Ανοίξτε τα σχολεία τώρα!

Tου Αποστολου Δοξιαδη

Τη στιγμή αυτή, 650 σχολεία βρίσκονται υπό κατάληψη από ομάδες μαθητών που έχουν διακόψει με το «έτσι θέλω» τη λειτουργία τους. Γιατί, στην Ελλάδα του σήμερα, ακόμη και στα σχολεία, οι λίγοι μπορούν να επιβάλουν τη θέλησή τους στους πολλούς, με κίνητρα κομματικά, συμφεροντολογικά, ψυχοπαθολογικά, ή συνδυασμούς αυτών, χωρίς να συναντούν το παραμικρό εμπόδιο, από κανέναν.

Το κλειδί για την ερμηνεία του θέματος μάς το δίνει η φράση του μεγάλου Βρετανού στοχαστή Εντμουντ Μπερκ: «Το κακό θριαμβεύει στον κόσμο γιατί οι καλοί άνθρωποι δεν κάνουν τίποτε». 

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι –αν τους κάνουμε τη χάρη να τους αποκαλέσουμε «καλούς» – που δεν κάνουν τίποτε, εν προκειμένω;

Πρώτοι και καλύτεροι, φυσικά, είναι οι καθ’ ύλην αρμοδιότεροι: η ηγεσία και οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας. Δεν καταλαβαίνω, αλήθεια, γιατί δεν αντιδρούν τόσα χρόνια στο αίσχος των καταλήψεων; Δε θέλουν ή είναι απλώς ανίκανοι; Δεν ντρέπονται, όμως; Γιατί, τι λόγο ύπαρξης έχει η εκτελεστική εξουσία, αν όχι να εφαρμόζει τον νόμο; Γιατί το υπουργείο δεν έχει κινήσει γη και ουρανό, μέσα στις δικές του δυνατότητες, και, όπου δεν τα καταφέρνει μ’ αυτές, πηγαίνοντας στις κατά τόπους εισαγγελίες, όπου υπάρχει σχολείο υπό κατάληψη, να υποβάλει μηνύσεις και να απαιτήσει την ενεργοποίηση των αρμοδίων οργάνων; 

Το ότι η Δικαιοσύνη μπορεί να κινηθεί μόνο αν διαπράττονται βανδαλισμοί είναι αναληθές. Η ίδια η κατάληψη παραβαίνει πολλαπλά τον ποινικό κώδικα και άρα υπεραρκεί για την εισαγγελική παρέμβαση. (Δύο παραδείγματα παραβάσεων: το άρθρο 189, που ορίζει ότι δεν μπορεί μια ομάδα να βιαιοπραγεί κατά προσώπων, όπως βιαιοπραγούν οι καταληψίες εμποδίζοντας την είσοδο άλλων στο σχολείο, και το 332, περί εξαναγκασμού σε παύση εργασίας – και υπάρχουν και πολλά άλλα.) Δεν μπορεί το υπουργείο να εξαντλεί τις αντιδράσεις του σε καταγγελίες των κομμάτων που υποκινούν τις καταλήψεις – ας το κάνουν αυτό οι δημοσιογράφοι. Δουλειά του είναι να λύσει το πρόβλημα. Αλίμονο αν η αρετή των πολιτικών εξαντλείται στις καταγγελίες ή, από την άλλη, στην ψήφιση νόμων. Να τους βράσουμε τους νόμους, αν δεν τηρούνται!

Σε κάθε περίπτωση, η ανικανότης του υπουργείου δεν αποτελεί δικαιολογία γι’ αυτή των λοιπών αρμοδίων. Γιατί το μεν υπουργείο δεν πάει στις εισαγγελίες λέγοντας ότι πρέπει αυτές να ενεργήσουν μόνες τους, αλλά οι εισαγγελίες με τη σειρά τους περνούν την ευθύνη στην αστυνομία, η οποία την αποκρούει αριστοτεχνικά, κ. ο. κ. Κι ενώ όλοι αυτοί παίζουν ανέμελοι το ελληνικότατο βόλεϊ της ανευθυνότητας, 650 σχολεία παραμένουν κλειστά και δεκάδες χιλιάδες μαθητές αγράμματοι.

Μα ευθύνη υπάρχει και αλλού. Kουβέντιαζα πέρυσι με τους απελπισμένους καθηγητές ενός αθηναϊκού σχολείου που τελούσε υπό κατάληψη δύο ολόκληρους μήνες και άκουσα το εξής καταπληκτικό: ότι ύστερα από την πρώτη βδομάδα, οι λιγοστοί αρχικοί καταληψίες πήγαν σπίτια τους, ή στις καφετέριες, ή για μπάνιο –κάπου τέλος πάντων– αφήνοντας το σχολείο κλειστό, με μια χοντρή αλυσίδα. Κι έτσι παρέμεινε το σχολείο στο υπόλοιπο διάστημά της, άνευ παρόντων καταληψιών, «κατάληψης».  

«Μα καλά», ρώτησα, «γιατί δεν φέρνει ο διευθυντής κάποιον να σπάσει την αλυσίδα, να μπείτε μέσα;». 

«Φοβάται», μου είπαν, «μήπως δημιουργήσει θέμα, αν δεν δηλώσουν οι μαθητές ότι έληξε η κατάληψη!». Ομως, το σοκ μου χειροτέρεψε όταν έμαθα γιατί δεν παρεμβαίνει ο σύλλογος γονέων: γιατί, παρακαλώ, έχει «κομματική» ηγεσία που θέλει το σχολείο κλειστό για πολιτικούς λόγους.

Αφού όμως υπάρχουν γονείς τόσο άχρηστοι, που βάζουν τη βούληση ενός κόμματος πάνω από το καλό των παιδιών τους, τότε οι άλλοι, οι καλοί γονείς, γιατί δεν αντιδρούν; Τόσο έχουμε πια ευνουχιστεί ως λαός, που ούτε το άμεσο, απτό συμφέρον των παιδιών μας να μη μας κινητοποιεί να αντιταχθούμε στην αυθαιρεσία των βίαιων μειοψηφιών; 

Και όμως, εδώ που φτάσαμε, μόνο οι καλοί γονείς μπορούν να λύσουν το πρόβλημα των καταλήψεων, αυτοί που είναι οι πιο άμεσα θιγόμενοι, που βλέπουν καθημερινά τις θυσίες τους να απαξιώνονται και τα όνειρα των παιδιών τους να υπονομεύονται. Γιατί πρέπει να το πάρουν απόφαση: τα όργανα της Πολιτείας είναι ανίκανα να λύσουν το πρόβλημα, το έχουν δείξει επανειλημμένα. Ας μαζευτούν λοιπόν οι γονείς του κάθε υπό κατάληψη σχολείου, μακριά από κομματικοποιημένους συλλόγους, ας ενώσουν τις φωνές τους κι ας απαιτήσουν από κάθε αρμόδιο, υπουργό, εισαγγελέα, διευθυντή, να αναλάβει τις ευθύνες του. Και όποιον δεν το κάνει, ας τον εγκαλούν, συγκεκριμένα, ονομαστικά, για παράβαση καθήκοντος. Και ας πάνε σε τελευταία ανάλυση οι ίδιοι να σπάσουν τις αλυσίδες, κυριολεκτικές και μεταφορικές, που κρατούν τα σχολεία των παιδιών τους κλειστά. Δεν θα παρανομήσουν. Αυτοί που κλείνουν τα σχολεία παρανομούν. Οι ίδιοι θα ασκήσουν το αυτονόητο δικαίωμά τους, ως πολίτες.

Το ότι μια τέτοια κίνηση μπορεί να πετύχει, μας το δείχνει το λαμπρό παράδειγμα των αυθόρμητων, μη κομματικών φοιτητικών κινημάτων των «ανοιχτών σχολών», που κατάφεραν πρόσφατα κατά κράτος νίκη στις βίαιες μειοψηφίες που κρατούσαν κλειστές εκατοντάδες πανεπιστημιακές σχολές. Στο δρόμο που άνοιξαν οι γενναίοι ανεξάρτητοι φοιτητές, ας ακολουθήσουν οι τίμιοι γονείς. Το οφείλουν στα παιδιά τους.