Toυ ΚΩΣΤΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ
Ο πρωτογονισμός και η χυδαιότης της προεκλογικής αναμετρήσεως καθιστά
αναξιοπρεπή την όποια ενασχόληση με την πολιτική.
Παρά ταύτα, πολιτική
θα υπάρχει πάντα και οι εκλογές θα διεξαχθούν στις 25 Ιανουαρίου, με
όρους που επέβαλαν οι ηγέτες των κομμάτων. Διότι αυτούς διαθέτουμε και
με αυτούς θα πορευθούμε, έως ότου οι εκλογές και οι εσωκομματικές
διαδικασίες απομακρύνουν κάποιους από την κορυφή.
Παρά τις προεκλογικές κραυγές, τα δημοσκοπικά ευρήματα, τα πάσης φύσεως διλήμματα, το αποτέλεσμα των εκλογών θα προσδιορισθεί και από το ποσοστό της αποχής.
Στις εκλογές του 2009, το ΠΑΣΟΚ ανεδείχθη πρώτο κόμμα με
διαφορά περίπου 10% έναντι της Νέας Δημοκρατίας και αύξηση των ψήφων
μόνον κατά είκοσι χιλιάδες εν σχέσει με την προηγούμενη εκλογική
αναμέτρηση του 2007. Εξ ου και η πόλωση σε μια απέλπιδα προσπάθεια
συσπειρώσεως.
Ο πρόεδρος της Ν.Δ. και πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ορθώς είχε
επισημάνει, μετά το αδιέξοδο της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι η
χώρα οδηγείται σε εκλογές «παρά τη θέληση του λαού». Μόνον που ο «λαός»
κατά κανόνα θέλει την ησυχία του και όχι εκλογές. Αυτό τεκμαίρεται από
την περιορισμένη προσέλευση των πολιτών στις κάλπες, σε όλη την
δημοκρατική Ευρώπη, παρά τον έντονο ερεθισμό που προκαλούν τα ΜΜΕ. Στη
σημερινή συγκυρία, η φυσιολογική τάση αποχής -σε όποιον βαθμό υφίσταται-
θα επηρεασθεί και από τις καιρικές συνθήκες, με δεδομένο ότι το
εκλογικό σώμα στην Ελλάδα είναι γηρασμένο.
Αλλά η ουσία θα πρέπει να αναζητηθεί πέρα από προσεγγίσεις περί της
όποιας εκλογικής συμπεριφοράς του πλήθους―αφού ως «πλήθος» άκριτο
αντιμετωπίζονται κατά κανόνα οι πολίτες.
Η «νέα» πολιτική δύναμη που ανεδείχθη από την κρίση, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια μετενσάρκωση του ΕΑΜ, δίχως τη ρυθμιστική παρουσία του ΚΚΕ―ευτυχώς. Είναι επί της ουσίας μια μικροαστική αντίδραση, συγκεχυμένου ιδεολογικού πλαισίου, με κάποιους απόηχους της Τρίτης Διεθνούς, και μια πίστη αβάσιμη περί του καθοριστικού «ρόλου των μαζών» στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Είναι ενδιαφέρον ότι αυτά τα τόσο πεπαλαιωμένα εκλαμβάνονται ως νεωτερισμός.
Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικές δυνάμεις «ευρωπαϊκού προσανατολισμού», σε όλες τις κυβερνητικές εκφάνσεις τους, προσπάθησαν για μία πενταετία να αποφύγουν πάση θυσία την εφαρμογή του προγράμματος σε εκείνες τις κοινωνικές ομάδες με τις οποίες διαπλέκονται πολιτικά και οικονομικά και επιχειρούν συσπείρωση περιδεών ψηφοφόρων, προβάλλοντας το φάσμα μιας βιβλικής καταστροφής.
Αυτές οι δύο τάσεις ολικής καταστροφής αναδεικνύουν ως μόνο σταθεροποιητικό παράγοντα την Ευρωπαϊκή Ενωση, διότι η απώλεια κυριαρχίας δεν εξαντλείται στην οικονομία, αλλά διαμορφώνει και τις πολιτικές επιλογές των γηγενών.
Κανείς πολιτικός ηγέτης μας δεν έχει το διαμέτρημα να σώσει ή έστω να
καταστρέψει την Ελλάδα:
Οντα ανυπόστατα και ιδιοτελή θα μας ταλαιπωρούν,
καθώς θα ακολουθούμε πορεία προσαρμογής στη διαμορφούμενη νέα τάξη
πραγμάτων. Διότι επί της ουσίας δεν πρόκειται για «κρίση» αλλά για τη
μετάβαση σε μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική από αυτήν που
υφίστατο έως τώρα και οι πολιτικοί συντελεστές του δράματος της σήμερον
είναι απλώς παρωχημένοι και έξαλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου