Οικονομία και εφημερίες

Διαβάστε να φρίξετε

Του Λυκουργου Λιαροπουλου

Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Λίγο πριν από το καλοκαίρι του 2009, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος έκανε άλλη μία «επανάσταση» στα οικονομικά του συστήματος υγείας, μετά την επανειλημμένα εξαγγελθείσα, αλλά μηδέποτε υλοποιηθείσα, εξοικονόμηση 500 εκατομμυρίων ευρώ από τις προμήθειες. Εκανε Διευθυντές στις διάφορες κλινικές των νοσοκομείων, εν μια νυκτί και χωρίς αξιολόγηση, όλους τους μέχρι τότε Αναπληρωτές Διευθυντές. Με τη ρύθμιση αυτή, οι Αναπληρωτές Διευθυντές είδαν αύξηση στις μηνιαίες αποδοχές τους της τάξης των 1.000 - 2.000 ευρώ, ξεπερνώντας έτσι και τις αποδοχές των (κανονικών) Διευθυντών.  

Αυτά, για να εξασφαλίσει ο κ. Αβραμόπουλος «εργασιακή ειρήνη» στα νοσοκομεία, όπως υποστήριξε –εκβιαστικά και ψευδώς– στο τότε οικονομικό επιτελείο, αλλά και για αρκετά «ψηφαλάκια», εν όψει εκλογών. Χαρακτηριστικό του ανδρός, αλλά και των συνδικαλιστικών ηγεσιών με τις οποίες συνέπραξε.

Ολα αυτά, προ Μνημονίου, όταν, ως γνωστόν, το έλλειμμα ήταν «ελεγχόμενο», κατά τα λεγόμενα και των οικονομικών Υπουργών που ενέκριναν την αύξηση των κονδυλίων για τις εφημερίες. 

Σήμερα, που η Υγεία, κατά την Τρόικα, αλλά και σύμφωνα με επανειλημμένες προειδοποιήσεις των ειδικών, κινδυνεύει να εκτροχιάσει ολόκληρο το Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης, τι κάνει η κυβέρνηση του Μνημονίου;  

Αντί να αποσύρει την κατάπτυστη αυτή διάταξη και να επαναφέρει την τάξη στα νοσοκομεία, έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα, πάλι σε αγαστή συνεργασία με τους συνδικαλιστές συμβούλους της.  

Εξηγούμαι: Σύμφωνα με υπολογισμούς του Εργαστηρίου μας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από μία απλή άσκηση προσομοίωσης σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας, προκύπτουν τα εξής: Πριν από τις ρυθμίσεις Αβραμόπουλου, το μηνιαίο κόστος για το πρόγραμμα εφημεριών ήταν 500.000 ευρώ τον μήνα. Στους τρεις μήνες από τον Ιανουάριο μέχρι το Μάρτιο 2010, με τις ρυθμίσεις Αβραμόπουλου, το κόστος των εφημεριών ανέβηκε σε 610.000 ευρώ μηνιαίως. Τον Μάρτιο 2010, ζητήθηκε από το Υπουργείο Υγείας μείωση του κόστους των εφημεριών, προφανώς στο πλαίσιο της αγωνίας για τις δαπάνες. Μέχρι τον Ιούλιο, το κόστος, πράγματι, μειώθηκε σε 540.000 ευρώ.

Τον Αύγουστο, όμως, ψηφίσθηκε νόμος του Υπουργείου Υγείας, με διατήρηση της φαύλης ρύθμισης Αβραμόπουλου, αλλά και με αλλαγή στον τρόπο πληρωμής των εφημεριών. Ο νόμος προβλέπει πληρωμή ποσού ισοδύναμου με έξι (6) εφημερίες τον μήνα, για όλους τους γιατρούς, ανεξάρτητα από το αν απαιτείται να εφημερεύουν στην πράξη ή όχι. Το πρόγραμμα εφημεριών Σεπτεμβρίου, αν υλοποιηθεί ακριβώς όπως τον Ιούλιο, θα φτάσει τα 700.000 ευρώ, αντί των 540.000 ευρώ του Ιουλίου, πριν από τον νόμο. 

Συμπέρασμα: η ρύθμιση του νόμου της κυβέρνησης του Μνημονίου, θα κοστίσει 2 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, σε αυτό το νοσοκομείο, δώρο σε ορισμένους γιατρούς, χωρίς απολύτως κανένα αντίκρισμα σε ποσότητα ή ποιότητα υπηρεσιών προς τον πολίτη. Οι εκατοντάδες εκατομμύρια που χάνονται για το σύνολο των 140 νοσοκομείων της χώρας είναι έγκλημα στην παρούσα οικονομική, πολιτική και κοινωνική συγκυρία.

Το ερώτημα είναι γιατί η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας έκανε αυτήν την επιλογή, κόντρα στη λογική αλλά και την εθνική προσπάθεια όλων μας; Μία εξήγηση είναι η άγνοια, ενός, ομολογουμένως, δυσνόητου θέματος. Οταν, όμως, δεν ξέρεις, ρωτάς, αλλά όχι αυτούς που, αποδεδειγμένα και ιστορικά, κοιτάνε μόνο το στενό προσωπικό ή συντεχνιακό τους συμφέρον.

Τότε διαπράττεις λάθη που αγγίζουν το έγκλημα. Τέτοιο είναι η αύξηση των αποδοχών, μέσω των εφημεριών, ορισμένων γιατρών σε 6.500 ευρώ τον μήνα και μάλιστα, όταν αυτό συμβαίνει κυρίως με τους γιατρούς των νοσοκομείων της Ζώνης Γ, κυρίως της Επαρχίας.

Είναι γνωστό ότι πολλοί γιατροί στα νοσοκομεία αυτά, μικρά, παλιά και όχι καλά εξοπλισμένα, συνήθως «παραπέμπουν» πολλά από τα περιστατικά στα νοσοκομεία των μεγάλων κέντρων. Ετσι, πολλά από αυτά τα μικρά νοσοκομεία, απλώς «υποκρίνονται» τον ρόλο του νοσοκομείου, οδηγώντας συχνά τους αρρώστους σε έκθεση σε κίνδυνο, ακόμη και της ζωής τους. 

Ολοι ζήσαμε πρόσφατα, ακόμη και ο υπουργός Εργασίας, την τραγικότητα της «περιφοράς» από «νοσοκομείο» σε νοσοκομείο. Ευτυχώς, εκείνος είχε καλύτερη τύχη από το βρέφος (και ποιος ξέρει πόσους άλλους) που χάθηκε, καθώς οι «εφημερεύοντες» σε ακατάλληλα νοσοκομεία το έστελναν, χωρίς αυτοί να φταίνε, εδώ κι εκεί. Οι «εφημερίες», όμως, πληρώνονται αδρά.

Αυτή η σπατάλη χρημάτων συμβαίνει σε ένα ΕΣΥ που στενάζει για επενδύσεις και μέτρα αναβάθμισης. Συμβαίνει επίσης όταν το σύνολο των εργαζομένων υφίσταται μία άνευ προηγουμένου αφαίμαξη στα εισοδήματά του. Μόνη ελπίδα μας τώρα είναι να κατανοήσει το πρόβλημα η οικονομική ηγεσία και, καλύτερα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός.