ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Δεν βάζεις μεθυσμένο στο τιμόνι

Γράφει ο Γιάννης Αναστασάκος 

Μηχανικός και κοινωνικός επιστήμονας.

«Κι ένα τοις εκατό να κάνει απ’ όσα υπόσχεται πάλι κέρδος θα ’χουμε». Ακουγόταν, προβλημάτιζε, έπειθε.  

Στις εκλογές του Ιανουαρίου ήταν η μαγική, αποστομωτική κουβέντα υπέρ ΣΥΡΙΖΑ που αντέκρουε τις ενστάσεις ότι τάζει πολλά, ότι το πρόγραμμα είναι ανεφάρμοστο. Πολλοί αναποφάσιστοι, μετακινούμενοι, χωρίς ιδιαίτερες ιδεολογικές ταυτίσεις, ψήφισαν έτσι. Επιλογή χωρίς ρίσκο, με σίγουρο κέρδος, νόμισαν!

Ο συλλογισμός αποδείχθηκε λάθος. Κρυμμένη μέσα του ήταν η υπόθεση ότι χειρότερα δεν γίνεται, ότι όσα είχαμε ήταν δεδομένα. Επτά μήνες ήταν αρκετός χρόνος για να φανεί η πραγματικότητα. Τρίτο μνημόνιο, τρισχειρότερο, 60 δισ. επιπλέον κόστος –εμείς θα τα πληρώσουμε– και capital controls να στραγγαλίζουν την επιχειρηματικότητα, τις δουλειές και να αυξάνουν την ανεργία. Ολα έγιναν πολύ χειρότερα, εύκολα και γρήγορα. 

Το νέο σόφισμα για τις επόμενες εκλογές είναι η οικουμενική συναίνεση σε κεντροαριστερή κυβέρνηση. Με δεδομένο τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της, ας μείνει η Ν.Δ. αντιπολίτευση. «Να βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ για να υποχρεωθούν να κυβερνήσουν. Αλλιώς θα τους έχεις απέναντι να πετροβολούν». Θέση χωρίς ρίσκο ακούγεται. Τη διακινούν και θεσμικοί παράγοντες από την Ευρώπη. Χωρίς ρίσκο φαινομενικά. Σαν την άλλη που άνοιξε τον ασκό… Κι εκείνη καλοδεχούμενη ήταν στις Βρυξέλλες. 

Ηθικός εκβιασμός καταρχήν, γιατί είναι ωμά και σταράτα: αν δεν με ψηφίσετε, θα το κάνω «καλοκαιρινό». Το είπε από την αρχή ο Νίκος Βούτσης. Η εθνική ευθύνη στα καλύτερά της! Λογικό άλμα μετά, γιατί πρώτο κόμμα σημαίνει κόμμα απαραίτητο για σχηματισμό κυβέρνησης. 

Δεν θα τους «έχουμε μέσα», θα τους έχουμε «στο κεφάλι μας βρέξει χιονίσει». Το άλλο λογικό σφάλμα του συλλογισμού κρύβεται πάλι επιμελώς. Θεωρεί τη συμφωνία δεδομένη και την εφαρμογή της εύκολη. Δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο:  

Οι αυτονόητες παλινωδίες ενός απαραίτητου –ως πρώτο κόμμα– για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα δυσκολέψουν αφάνταστα την εφαρμογή της συμφωνίας. Στο τέλος κάθε τριμήνου σπασμωδικά, «ισοδύναμα», θα μπαλώνονται τρύπες. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς πολιτική, ίσα ίσα για να βουλώνονται τρύπες στους αριθμούς του μνημονίου. Θα λιώσουμε από τη φθορά. Ας το δούμε κι ανάποδα: 

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να σαμποτάρει την εφαρμογή της συμφωνίας σαν δεύτερο κόμμα; Oχι σημαντικά. Γιατί το αντιμνημόνιο πέθανε. Το τρίτο μνημόνιο το έχει υπογράψει ο Α. Τσίπρας. Ταφόπλακα για τις φαντασιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ή όχι, η υπογραφή δεν αλλάζει. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δεχθεί να μετέχει σε κυβέρνηση, ριζοσπαστική αντιπολίτευση δεν θα μπορεί να είναι. Δεν έχει πια το ηθικό πλεονέκτημα. Η απόπειρα αναβίωσής του θα είναι φάρσα που θα ξαναδιασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι ο κόσμος έχει κουραστεί να συναρτά τη μοίρα του από το πόσο γρήγορα μαθαίνει ο «μικρός Αλέξης του Καμμένου». Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίσει τις εκλογές, η πορεία της Ελλάδας δεν θα ταυτίζεται με τις δικές του αντιφάσεις.
Για να το πούμε αλλιώς: 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυστυχώς παράγοντας συστημικής αστάθειας, λόγω της ηθελημένης διγλωσσίας του. Σε εποχή που η σταθερότητα είναι το ένα και μοναδικό, απόλυτο ζητούμενο. Εάν προπορεύεται, θα μπατάρουμε. Αν οπισθοχωρεί, πιθανόν να κουνάει το πλοίο, αλλά πορεία δεν θα μπορεί να αλλάξει. 

Είναι τελικά απλό. Οταν ψάχνεις για λιμάνι, δεν βάζεις τον μεθυσμένο στο τιμόνι, για καπετάνιο. Προτιμάς ακόμη και τον τραχύ λοστρόμο. Οσο καλή, θελκτική κι αν ακούγεται η πρόταση κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι δυσκολότερο από άλλες εναλλακτικές να επιτύχει τα βασικά. Να κυβερνήσει. 

Προχθές πάλι ο Χ. Σπίρτζης, υπουργός ΣΥΡΙΖΑ σε παραγωγικό υπουργείο, ευχόταν να μην εφαρμοσθεί το μνημόνιο και η παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων.  

Αν και πάλι είναι υπουργός που έχει την ευθύνη της συμφωνίας, τι ακριβώς θα εφαρμόσει, πότε και πώς;  

«Τα νησιά πλούτισαν από τους πρόσφυγες», «το μνημόνιο δεν παλεύεται», τα ίδια ισχύουν ακόμη και για τους πιο λογικούς, τον Γ. Σταθάκη και τον Ε. Τσακαλώτο, που δηλώνουν ανίσχυροι να εφαρμόσουν και πρόθυμοι πάλι να διαπραγματευθούν! Η νέα λέξη-φαντασίωση που προσπαθεί να επιβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ και δυστυχώς την υπαινίσσονται και άλλα κόμματα είναι η διαπραγμάτευση. Μέσα της χωρά σαν λάστιχο ό,τι δεν μας αρέσει. Είναι ολέθριος κίνδυνος. Η διαπραγμάτευση έγινε για επτά μήνες, κατέληξε, συμφωνήθηκε υπογράφτηκε. Ακόμη και για το χρέος το πώς θα γίνει βιώσιμο έχει προδιαγραφεί.
Τώρα είναι ώρα για δουλειά, εφαρμογή και εναλλακτικές προτάσεις, αφού όμως πρώτα υπάρχουν αποτελέσματα. Η διαπραγμάτευση είναι τα αποτελέσματα που θα προκύψουν και οι μεταρρυθμίσεις που θα γίνουν. Αλλιώς η μαγική λέξη γίνεται το άλλοθι και το καταφύγιο της ανικανότητας στη διακυβέρνηση, ώστε πάντα να φταίνε οι άλλοι που δεν μας δίνουν ό,τι ζητάμε. Αυτό το έργο το ζήσαμε στο εφιαλτικό επτάμηνο, το γνωρίσαμε, το πληρώνουμε.
Καιρός να κυβερνηθούμε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ να υποχρεωθεί να διαλέξει: ή να ενηλικιωθεί ή να διαλυθεί. Γιατί η κεντροαριστερά και η Ελλάδα θα βρουν τον δρόμο τους.