Ωμός γαλλογερμανικός εκβιασμός στην Ιρλανδία...

Απο την ZEZA ZHKOY

Γάλλοι και Γερμανοί αξιωματούχοι απαίτησαν από την κυβέρνηση του Δουβλίνου να αυξήσει τον ελκυστικά χαμηλό φορολογικό συντελεστή του 12,5% που διατηρεί για τις επιχειρήσεις, ως αντάλλαγμα του δανείου βοήθειας που θα της χορηγηθεί! Ενα επαχθές Μνημόνιο προετοιμάζεται τώρα για την Κέλτικη Τίγρη που ψυχορραγεί. Η κατάσταση είναι οδυνηρή, καθώς το γεγονός πως η Ιρλανδία -όπως η Ελλάδα- είναι μέλος της Ευρωζώνης την υποχρεώνει να υιοθετήσει ως τη μοναδική απάντηση στα δημοσιονομικά της δεινά την επαχθή διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης με τη μείωση μισθών και τιμών, αφού εκλείπει, βέβαια, η επιλογή της υποτίμησης του νομίσματος. Κατάρρευση του τραπεζικού τομέα, σκάσιμο της φούσκας στην αγορά ακινήτων και βαθιά ύφεση της οικονομίας είναι οι εφιάλτες που αντιμετωπίζει.

Την τριετία 2008-2010 η Ιρλανδία βιώνει τη χειρότερη ύφεση από όλες τις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες, μια ύφεση που μόνο με εκείνη της δεκαετίας του 1930 μπορεί να συγκριθεί. Φέτος η ιρλανδική οικονομία αναμένεται να συρρικνωθεί κατά 8,3%, ενώ η ανεργία έχει εκτιναχθεί στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων 14 ετών. Πλέον θεωρείται βέβαιο ότι αν η αμερικανική αγορά εργασίας ήταν υγιής, θα γινόμασταν μάρτυρες ενός νέου ρεύματος οικονομικών μεταναστών από την Ιρλανδία προς τις ΗΠΑ. Κάτι τέτοιο όμως μάλλον δεν θα γίνει. Ακριβώς επειδή η προ ετών «ευχή» της Ιρλανδίας μετατράπηκε σε «κατάρα».

Τα χρόνια των παχειών αγελάδων, εθεωρείτο ότι το «κλειδί» της επιτυχίας της Ιρλανδίας ήταν η μείωση των εταιρικών φόρων. Οντως, από το 1988 άρχισε να μειώνεται σταδιακά ο συντελεστής των εταιρικών φόρων. Από το 47% που ήταν τότε, μειώθηκε στο 12,5%. Πρόκειται για το χαμηλότερο ποσοστό από όλες τις ανεπτυγμένες χώρες της υφηλίου, αν εξαιρεθεί η Κύπρος. «Οι φόροι αποτελούν ζήτημα-κλειδί για μας», είχε παραδεχθεί ο Τζόε Μάκρι, επικεφαλής τότε της ιρλανδικής θυγατρικής της Μicrosoft, η οποία και μετά το σκάσιμο της φούσκας του Ιnternet απασχολούσε 1.200 εργαζομένους στη μονάδα του Δουβλίνου. Επίσης, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η Ιρλανδία ήρε και τους εμπορικούς περιορισμούς σε επίπεδα κάτω απ’ αυτά των υπολοίπων μελών της ΕΟΚ. Η οικονομία έπαψε να είναι εξαρτημένη από τη γνωστή μπίρα Guiness και άρχισε να στηρίζεται στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και στα φαρμακευτικά προϊόντα.

Με την πάροδο των ετών, αποδείχθηκε ότι η Ιρλανδία είχε γίνει η «Σίλικον Βάλεϊ» της Ευρώπης, όχι τόσο χάριν της χαμηλής φορολόγησης όσο χάριν άλλων, σημαντικότερων, συγκριτικών πλεονεκτημάτων που διέθετε, όπως σύγχρονες υποδομές, ευνοϊκή νομοθεσία, υψηλή επαγγελματική κατάρτιση του πληθυσμού, αγγλική γλώσσα και επίσης απόσταση μόλις τεσσάρων ωρών με το αεροπλάνο από τη Νέα Υόρκη!

Τι συνέβη στη χώρα-μοντέλο που αναζητούσε εναγωνίως εργατικά χέρια (κυρίως φρέσκα μυαλά...) στις ευρωπαϊκές χώρες για να καλύψει τις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνταν στον κλάδο των υπηρεσιών; 

Ηταν χαρακτηριστική η προσφορά των 5.000 μάρκων (περίπου 2.500 ευρώ) που έκανε το 2001 το Γραφείο Εργασίας του Βερολίνου στους Βερολινέζους που θα αποφάσιζαν να μετεγκατασταθούν στην Ιρλανδία για να εργαστούν. Διότι τη λαμπρή εκείνη εποχή η μικρή νησιωτική χώρα των μόλις 4,5 εκατ. κατοίκων προσείλκυε σαν το μέλι τα αμερικανικά επενδυτικά κεφάλαια. Η Μicrosoft, η ΙΒΜ, η Ηewlett Ρackard, η Dell και σχεδόν όλες οι κορυφαίες αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, αλλά και οι τράπεζες και πλήθος αμερικανικών επιχειρήσεων, είχαν δημιουργήσει... προγεφυρώματα στην Ιρλανδία. Ιδρυαν μονάδες κατασκευής και θυγατρικές μετατρέποντας τη χώρα σε εφαλτήριο για την προώθηση των συμφερόντων τους στην Ευρώπη.

Κάπως έτσι η ιρλανδική οικονομία «κέρδισε» το προσωνύμιο της Κέλτικης Τίγρης.

Οι Ιρλανδοί υποστηρίζουν ότι η ανάπτυξη της οικονομίας δεν οφειλόταν αποκλειστικά στις ξένες επενδύσεις, αλλά και στο ιρλανδικό επιχειρηματικό δαιμόνιο. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η πρόοδος της ιρλανδικής οικονομίας οφείλεται σε σημαντικό βαθμό και στα αναπτυξιακά πακέτα από τις Βρυξέλλες. Η συνολική χρηματοδότηση της Ιρλανδίας από την Ε.Ε. είχε ξεπεράσει τα 40 δισ. ευρώ, αλλά είναι επίσης γεγονός ότι τώρα πλέον η χώρα δίνει περισσότερα στις Βρυξέλλες απ’ όσα λαμβάνει.