ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η εθελοτυφλούσα άχρηστη συνέταιρος

Tου Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η κρίση στερεώνει - προσωρινώς - την θέση μας στην Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, όμως, καθιστά αυστηρότερη την τήρηση των υποχρεώσεών μας. Η επισήμανση του φιλέλληνος υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας είναι χαρακτηριστική. "Εάν χαλαρώσουμε τις δεσμεύσεις της Ελλάδας, αδυνατούμε να επιβάλλουμε αυστηρότητα στους Ισπανούς".

Ο μέσος Έλληνας, ανυποψίαστος του ρυθμιστικού πλαισίου του Maastricht, έχει υπολάβει την "Ενιαία Αγορά" ως αειφόρο πηγή παροχών (επιδοτήσεις, εορτοδάνεια κ.ο.κ.). Ελάχιστοι συνειδητοποιούν ότι το μέγα στοίχημα της Εν. Ευρώπης έγκειται στο ότι εξωτερικώς, ουσιαστικά, δεν οφείλει. Κατά συμψηφισμό χρεών του "νότου" προς τα πλεονάσματα του "βορρά" αναδεικνύεται τεράστια οικονομική δύναμη. Δύναμη, τελικώς, ελεύθερη χρεών, προς τρίτους, σ΄αντίθεση προς όλες τις άλλες οικονομικές δυνάμεις, όμοιας πολιτιστικής στάθμης. Εκείνες είναι πολυχρεωμένες, μάλιστα οι ΗΠΑ, κατ΄εξοχήν (δε) η Ιαπωνία. Στο στοίχημα ενυπάρχει και μέγας κίνδυνος. Οι οικονομικώς υγιείς του βορρά (Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, Φινλανδία) ν΄αποτελέσουν δική τους ζώνη και να υπερκεράσουν το "νότο".

Οτι ο ευρωπαϊκός βορράς έχει ανάγκητο νότο προς διάθεση προϊόντων αποτελεί μύθο. Ο καθημαγμένος νότος αδυνατεί να πληρώσει. Είναι και επισφαλέστατοςπιστωτής. Άρα: κακός πελάτης. Αγοραστές των προϊόντων του βορρά είναι, κυρίως, από ετών, η Ασία, μερικώς, η αναπτυσσόμενη Αφρική και οι ΗΠΑ.

Σε κάθε περίπτωση, η Ευρωζώνη, ως έχει, αδυνατεί να λειτουργήσει. Η ομοσπονδιοποίηση (αρξάμενη από Συνθήκης Λισαβόνας) θα ήταν ευχής έργο, κυρίως, για την Ελλάδα, ώστε τα σύνορά μας, να ταυτισθούν προς εκείνα της Ομοσπονδίας.

Η αποκοπή μας από την Ευρώπη δεν είναι ζήτημα συμβατικής πρόβλεψης, ούτε πολιτικών διακηρύξεων. Ανάγεται, αποκλειστικά, στην δυνατότητα να συμβαδίσουμε προς τους εταίρους. Μέχρι τούδε δεν το κατορθώσαμε. Οι τράπεζές μας είναι, πλέον, παγκοσμίως αναξιόπιστες. Άρα, στον κρισιμότατο οικονομικό τομέα, που είναι ο τραπεζικός, δεν συμβαδίζουμε με τους εταίρους μας. Ουδείς, εξ αυτών, διατηρεί εδώ καταθέσεις (!!!). Ιδού, λοιπόν,defacto αποσύνδεσή μας.

Γίνεται λόγος για ανακεφαλαίωση των τραπεζών μας. Κυοφορείται, έτσι, παρανομία. Φέρει χαρακτήρα ανεπίτρεπτης κρατικής ενίσχυσης. Η άρνηση πληρωμής των ελληνικών ομολόγων επέφερεισοδύναμη βλάβη (και) σε άλλες τράπεζες. Η αποκλειστική χρηματοδότηση των ελληνικών, παραβιάζει την αρχή της ισότητας. Δυναμιτίζει και όλο τοPSI. Η νομιμότητά του προϋποθέτει ισομερή κατανομή ζημιών.

Κάθε ελληνική πρωτοβουλία αναδεικνύεται δόλια και έκνομη. Μας απομακρύνει πολιτιστικά από τους λοιπούς εταίρους. Η αδυναμία συμπόρευσης έχει παγιώσει την πεποίθηση ότι η ελληνική οικονομία είναι για χρόνια καταδικασμένη σε υποτονική ζήτηση. Δεν αναμένεται ανάκαμψη. Επομένως εγκαταλείπεται η χώρασε ρυθμούς παφλασμού. Οι άλλοτε εδώ επενδυτές, παίρνουν τις ζημίες τους και φεύγουν. Αρκεί να μη χάσουν περισσότερα:Crédit Agricole,Société Générale, αλλά καιMetropolisκαιCarrefourκαιFnac., τρέχοντας, εγκαταλείπουν την ελληνική αγορά.  

Ομοίως πράττουν και όσοι Έλληνες το δύνανται. Χιλιάδες επιχειρήσεις Ελλήνων είναι σκορπισμένες στα Βαλκάνια. Ουδεμία επιστρέφει. Εκεί απολαμβάνουν χαμηλώτερου εργατικού και φορολογικού κόστους. Κάθε ικανός, ημεδαπός ή ξένος, αποφεύγει το ελληνικό κράτος (!!!). Άλλωστε το ίδιο το κράτος, σήμερα, δεν ανήκει πράγματι στην Ευρωζώνη. Ιδού η απόδειξη: Άλλο είναι να έχεις λαμβάνειν από Αυστρία. Άλλο, εντελώς διαφορετικό, από Ελλάδα. Η πρώτη πληρώνει η δεύτερη δεν έχει (!). Άρα οι δύο χώρες δεν συμβαδίζουν. Δεν ανήκουν στην αυτή κατηγορία. Συμπέρασμα: μόνον εθελοτυφλούντες δεν διακρίνουν την βαθιά ήδη αποσύνδεση.

Αυτονόητο και επιλογικό:  

Από ετών, το αντιπαραγωγικό, κομματοκρατούμενο και βαριά διεφθαρμένο δημόσιο συντηρήθηκε με δανεικά (!). Παίρναμε δάνεια, πληρώναμε μισθούς (και) συντάξεις. Σήμερα τα δανεικά κόπηκαν. Ανεπίτρεπτα, μ΄όλον τούτο, η συγκυβέρνηση προσπαθεί να διατηρήσει το πελατειακό αυτό σύστημα αλώβητο. Ετσι συντρίβει ο,τιδήποτε αξιόλογο έχει ξεμείνει στην χώρα. Προς καιρόν, οι Ευρωπαίοι δεν τυποποιούν την, εν τούτοις, δεδομένη αποσύνδεσή μας. Στην αναδιάρθρωση, όμως, της Ευρώπης, υπό τα σημερινά μας χάλια, πανηγυρικώς θ΄απουσιάσουμε. Και είναι προφανές: Δεν θα έχουμε τίποτε να προσφέρουμε, ώστε να μας χρειάζονται. Άχρηστοι συνεταίροι δεν νοούνται.