ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΦΑΣΙΣΤΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: H ανοχή δοκιμάζει την αντοχή

Της ΜΑΡΙΑΝΑΣ ΠΥΡΓΙΩΤΗ

Η ανοχή στην πολιτική βία δοκιμάζει την αντοχή μιας Δημοκρατίας. Επί χρόνια στις πολιτικές πορείες και τις διαδηλώσεις, οι «γνωστοί άγνωστοι» έβρισκαν τον τρόπο στο τέλος να καταλήγει το κέντρο της Αθήνας σε πεδίο μάχης με μολότοφ, βανδαλισμούς, επιθέσεις στον «κλασικό εχθρό», τα ΜΑΤ, και μια ατελείωτη παραφιλολογία που ακολουθούσε επίσης «κλασικά» για το αν η Αστυνομία άσκησε ναι ή όχι απρόκλητη ή υπερβολική βία.

Σε μια κοινωνία που οι βόμβες μολότοφ έχουν υποβαθμιστεί σε… πασχαλιάτικες κροτίδες και το κράτος επιδεικνύει όχι απλώς ανοχή, αλλά στωική απάθεια, αποδεχόμενο ουσιαστικά τη χρήση βίας σαν πολιτική πρακτική, επί δεκαετίες, τότε όλα μπορούν να συμβούν. Και συνέβησαν... Οχι μία, αλλά δεκάδες φορές. Χρησιμοποιήθηκαν εξ αρχής οι κτιριακές υποδομές των ΑΕΙ λόγω τους διαβόητου «ασύλου» μιας ακόμη ιδιαιτερότητας της ελληνικής πολιτικής παράδοσης. Η Αριστερά είχε βρει ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης με το «σύστημα», πατρονάροντας ιδεολογικοπολιτικά «τα παιδιά» και παίρνοντας ευφυώς τις ελάχιστες δυνατές αποστάσεις, ίσα να κρατάει τα προσχήματα από τη βία και τα έκτροπα. Αλλωστε, έβαζε αυτόματα σαν αντίβαρο τη βία του κράτους, της Αστυνομίας, των ΜΑΤ, δημιουργώντας ένα ισοζύγιο θολούρας. 

 

Από την άλλη πλευρά, το οργανωμένο κράτος είχε αποδεχτεί ότι οι άντρες των δυνάμεων ασφαλείας θα είχαν συνεχώς «απέναντι» όχι διαδηλωτές, αλλά επιτιθέμενους, άρα σχεδόν σε κάθε πορεία η βία ένθεν κακείθεν ήταν προδιαγεγραμμένη εξέλιξη με όλα όσα αυτό συνεπάγεται σε βάθος χρόνου.  

Ούτε λόγος φυσικά για τη διεθνή πρακτική του προλαμβάνειν, καθώς οι κουκουλοφόροι του αντιεξουσιαστικού χώρου παρέμεναν «φαντάσματα». Με αποκορύφωμα τα εκτεταμένα βίαια επεισόδια του 2008, όπου αποτυπώθηκε με τον πιο καθαρό τρόπο η συνολική παθογένεια αυτής της ιδιόρρυθμης στρέβλωσης, με ένα παιδί να δολοφονείται από ειδικό φρουρό και ένα κύμα τυφλής βίας να σαρώνει τη χώρα και με τραγική μνήμη τους τρεις νεκρούς της Μαρφίν το 2010 από εμπρησμό στο υποκατάστημα της τράπεζας, το πρόβλημα έφτασε στο ακρότατο όριό του. 

Γιατί αυτή η αναδρομή; 

Διότι αν αυτά αφορούν στο χθες, ύστερα από έξι χρόνια κρίσης μπορεί να αφορούν και στο αύριο. 

Ηδη η Ακροδεξιά που βάζει τη δική της διαφορετική, πλην εγκληματικά βίαιη, σφραγίδα δημιουργεί έναν άλλο πυλώνα πολιτικής έντασης με άλλοθι τη λαϊκή αγανάκτηση.  

Η βία των ακροδεξιών φασιστοειδών είναι επιπέδου συμμορίας και έχει στόχευση πρόσωπα αντιπάλους, έχει ήδη νεκρό και συνεχίζεται παρά την αντίδραση του οργανωμένου κράτους, που εν προκειμένω λειτούργησε εξ αρχής κάθετα και σωστά. 

 
 

Αλλά καλό θα ήταν να μην εφησυχάζουμε και κυρίως να μην κοιμούνται τον ύπνο του αριστερού δικαίου οι νέοι κυβερνώντες, αυτοί που κάποτε έκλειναν το μάτι στη «δικαιολογημένη» βία.