Μέχρι η επιστήμη ν' ανακαλύψει κι αποφανθεί για το εάν κάποιος γίνεται ή γεννιέται «μύθος», η σημερινή μας ιστορία θα μπορούσε να ήταν μια καλή αρχή για δεκάδες ανθρώπους που ακόμη βασανίζονται από το συγκεκριμένο δίλημμα.
Μια ιστορία που γεννιέται πριν από 100 χρόνια και κάτι ημέρες στο Μιλάνο: ας πούμε στις 23 Αυγούστου του 1910, μαζί με τον Τζουζέπε Μεάτσα, τον άνθρωπο που έγινε γήπεδο και που ακόμη και σήμερα, 31 χρόνια μετά τον θάνατό του, θυμούνται και σέβονται τόσο οι οπαδοί της Ιντερ, όσο όμως και της Μίλαν. Γι' αυτόν ακριβώς τον μύθο πρόκειται, τον μεγαλύτερο, προπολεμικά, ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ποτέ η Ιταλία.
Τον άνθρωπο που χαιρετούσε τους πάντες «ρωμαϊκά», ακόμη και μετά το τέλος της (σκοτεινής) εποχής - Μουσολίνι.
Που έγινε μύθος και σημαία της Ιντερ, όντας δηλωμένος οπαδός της Μίλαν.
Που διαφήμιζε οδοντόπαστα, με ολόλευκα δόντια, κι ας είχε την κακή συνήθεια να καπνίζει δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα.
Που διαφήμιζε και το αγαπημένο του λικεράκι, πίνοντας δύο με τρία ποτηράκια, πριν και μετά από κάθε παιχνίδι, γιατί όπως έλεγε ήταν αγχολυτικά και τον ηρεμούσαν.
Ισως τον μοναδικό ποδοσφαιριστή που είχε την πολυτέλεια, στον ημιτελικό του Μουντιάλ '38 με ολόκληρη Βραζιλία, κι όχι με καμία τυχαία, να στείλει στα δίχτυα το πέναλτι της νίκης κρατώντας με το αριστερό του χέρι το σορτσάκι του. «Είχε χαλάσει το λάστιχο, τι άλλο να έκανα;».
Ο άνθρωπος που άλλαξε το στιλ του ιταλικού ποδοσφαίρου είχε γεννηθεί την ίδια μέρα με τη squadra azzurra. Αλλά και του διασημότερου, λογικό είναι, Ροντόλφο Βαλεντίνο, στον οποίο κατά έναν περίεργο τρόπο έμοιαζε σε τέτοιο μάλιστα σημείο, που οι γυναίκες τρελαίνονταν, στην κυριολεξία, «για πάρτη του».
«...Βλακείες: το μοναδικό μας κοινό είναι η μάρκα μπριγιαντίνης: αλλά μέχρι εκεί. Ρωτήστε τον: κλότσησε ποτέ του μια μπάλα; Ξέρει τι σημαίνει γκολ;».
Από γκολ βέβαια ο Μεάτσα άλλο τίποτα: 288 σε 408 παιχνίδια με την Ιντερ, 33 σε 53 συμμετοχές στην εθνική ομάδα με την οποία κατέκτησε δύο συνεχόμενα Μουντιάλ, του '34 και του '38.
Μετρίου αναστήματος, μόλις 1.69, με την μπάλα στα πόδια ήταν ένα πραγματικό φαινόμενο, μοναδικός ως προς το «διάβασμα» της φάσης, γρήγορος κι έξυπνος όσο λίγοι. Κλοτσούσε εξίσου καλά και με τα δύο πόδια κι όπως έγραψε ο Τζάνι Μπρέρα, μία από τις μεγαλύτερες ιταλικές αθλητικές πένες, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από ένα κράμα μεταξύ Πούσκας και Πελέ.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν τον λάτρευαν μόνο οι γυναίκες. Αλλά γενικώς κι οι... άνδρες, γιατί ήταν τόσο ακομπλεξάριστος, φιλελεύθερος κι «εξτρίμ» για την εποχή του, που επισκεπτόταν χωρίς καμία ντροπή ή αιδώ, τόσο ανοιχτά, όσο και «κλειστά σπίτια».
Εβγαζε πολλά λεφτά, αλλά τα ξόδευε. Τα χάριζε, τα μοίραζε στους υπόλοιπους συμπαίκτες του: κι ας ήταν εκείνοι φρεσκο-διπλωματούχοι σε διάφορα πανεπιστήμια ή ας μην είχε εκείνος τελειώσει ούτε το δημοτικό. «Γιατί το κάνω; Ετσι, μέχρι να βρουν δουλειά...», απαντούσε σε όλο του το μεγαλείο...
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου