ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: Διασυρμός, το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα

Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Οκνηρία. Αλαζονεία. Λαιμαργία. Λαγνεία. Απληστία. Οργή. Ζηλοφθονία. Αυτά ως γνωστόν είναι τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, άρα ουδείς αναμάρτητος. Από χθες προστέθηκε και ένα όγδοο. Ο διασυρμός.
 

Η ποδοσφαιρική σημαία της Βραζιλίας κυματίζει μεσίστια, οι κρουνοί δακρύων ενός έθνους 200 εκατομμυρίων εκβάλλουν στον Ατλαντικό και εκατοντάδες  εκατομμύρια μηνύματα χρόνιων θαυμαστών, με «θερμά συλλυπητήρια» από όλες τις γωνιές της γης,  φθάνουν στην αχανή ποδοσφαιρομάνα. 

Ο Χριστός του Ρίο ήταν με τους Γερμανούς αν και για να πούμε του στραβού το δίκιο, αυτή η δαιμονισμένη μηχανή του Γιόακιμ Λεβ δεν χρειαζόταν θεία παρέμβαση για να βυθίσει ένα έθνος στο πένθος. 

Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Ηταν η Βραζιλία που αλλαξοπίστησε τα τελευταία χρόνια, απομαγεύτηκε, προσαρμόζοντας τη φιλοσοφία της στον ορθολογικό τρόπο γραφής άλλων ποδοσφαιρικών σχολών. Είναι σαν να αναγκάζεις έναν ακροβάτη σε τσίρκο με κορμί λάστιχο να παρουσιάσει άξαφνα πρόγραμμα θηριοδαμαστή.  Η Βραζιλία εντάχθηκε στο ταχύρρυθμο πρόγραμμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και αποβλήθηκε πανηγυρικώς από το στερέωμα. Η χώρα δεν έπαψε να γεννά ταλέντα αλλά οι περισσότεροι  πρωτοκλασάτοι παίκτες της «εξευρωπαϊστηκαν», άλλαξαν ταυτότητα, μπήκαν σε καλούπια που τους στένευαν.Τρίζουν τα κόκκαλα του Γκαρίντσα και του Σόκρατες, και μελαγχολούν επτάκις οι εναπομείναντες από τη μυθική εθνική ομάδα του 1970 με τους-ναι,ναι- έξι επιθετικούς που διέσυρε την Ιταλία (4-1) του ελεεινού κατενάτσιο ή τη  φαντεζί  στρατιά του 1982 που έκανε το Γιάννη Διακογιάννη να αναφωνήσει: αυτή είναι πολύ μεγάλη ομάδα».
 

Η Βραζιλία λατρεύτηκε για το αντισυμβατικό, κεφάτο, απρόβλεπτο παιχνίδι που αναπτυσσόταν από άτομα με ασυγκράτητη φαντασία και δεξιότητες. Αλλα κόλπα. Η φετινή ομάδα άρχιζε και τελείωνε στον Νεϊμάρ, ένα παιδί 22 ετών που επωμίσθηκε ρόλο ηγέτη ελλείψει άλλου. Ισως ο τραυματισμός του και η απουσία του από το δράμα να τον απάλλαξε από ένα βαρύ φορτίο που θα έσερνε για πολλά χρόνια. 

Αν οι παίκτες αυτής της Βραζιλίας που είδαμε (από το πρώτο παιχνίδι) άλλαζαν εμφανίσεις και ονόματα,θα μπορούσαν να υποδυθούν οποιαδήποτε «μεσαία» ομάδα του πλανήτη.

Το τέλος εποχής για την Ισπανία σήμανε νωρίς με την «πεντάρα» από τους όχι ιπτάμενους Ολλανδούς. Χθες, η «πεντάστερη» Βραζιλία, των ισάριθμων τίτλων σε Παγκόσμια Κύπελλα, παραδόθηκε αμαχητί, μένοντας χωρίς φύλλο συκής.

Η εκκωφαντική ανωτερότητα των Γερμανών, γίνεται ακόμα πιο σπουδαία γιατί οι παίκτες της στο γήπεδο δεν εκδήλωσαν στο παραμικρό δείγματα κανενός από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.  

Η Βραζιλία  γυρίζει βίαια σελίδα. Ισως αποφασίσει να επενδύσει πάλι στο ποδοσφαιρικό παρελθόν της, προστατεύοντας τα διαμάντια της από τις βιτρίνες της Δύσης. Εμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο ότι μιμούμενος τους άλλους χάνεις τον αληθινό σου εαυτό. Για όλα αυτά που σε θαύμαζαν-και σε φοβούνταν-οι άλλοι