Οι Αμερικανοί
έχουν ένα ρητό: Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί ενίοτε οι προσευχές
εισακούονται. Ο Τσίπρας μάλλον δεν το γνώριζε αυτό το ρητό. Προσευχόταν
για την εξουσία και ίσως τελικά να την αποκτήσει. Θα είναι για όλους
δύσκολα, αλλά πιο δύσκολα θα είναι για τον ίδιο.
Ο Σαμαράς αποφάσισε
να προσφέρει στον Τσίπρα την ευκαιρία που ζητούσε με μανία δηλαδή τις
εκλογές για να βγει πρώτο κόμμα και να σχηματίσει κυβέρνηση. Θα μου
πείτε: Μα πάει ο Σαμαράς σε εκλογές Προέδρου χωρίς να έχει εξασφαλίσει
τους 180 βουλευτές; Προφανώς. Σήμερα δεν έχει τις 180 ψήφους που
χρειάζεται για να εκλέξει τον κ. Σταύρο Δήμα Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Μπορεί να τις μαζέψει;
Ίσως, αλλά δύσκολα.
Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι τις μαζεύει και εκλέγει Πρόεδρο στην τρίτη ψηφοφορία, στηριζόμενος σε διάφορους ανεξάρτητους, Χρυσαυγίτες, πρώην ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ. Και τι πέτυχε;
Έβγαλε μεν Πρόεδρο αλλά να κυβερνήσει δεν θα μπορέσει. Και αυτό διότι θα πρέπει αμέσως να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο με τους Ευρωπαίους για να ενταχθεί στην πιστωτική γραμμή με ενισχυμένους όρους (ECCL). Αν δεν ενταχθεί τότε θα περιμένει να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές, οι οποίες ήδη (από χθες έκλεισαν). Το ίδιο θα συμβεί σε οποιονδήποτε βρίσκεται στην κυβέρνηση άρα και στον ΣΥΡΙΖΑ αν βγάλει αυτοδυναμία ή στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ αν σχηματίσουν κυβέρνηση όλοι μαζί. Ή και σε μια οικουμενική κυβέρνηση με συμμετοχή όλων των κομμάτων συμπεριλαμβανομένης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Με λίγα λόγια στο
τιμόνι της χώρας (της Ελλάδας εννοώ) κάθεται ήδη ο διευθυντής του EFSF
του Ευρωπαικού Μηχανισμού Στήριξης και περιμένει τους επιβάτες, δηλαδή
τα ελληνικά κόμματα. Μόνη διέξοδος για όποιον θέλει να αποφύγει τα μέτρα
έστω και αν χρειαστεί να καταστρέψει τη χώρα και να το σκάσει νύχτα με
ελικόπτερο, είναι να φύγει από την ΟΝΕ.
Υπό αυτές τις
συνθήκες, μοιάζει λογική η σκέψη του Σαμαρά, να πει ότι πάει για
Πρόεδρο τώρα, να ελπίζει ότι δεν θα εκλεγεί πρόεδρος, να ρίξει τις
ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ και σε όποιον άλλο δεν ψηφίσει και να πάει για
εθνικές εκλογές γνωρίζοντας ότι θα τις χάσει. Σε αυτή την περίπτωση θα
πρέπει η κυβέρνηση που θα σχηματισθεί, όποια και αν είναι η σύνθεση της,
ή να προσφύγει στην ειδική πιστωτική γραμμή ενισχυμένων όρων, ή να
αποχωρήσει από την ΟΝΕ, από την ΕΕ και από ότι αυτό σημαίνει συνολικά.
Τι θα κάνει ο Τσίπρας;
Εμείς δεν ξέρουμε, ίσως να μην ξέρει ακόμη ούτε ο ίδιος. Όμως αυτό που μπορούμε να αντιληφθούμε είναι ότι η χώρα μπαίνει για τα καλά σε μια πολύ σοβαρή πολιτική και οικονομική κρίση η οποία ενδέχεται να έχει από τεράστιο έως ανυπολόγιστο εθνικό και οικονομικό κόστος.
Την ευθύνη για το κόστος αυτό την έχουν εξίσου όλοι οι πολιτικοί. Και ο Τσίπρας που αρνήθηκε να συμφωνήσει σε οτιδήποτε υποσχόμενος να σκίσει τα μνημόνια και να ξαναφέρει πίσω τις παχιές αγελάδες της περασμένης δεκαετίας όταν θα γίνει κυβέρνηση και ο Σαμαράς που δεν προχώρησε νωρίτερα τις μεταρρυθμίσεις και που σχεδιάζει να την κοπανήσει αλά Κωστάκης Καραμανλής σήμερα και όλοι φυσικά οι άλλοι, που ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του αντιστάθηκαν στις μεταρρυθμίσεις και μας φλόμωσαν στο λαικιστικό παραμύθι.
Ποιος θα πληρώσει τη νύφη;
Μα αφελής ερώτηση:
Ποιος την πληρώνει πάντα; Εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου