Του Γιάννη Λουλη
www.johnloulis.gr
www.johnloulis.gr
Οι συναντήσεις του Αντώνη Σαμαρά και κυρίως εκείνη με την Άγκελα Μέρκελ
ήσαν σίγουρα χρήσιμες. Διότι είχε την ευκαιρία να τους δείξει έναν
«άλλο Σαμαρά», από τον ακραίο λαϊκιστή της περιόδου της διακυβέρνησης
Παπανδρέου. Καθώς μοιάζει αποφασισμένος, με πολιτικό κόστος, να κάνει
ό,τι μπορεί ώστε η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ.
Επ' αυτού, όμως,
έπεισε τους συνομιλητές του; Διότι το κομματικό σύστημα παραμένει
βαθύτατα άρρωστο.
Από τον υπερεκδηλωτικό Γιούνκερ έως την
συγκρατημένη Μέρκελ, ο μεν πρώτος είχε ως κεντρικό μήνυμα του τη χαμένη
«αξιοπιστία» της Ελλάδας, ενώ η Γερμανίδα καγκελάριος ήταν πεζή και
σαφής: Θα πειστούμε όχι από τα λόγια σας, αλλά από τα έργα σας.
Και ποια
είναι τα έργα αυτά;
Οι μεταρρυθμίσεις.
Όμως οι τελευταίες δεν είναι
κάτι αόριστο. Ούτε απλώς συμπυκνώνονται σε δημοσιονομικούς στόχους.
Προϋποθέτουν τη ριζική αλλαγή του κρατικιστικού οικονομικού μοντέλου που
χρεοκόπησε. Απαιτούν τομές στον δημόσιο τομέα και σύγκρουση με τις
συντεχνίες που αυτός εξέθρεψε.
Ο δημόσιος τομέας όμως δεν
δημιουργήθηκε από παρθενογένεση. Είναι τέκνο του πολιτικο-κομματικού
συστήματος. Είναι προνομιακό δημιούργημά του, καθώς αποτελεί όχημα
πελατειακών πρακτικών για όσους νέμονται την εξουσία και επιδιώκουν να
τη διαιωνίσουν. Γι' αυτό την τελευταία τριακονταετία αυξάνονταν οι
εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, εκτοξεύονταν οι μισθοί τους,
πολλαπλασιάζονταν τα παράλογα προνόμιά τους. Ταυτόχρονα, το πελατειακό
κράτος κατοχύρωσε, «κεκτημένα» προνόμια διαφόρων συντεχνιών. Έτσι
φτάσαμε στα κλειστά επαγγέλματα.
Για το πολιτικό προσωπικό, το
κράτος είναι φέουδο και λάφυρο. Είναι δυνατόν όταν η ανεργία στον
ιδιωτικό τομέα έχει φτάσει το ένα εκατομμύριο, ηγετικοί θεσμικοί
παράγοντες της Βουλής να διορίζουν προκλητικά συγγενείς τους; Γιατί το
κόμμα τους δεν τους καταγγέλλει ονομαστικά;
Παράλληλα, επί δυο χρόνια
δεν έκλεισαν πλήθος άχρηστων οργανισμών που συντηρούσαν «πελάτες» των
πολιτικών, ούτε έγιναν απολύσεις. Μάλιστα για να αποφευχθούν αυτές
ανεκαλύφθη το εφεύρημα της «εφεδρείας», που φυσικά δεν εφαρμόστηκε. Αυτό
υπήρξε «το φιάσκο της εφεδρείας» και όχι εκείνο που τώρα υπονοεί ο
Κουβέλης.
Επίσης τα τρία κόμματα που συγκυβερνούν είχαν ως ανεύθυνη και
πελατειακή προεκλογική δέσμευσή τους, τις μη απολύσεις στον δημόσιο
τομέα, όταν συνθλίβεται ο παραγωγικός ιδιωτικός τομέας από το
υπερτροφικό κράτος.
Αναφορικά με τα όσα σχεδιάζονται τώρα περί
εφεδρείας, αποτελούν ένα συνονθύλευμα φτηνού πολιτικαντισμού και
μεσοανατολικού παζαριού, ώστε να αποφευχθούν τα όσια των οσίων, δηλαδή
οι απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Άλλωστε επί δυο χρόνια ο Παπανδρέου
ανακοίνωνε κλείσιμο οργανισμών (που ο Σαμαράς απέφευγε να απαιτήσει) και
κανένας δεν έκλεινε. Ταυτόχρονα, τώρα περισσότερα ακούμε για
συγχωνεύσεις και ελάχιστα για το οριστικό κλείσιμό τους. Φυσικά, εν μέσω
όλων αυτών υπάρχει σιγή ασυρμάτου για το άνοιγμα των κλειστών
επαγγελμάτων. Την ίδια ώρα, αν και το θέμα δεν αφορά το μνημόνιο, η
μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου στα ΑΕΙ ευνουχίστηκε, και η αξιολόγηση στην
εκπαίδευση ομοίως, χάριν των συντεχνιών.
Η τραγωδία είναι πως τις
μεταρρυθμίσεις στο κράτος θα έπρεπε να τις υιοθετούν αυτοβούλως οι
όποιοι κυβερνώντες. Αλλά τέτοιες σκέψεις αποτελούν όνειρο θερινής
νυκτός. Το ζήτημα είναι πάντως, πως αυτό που δεν κάνει το
κομματικό-πολιτικό μας σύστημα το απαιτούν οι δανειστές μας.
Απαιτούν το
maximum στις μεταρρυθμίσεις, αν και οι πολιτικοί μας επιδιώκουν το
minimum. Όμως το minimum πλέον δεν αρκεί. Με αυτό δεν σώζεται η χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου