Tου Κωστα Λεονταριδη
Ο Στέντωρ, ένας από τους αμέτρητους ήρωες του Τρωικού Πολέμου, ήταν φόβος και τρόμος για όποιον άνοιγε συζήτηση μαζί του. Ετσι και θύμωνε ο Στέντορας κι ανέβαζε τους τόνους ουδείς μπορούσε να τον αντέξει. Η πανούργα θεά Ηρα τον είχε προικίσει (και καταραστεί μαζί, όπως αποδείχθηκε) με ένταση φωνής ισοδύναμη με τη φωνή 50 γενναίων ανδρών. Ο Αχαιός Στέντορας δεν έκανε όμως συνετή διαχείριση του χαρίσματός του. Ετσι κάποτε, τυφλωμένος από σιγουριά παραβγήκε με τον κήρυκα των Θεών Ερμή σε διαγωνισμό ντεσιμπέλ και πλήρωσε με τη ζωή του αυτή την αλαζονεία. Θρυλείται ότι ο Ερμής, εξαγριωμένος από την οίηση του θνητού αντιπάλου τον σκότωσε ή ο Στέντορας ξεψύχησε στην προσπάθειά του να ξεπεράσει εαυτόν.
Τη μνήμη του Στέντορα τιμούν πολιτικοί που φιλοξενούνται στα τηλεοπτικά εκλογικά πάνελ, καταφέροντας καίριο πλήγμα στην έννοια του διαλόγου και στα τεντωμένα νεύρα μας, αφού επιχειρούν στρατηγικά να ακυρώσουν τα επιχειρήματα του αντιπάλου-συνομιλητή με φωνές και αντάρες, διακόπτοντας συνεχώς την όποια ροή του λόγου. Απόλυτο χάος επικρατεί όταν και ο αντίπαλος υιοθετεί την ίδια τακτική και ο συντονιστής χάνει τον έλεγχο. Εκεί πια, υφίστασαι ένα ηχηρό θέαμα χωρίς να ακούς διαλεκτική πολιτική κουβέντα, ώστε να βγάλεις κάποια συμπεράσματα. Μόνον σε λίγες και διακριτές περιπτώσεις, όταν η επιλογή των καλεσμένων περιφρουρεί (και) τον τηλεοπτικό πολιτισμό, μπορείς να παρακολουθήσεις συζήτηση με αρχή, μέση και τέλος, κατανοώντας ποιος θέλει να πει τι, καταλήγοντας κάπου με λογική και ψυχραιμία.
Την αλαζονεία (ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα) των «άλλων» επικαλέστηκαν κατά κόρον πολιτικοί και υποψήφιοι, προτάσσοντας ο καθένας για τον εαυτό του το προνόμιο του συγκροτημένου, μετρημένου και στη γη προσγειωμένου ομιλητή. Το ότι η εξουσία σε καθιστά κατά κανόνα αλαζόνα, είτε την ασκείς είτε την ορέγεσαι είτε αγωνίζεσαι να τη διατηρήσεις, είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού αιώνες τώρα, και με ποικίλα συναισθήματα διαπιστώσαμε ότι πολλοί από τους έχοντες δημόσιο λόγο ζουν ακόμα στον κόσμο τους, ως ανάχωμα στην κατάρρευση της μεταπολίτευσης.
Σαν να μην άλλαξε μια μέρα, αναλογιστείτε το εξής: η σκηνική παρουσία πολλών, επιφανών και μη, στην πλειονότητα των τηλεοπτικών πάνελ, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχους διαξιφισμούς προ τριών, πέντε, δέκα, είκοσι χρόνων. Ιδιο ύφος, ίδια φρασεολογία, ίδια κομματική απολυτότητα, καμιά σύγκλιση (σε κοινή θέα), καμιά πειστική «συγγνώμη», αλλά και καμιά σιωπή. Λες και έχουν προβεί όλοι σε περαίωση ευθυνών. Με τα συμπεράσματα, την παρελθοντολογία και τις στεντόρειες φωνές δεν λύνονται προβλήματα. Αυτό το έχει καταλάβει και ο τελευταίος Ελληνας πολίτης, όχι όμως οι αλαζόνες αποδέκτες μηνυμάτων. Πώς το λέει μια παροιμία; Το πιο ατίθασο άλογο είναι το καλάμι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου