Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Η φωνή του Τσαρλς Τόµας Ο΄Ράιλι ήταν η τελευταία που άκουσαν οι 140 άνθρωποι που εκτελέστηκαν τα έξι τελευταία χρόνια στη φυλακή του Χάντσβιλ στο Τέξας. Πώς µπορεί άραγε να κοιµάται ένας άνθρωπος που παρακολούθησε τις εκτελέσεις τόσων ανθρώπων;
Ο Ο'Ράιλι, ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε τη Δευτέρα από τη θέση του διευθυντή της φυλακής και στη διάρκεια της θητείας του επιστάτησε σε περισσότερες εκτελέσεις µε θανατηφόρα ένεση απ ό,τι οποιοσδήποτε άλλος συνάδελφός του, αποχωρεί χωρίς εφιάλτες. Είναι άλλωστε θέµα αυτοσυντήρησης.
«Δεν έχω καµιά πρόθεση να αλλάξω γνώµη, να αρχίσω να σκέφτοµαι πώς µπόρεσα να τα κάνω όλα αυτά», λέει για τα καθήκοντά του στις εκτελέσεις, τα οποία ανέλαβε τον Σεπτέµβριο του 2004 µαζί µε τη διεύθυνση αυτής της φυλακής µε τους 1.700 εγκλείστους. «Αν πιστεύεις ότι είναι κάτι τροµερό, δεν θα έπρεπε να το κάνεις εξαρχής. Δεν κάνεις 140 εκτελέσεις και µετά σκέφτεσαι ξαφνικά ότι αυτό ήταν κάτι κακό». Οµως, παρότι δεν έχει αµφιβολίες για τη θανατική ποινή, λέει πως θα προτιµούσε να τον θυµούνται για άλλες πλευρές της καριέρας του, όχι για τις εκτελέσεις.
Ο Ο'Ράιλι έκλεισε τα 60 την Τετάρτη και συνταξιοδοτήθηκε έπειτα από 33 χρόνια υπηρεσίας στο σωφρονιστικό σύστηµα του Τέξας.
Δεν κρατούσε λογαριασµό, όµως πιστεύει πως επέβλεψε τις εκτελέσεις περίπου 140 θανατοποινιτών περίπου του ενός τρίτου των 463 ανθρώπων που έχουν θανατωθεί αφότου το Τέξας επανέφερε τη θανατική ποινή, το 1982.
Μερικοί έχουν αποτυπωθεί στη µνήµη του, όπως η Φράνσις Νιούτον που έγινε το 2005 η τρίτη γυναίκα που εκτελέστηκε στο Τέξας. «Ηταν επίσης ένας τύπος που έλεγε αστεία, αστειευόταν σ όλη τη διαδικασία. Δεν µπορώ να θυµηθώ το όνοµά του. Οµως θυµάµαι πράγµατα όπως αυτό», λέει. Εδινε επίσης πολλή σηµασία στα τελευταία λόγια των θανατοποινιτών: «Μετά τον ιερέα, ρωτούσα τον κρατούµενο: Θέλετε να κάνετε µια δήλωση; Φρόντιζα να µη λέω τελευταία ή κάτι τέτοιο…».
Οι θανατοποινίτες φτάνουν στο Χάντσβιλ νωρίς το απόγευµα από µια άλλη φυλακή, περίπου 80 χλµ. µακρύτερα. Οι εκτελέσεις λαµβάνουν χώρα λίγο µετά τις 6 µ.µ. Ο Ο'Ράιλι συναντιόταν µαζί τους και τους εξηγούσε τι θα συµβεί. «Ηθελα να τους µιλήσω για να φανταστώ πώς θα συµπεριφερθούν», λέει. «Οταν φτάνουν, είναι οργισµένοι, εξαιρετικά ταραγµένοι ή νευρικοί. Ξέρουν γιατί βρίσκονται εδώ και αυτό τους βαραίνει. Ολους εδώ τους βαραίνει. Τους έλεγα ότι θέλω να τους προσφέρω όλη την αξιοπρέπεια που µας επιτρέπουν να τους προσφέρουµε. Τους έλεγα ότι θα επιστρέψω στις 6 και θα τους πω: Ηρθε η ώρα». Μερικοί δεν αντιστέκονταν, αλλά δεν ήθελαν και να περπατήσουν ώς το δωµάτιο των εκτελέσεων:
«Τους σηκώναµε και τους µεταφέραµε στα χέρια. Οµως ενενήντα εννέα στους εκατό περπατούσαν µόνοι τους ώς εκεί».
πηγη ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου