Η αιχμή του σύγχρονου δόρατος για
το Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές διαφορές δεν είναι άλλη από τον
πολλά υποσχόμενο τομέα της ενέργειας (σε αποθέματα - επεξεργασία - οδούς
μεταφοράς) στη θαλάσσια περιοχή της Αν. Μεσογείου.
Στην περιοχή αυτή, η
Τουρκία είναι σήμερα, περίπου, persona non grata, δηλαδή ανεπιθύμητη.
Εχει προ πολλού χαλάσει τις σχέσεις της με το Ισραήλ. Εχει σοβαρά ψυχρανθεί με την
παρούσα κυβέρνηση της Αιγύπτου (μετά τα μαλλιοκούβαρα μέσα στη Γ.
Συνέλευση του ΟΗΕ τον περασμένο Σεπτέμβριο). Δεν αναγνωρίζει την
Κυπριακή Δημοκρατία, που έχει επιλέξει απολύτως νόμιμα να αξιοποιήσει τα
αποθέματα φυσικού αερίου στη νότια και ανατολική πλευρά της κυπριακής
ΑΟΖ, για την ώρα, με προοπτική ωφελημάτων για όλους τους κατοίκους της
νήσου μόνον μετά τη λύση του Κυπριακού.
Επιπροσθέτως, με όλες τις τριβές, πολλάκις επικίνδυνες, στην
πορεία των δεκαετιών που έχει προκαλέσει η Αγκυρα εναντίον της Αθήνας,
με τις, εκτός κανόνων διεθνούς δικαίου, απαιτήσεις και διεκδικήσεις της
στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο του Αιγαίου, είναι επιεικώς αδύνατον να
οριοθετηθεί η ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στην περιοχή του ν.
Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου, αφού οι τουρκικές κυβερνήσεις
αμφισβητούν, εκτός των άλλων, την ελληνικότητα του Καστελορίζου, την
υφαλοκρηπίδα του και την ΑΟΖ του, που αποτελεί το «άκρο» της ελληνικής
επικράτειας στην περιοχή.
Στην πραγματικότητα η Αγκυρα, λόγω των πρόσφατων, αλλά και των
πάγιων παράνομων και επιθετικών επιλογών και ενεργειών της, είναι
παγιδευμένη στη συγκεκριμένη, πολλά υποσχόμενη ενεργειακώς περιοχή, τα
οφέλη της οποίας, μέχρι στιγμής, καρπώνονται οι τωρινοί εχθροί της
Αγκυρας στην Αν. Μεσόγειο.
Η τουρκική κυβέρνηση προσφεύγει, λοιπόν, στον μόνο τρόπο
αντίδρασης που ξέρει, αυτόν την πρόκλησης και προσπάθειας δημιουργίας
τετελεσμένων, με την επίκληση χρήσης βίας.
Τούτη τη φορά, όμως, οι
παραδοσιακοί «φίλοι και βοηθοί» της Αγκυρας δεν δείχνουν εμφανώς διάθεση
να συμπλεύσουν μαζί της, καθώς τα δικά τους γεω-πολιτικο-ενεργειακά
συμφέροντα δεν συμπίπτουν ακριβώς με αυτά της Τουρκίας.
Ελλοχεύει
βεβαίως πάντοτε ο κίνδυνος μιας λανθασμένης κίνησης της Αθήνας και της
Λευκωσίας, ώστε να πέσουν στην παγίδα της έντασης, η αποκλιμάκωση της
οποίας, βεβαίως, συνεπάγεται πρόσθετους συμβιβασμούς, που δεν έχουν
κανένα λόγο τώρα να κάνουν Ελλάδα και Κύπρος. Αντιθέτως, η Λευκωσία
πρωτίστως, αλλά και η Αθήνα έχουν κάθε λόγο να αυξήσουν κατακόρυφα το
βαθμό προσέγγισης και συνεργασίας με τις ενεργειακώς υποσχόμενες χώρες
της περιοχής, όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος. Είναι πολλαπλής σημασίας η
επίσημη προαναγγελία του υπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ κ. Λίμπερμαν
προχθές στη Λευκωσία, ότι από του χρόνου πρέπει να αναμένεται «...ένα
στρατηγικό επίτευγμα στον τομέα εξερεύνησης κοιτασμάτων - αποθεμάτων
μεταξύ των δύο χωρών, μέσω διεθνούς κοινοπραξίας, με καθαρές υποχρεώσεις
των διεθνών εταιρειών».
Κάτι ανάλογο αναμένεται στο τέλος της εβδομάδας στη Σύνοδο Κορυφής Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, στο Κάιρο.
Ολες αυτές οι κινήσεις αφορούν άμεσα την Ελλάδα, που είναι η πιο
προωθημένη χώρα της Ευρωζώνης στην περιοχή (μαζί με την Κυπριακή
Δημοκρατία) και επομένως έχει μείζονα και καθοριστικό ρόλο στη μεταφορά
των ενεργειακών υλών στην ενεργοβόρα Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου