλά, πολλά).
Μετά στην Νεολαία ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, στον ΔΕΚΕΜΒΡΗ, στις πλατείες και δώσ του
δακρυγόνο και ξύλο και η μάνα μου να τρέχει στα κρατητήρια να βγάζει
κόσμο, και ο αδερφός μου δίπλα πάντα εκεί να με ζυμώνει να μου αγοράζει
βιβλία για τον ΜΑΡΞ και να μου εξηγεί το κεφάλαιο και τεχνικά όντας
εκτός από αριστερός και τεχνοκράτης και πάντα τον ζήλευα γι αυτό...Γιατί
ποτέ δεν έμενε στη θεωρία. Δεν θα ξεχάσω όταν έμεινε για 2 μήνες στο
κρεβάτι επειδή αρρώστησε από την κούραση επειδή κάθε μέρα ήταν στην
κατάληψη της ΑΣΟΕΕ...
Και ο καιρός έτρεχε και έμαθα για το Φόρουμ το 05, για την νέα αριστερά
της νίκης, για το ότι εμείς πρέπει να δικαιώσουμε τα όνειρα και τους
πόθους των ηττημένων, όχι μόνο αυτών από τους οποίους εγώ προέρχομαι
αλλά για όλους όσους δίνανε την ζωή τους με αυταπάρνηση και με θυσία μία
ζωή χωρίς να λογαριάζουν τίποτα.
Και έτσι περνάνε 10 χρόνια συναρπαστικά στα οποία δώσαμε το είναι μας,
τη ζωή μας ολόκληρη, χωρίς να λογαριάζουμε λεφτά, εργατοώρες, την υγεία
μας, χωρίς ποτέ να περιμέναμε πως το 12 θα έτριζε συθέμελα ο τόπος και
μετά τον Γενάρη, μετά τον Ιούλη. Και μετά για εμάς η πρώτη ήττα και
κουβέντα με τους συντρόφους, κουβέντα στην ΟΒΑ του σπιτιού μου και
μαθαίνουμε και σήμερα να είμαστε εδώ στα δύσκολα, βάζοντας το κεφάλι μας
σε έναν βαθύ κουβά με σκατά, δεν ζητάμε τίποτα από κανέναν, δεν θα
ζητήσουμε ποτέ...Ο καθένας με την δική του πορεία, με την δική του
ιστορία με δικούς τους αγώνες, χωρίς φιλοδοξίες να γίνουμε κάποιοι.
Πάντα για το κόμμα, μόνο για το κόμμα, για κανέναν ρουφιάνο, για κανένα
αφεντικό και σε αυτούς δεν θα απολογηθώ ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου.
Γιατί ο καθένας έχει επιλέξει να βάλει πλάτη για να μην χάσουμε
συλλογικά, βάζει πλάτη για να αλλάξει αυτή η βρωμιά που υπάρχει γύρω μας
και μας πνίγει.
Και η μάνα μου 30 χρόνια μαχόμενη δικηγόρος δεν περίμενε τον ΣΥΡΙΖΑ για
να ζήσει, γιατί ο πατέρας μου τόσα χρόνια δουλειά, δουλειά, δουλειά από
τα 16 στην οικοδομή κόλλαγε ένσημα, μετά πούλαγε βιβλία για να ζήσει και
μετά στα λεξικά, στην Καθημερινή, στο flash και θα μπορούσα να γράφω
μέχρι αύριο αλλά αυτό δεν έχει νόημα... Ποτέ όμως κρατικοδίαιτοι...
Κι ο αδερφός μου 10 χρόνια κοντά εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα και
τώρα εκεί που πρέπει να βοηθήσει κι αυτός βοηθάει... Ποτέ δεν ζητήσαμε,
ποτέ δεν περιμέναμε ανταμοιβή, το κόμμα μας ζήτησε να βάλουμε πλάτη και βάλαμε, γιατί αυτό είναι το σωστό, γιατί πάντα στην αριστερά χρωστάμε και δεν μας χρωστάει...
Και δεν θα απολογηθώ σε κανέναν ούτε για τις ρίζες μου, ούτε για την
οικογένεια μου, γιατί αυτή είναι η ιστορία μου, γραμμένη σε λίγες
γραμμές, γιατί αυτή δεν είναι μόνο η δικιά μου ιστορία, γιατί δεν είδαμε
φως και μπήκαμε, γιατί υπάρχουν πολλοί σαν εμάς, πάρα πολλοί με τις
δικές τους ιστορίες, τις δικές τους κοινές ιστορίες... Έχω γνωρίσει
πολλούς και πολλές συντρόφους και συντρόφισσες με ιστορίες πολύ πιο
βαριές από την δικιά μου...
Και είμαι περήφανος και νιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε σύντροφο και
συντρόφισσα που στέκομαι στο πλάι του και αγωνίζομαι μαζί του απέναντι
σε κάθε λογής πρώτο Φλέμα. Μπροστά στη ρουφιανιά και τον κιτρινισμό στέκομαι περήφανος και τους γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια.
Κατάλαβες ρουφιάνε;;
Ιάσονας Σχινάς - Παπαδόπουλος,
γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Παττακός, Στρασβούργο, Σούσα
Σήμερα παρουσιάζεται ένα ενδιαφέρον ντοκουμέντο που βοηθά την ερμηνεία της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Ο Αριστείδης Δημόπουλος είναι συνταξιούχος δικηγόρος, υφυπουργός Οικονομικών επί 21ης Απριλίου και συνήγορος των πρωταιτίων του πραξικοπήματος. Κοινοποίησε στη «δημοκρατία» επιστολή που έλαβε από τον Στυλιανό Παττακό το 1981, όταν ανακοίνωσε σε εκείνον και στους λοιπούς εντολείς του την πρόθεσή του να προσφύγει στο Ευρωκοινοβούλιο και το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Στην «αυστηρώς προσωπική» επιστολή του ο Παττακός γράφει:
«Αγαπητέ μου Αρη, η προθυμία σου να σπεύσης εις το Στρασβούργον προς υποστήριξιν της υπό τινών φίλων μας -εν αγνοία ημών- υποβληθείσης καταγγελίας είναι συγκινητική εξ απόψεως οίκτου και φιλίας. Εκτιμώ βαθύτατα την πρόθεσίν σου αυτή. Αλλ' εάν σκεφθής ψυχραίμως και χωρίς συναισθηματισμούς θα συμφωνήσης μαζί μου ότι η ενέργεια αυτή, του να ζητούμεν δηλαδή την επέμβασιν των ξένων διά την επανόρθωσιν μιας αδικίας την οποίαν διέπραξεν εις βάρος μας η κυβέρνησις της πατρίδος μας, οιαδήποτε κι αν είναι η κυβέρνησις αυτή, είναι άκρως εξευτελιστική δι' ημάς και μας ταπεινώνει εις τα όμματα του Ελληνικού Λαού, των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και έναντι της Ιστορίας, διότι μας παρουσιάζει εθνικώς αναξιοπρεπείς και "μηδίζοντας".
Κατά την διάρκειαν της επαναστατικής περιόδου, αυτούς οι οποίοι περιέτρεχον τας "αυλάς" της Ευρώπης και των ΗΠΑ (Παπανδρέου, Ράλλης, Παπασπύρου, Ζίγδης, Μητσοτάκης κ.λπ.) διά να "βρουν το δίκιο τους" τους απεκαλούσαμεν προδότας και "μηδίζοντας". Νομίζεις ότι είναι ορθόν τώρα να τους αντικαταστήσωμεν ημείς εις τους τίτλους αυτούς;
Ο Καβάφης έχει γράψει ένα έξοχον ποίημα υπό τον τίτλον "Οδοιπόροι για τα Σούσα"*. Εάν ενθυμούμαι καλώς, κάποιος στίχος του λέγει "Και τι φρικτό, τι φρικτό, όταν ενδίδης και κινάς οδοιπόρος για τα Σούσα". Και εννοεί τον Δημάρατον, τον Ιππίαν, τον Θεμιστοκλή, τον Κόνωνα και λοιπούς μηδίζοντας, οι οποίοι, όταν ηδικούντο ή ενόμιζον ότι ηδικούντο από την Πατρίδα των, ξεκινούσαν διά την αυλήν των Περσών βασιλέων διά να εύρουν το "δίκιο τους"·
Φαντάζεσαι ποία ατίμωσις θα ήτο δι' ημάς εάν κάποιος νέος Καβάφης γράψη κανένα παρόμοιον ποίημα με τίτλον "Οδοιπόροι για το Στρασβούργο!".
Είμαι βέβαιος ότι δεν πιστεύεις ότι είμεθα άξιοι τοιαύτης τύχης».
*Ο ορθός τίτλος του ποιήματος του Κωνσταντίνου Καβάφη είναι «Η Σατραπεία».
Κατάλαβες ρουφιάνε;;
Ιάσονας Σχινάς - Παπαδόπουλος,
γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Παττακός, Στρασβούργο, Σούσα
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Ο Αριστείδης Δημόπουλος είναι συνταξιούχος δικηγόρος, υφυπουργός Οικονομικών επί 21ης Απριλίου και συνήγορος των πρωταιτίων του πραξικοπήματος. Κοινοποίησε στη «δημοκρατία» επιστολή που έλαβε από τον Στυλιανό Παττακό το 1981, όταν ανακοίνωσε σε εκείνον και στους λοιπούς εντολείς του την πρόθεσή του να προσφύγει στο Ευρωκοινοβούλιο και το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Στην «αυστηρώς προσωπική» επιστολή του ο Παττακός γράφει:
«Αγαπητέ μου Αρη, η προθυμία σου να σπεύσης εις το Στρασβούργον προς υποστήριξιν της υπό τινών φίλων μας -εν αγνοία ημών- υποβληθείσης καταγγελίας είναι συγκινητική εξ απόψεως οίκτου και φιλίας. Εκτιμώ βαθύτατα την πρόθεσίν σου αυτή. Αλλ' εάν σκεφθής ψυχραίμως και χωρίς συναισθηματισμούς θα συμφωνήσης μαζί μου ότι η ενέργεια αυτή, του να ζητούμεν δηλαδή την επέμβασιν των ξένων διά την επανόρθωσιν μιας αδικίας την οποίαν διέπραξεν εις βάρος μας η κυβέρνησις της πατρίδος μας, οιαδήποτε κι αν είναι η κυβέρνησις αυτή, είναι άκρως εξευτελιστική δι' ημάς και μας ταπεινώνει εις τα όμματα του Ελληνικού Λαού, των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και έναντι της Ιστορίας, διότι μας παρουσιάζει εθνικώς αναξιοπρεπείς και "μηδίζοντας".
Κατά την διάρκειαν της επαναστατικής περιόδου, αυτούς οι οποίοι περιέτρεχον τας "αυλάς" της Ευρώπης και των ΗΠΑ (Παπανδρέου, Ράλλης, Παπασπύρου, Ζίγδης, Μητσοτάκης κ.λπ.) διά να "βρουν το δίκιο τους" τους απεκαλούσαμεν προδότας και "μηδίζοντας". Νομίζεις ότι είναι ορθόν τώρα να τους αντικαταστήσωμεν ημείς εις τους τίτλους αυτούς;
Ο Καβάφης έχει γράψει ένα έξοχον ποίημα υπό τον τίτλον "Οδοιπόροι για τα Σούσα"*. Εάν ενθυμούμαι καλώς, κάποιος στίχος του λέγει "Και τι φρικτό, τι φρικτό, όταν ενδίδης και κινάς οδοιπόρος για τα Σούσα". Και εννοεί τον Δημάρατον, τον Ιππίαν, τον Θεμιστοκλή, τον Κόνωνα και λοιπούς μηδίζοντας, οι οποίοι, όταν ηδικούντο ή ενόμιζον ότι ηδικούντο από την Πατρίδα των, ξεκινούσαν διά την αυλήν των Περσών βασιλέων διά να εύρουν το "δίκιο τους"·
Φαντάζεσαι ποία ατίμωσις θα ήτο δι' ημάς εάν κάποιος νέος Καβάφης γράψη κανένα παρόμοιον ποίημα με τίτλον "Οδοιπόροι για το Στρασβούργο!".
Είμαι βέβαιος ότι δεν πιστεύεις ότι είμεθα άξιοι τοιαύτης τύχης».
*Ο ορθός τίτλος του ποιήματος του Κωνσταντίνου Καβάφη είναι «Η Σατραπεία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου