Μικρή καθημερινή ιστορία και ένα γι' αυτή
σχόλιο. Στη γειτονιά μου υπήρχε και υπάρχει ένα μίνι-μάρκετ που τα καλά
χρόνια είχε και μεγάλη πελατεία και τέσσερις υπαλλήλους. Στις δύσκολες
τελευταίες χρονιές που και οι πελάτες ελαττώθηκαν και όσοι ψωνίζουν
μείωσαν το διαθέσιμο για προμήθειες ποσό, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού
αδυνατούσε να καλύψει τους μισθούς τεσσάρων υπαλλήλων.
Σημειώνω εδώ πως οι τέσσερις αυτοί υπάλληλοι είχαν ο καθένας
καταμερισμό ευθυνών. Αλλος έκανε προμήθειες από τις αποθήκες, άλλος
παραγγελίες, άλλος με ένα μηχανάκι πήγαινε τα ψώνια στους σταθερούς
πελάτες ή σε πελάτες με μεγάλες παραγγελίες και σε σπίτια που δεν είχαν
τρόπο να στείλουν άνθρωπο στο μαγαζί και έκαναν τηλεφωνικά τις
παραγγελίες τους.
Με την κρίση δύο υπάλληλοι, που είχαν θεμελιώσει
συνταξιοδοτικό δικαίωμα και υπήρχε κίνδυνος να απολυθούν, πήραν, έστω
μειωμένη, τη σύνταξή τους.
Ο τρίτος ήταν αλλοδαπός, ασφαλισμένος, αλλά
προτίμησε να επιστρέψει στην πατρίδα του, όπου στο χωριό του είχε σπίτι
κι ένα πιάτο φαΐ, από το να μείνει άνεργος με ενοίκιο και φαΐ στο πόδι.
Οταν ο γείτονας καταστηματάρχης έμεινε με ένα μόνο υπάλληλο, του
είπα: «Θα το κλείσεις, βέβαια, πώς θα το λειτουργήσεις;».
Μου είπε:
Σκέφτηκα γιατί δεν σκέφτονται έτσι και τα πανεπιστήμια.
Ισχυρίζονται πως με λιγότερους διοικητικούς υπαλλήλους δεν θα μπορέσουν
να λειτουργήσουν.
Ιδού η Ρόδος. Αν έχετε στην πολυκατοικία σας δύο ασανσέρ και
χαλάσει το ένα ή και τα δύο, μένετε στο δρόμο. Σκάλα δεν υπάρχει;
Δυσλειτουργία καλείται το μπλοκάρισμα της λειτουργίας. Οχι το σβήσιμο
της μηχανής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου