Κοντεύουμε να συμπληρώσουμε μια δεκαπενταετία που έχουμε απολέσει την καθημερινότητά μας (όσοι την θυμόμαστε δηλαδή) κι έχουμε σπαταλήσει βιαίως ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας στην επέλαση των βαρβαρικών ορδών του λαϊκισμού και της «προόδου».
Η ζωή μας άδειασε από μέσα και από έξω, έχασε την μνήμη του μέτρου, το ρυθμό της, αποσυντονίστηκε. Με δυο λόγια, χάσαμε σαν άτομα και ως κοινωνία τα μυαλά μας. Ίσως γιατί «ψήλωσε ο νους μας» που θα έλεγε κι ο Παπαδιαμάντης για όσους ηρωικούς απέμειναν να τον διαβάζουν καθώς από την πολύ προοδευτικότητα καταργήσαμε και την αντιδραστική γλώσσα που η σοβαρή εκμάθησή της παρέπεμπε στον …φασισμό.
Η πλημμυρίδα των ασήμαντων ορδών που μας καταπόντισε, αποσάθρωσε τα θεμέλια της κοινωνίας και των προσωπικών μας ζωών.
Αποκτηνωμένοι, ηλίθιοι, μέτριοι, ασήμαντοι, κυριάρχησαν στη δημόσια ζωή.
Εδώ και δεκαετίες τώρα, η Μεταπολίτευση λάνσαρε τον homo metapolitikus, την πλέον εκβαρβαρισμένη εκδοχή του στερημένου συμπλεγματικού χωριάτη που η δημοκρατία μεταμόρφωσε σε ασύδοτο εκπρόσωπο – πρίγκιπά της.
Με την ολοκλήρωση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, κάθε «προοδευτικός» (τι φοβερός όρος κι αυτός!), που στραμπούλιξε το πόδι του στο πεζοδρόμιο, ανακηρυσσόταν εθνικός ήρωας. Κάθε θίασος που αφύπνιζε με Μπρεχτ τις πνευματικές ανησυχίες των γιδοβοσκών του έθνους στις ηρωικές βουνοκορφές της πατρίδας, έχαιρε δόξας μεγάλης και κρατικών επιδοτήσεων.
Τηλεπερσόνες, σελεμπριτούδες, κοσμικές καρικατούρες, μεντιόφατσες, μόδιστροι, μοντέλα, μάγειρες, εθνικές μούρες της συμφοράς, influencers (νέο φρούτο αυτό!), χαρτορίχτρες, ξεματιάστρες, καφετζούδες, αστρολόγοι, κυριάρχησαν και κυριαρχούν στη δημόσια ζωή.
Οι «τρελοί του χωριού» σφράγισαν την ατομική και κοινωνική μας ζωή, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, πολλοί δε εξ αυτών ως επιβράβευση των υπηρεσιών τους, έλαβαν μια θέση στα έδρανα της Βουλής και …νομοθετούν!
Τυχάρπαστοι καλλιτέχνες, γενικώς και αορίστως πρόθυμες μούρες να γελοιοποιηθούν προκειμένου να αποκτήσουν φήμη και γνώση, τοποθετούνται στα φλέγοντα ζητήματα και δημιουργούν εθνικές έριδες!
Μια δήλωση της Τούνη έχει μεγαλύτερη επιδραστικότητα, όπως μας έμαθαν να λέμε οι επικοινωνιολόγοι, από αυτήν του Πρόεδρου της Βουλής, κυρίου Κ. Τασούλα. Αναφέρομαι στον κύριο Τασούλα ως πρόσωπο και όχι ως θεσμό, καθώς Πρόεδρος της Βουλής χρημάτισε και η κύρια Κωνσταντόπουλου όπως και ο κύριος Βούτσης, οπότε θα υποχρεωνόμουν να ζητήσω συγγνώμη από την κυρία Ιωάννα Τούνη!
Ένα αξιοσημείωτο κομμάτι της κοινωνίας μας φαίνεται να έχει χάσει προ πολλού την αίσθηση του γελοίου, του μέτρου, της σοβαρότητας.
Υπάρχει και το ενδεχόμενο...
να μην την διέθετε ποτέ. Όπως και να έχει, η κυριαρχία του ασήμαντου στην καθημερινότητά μας είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα που μας επιβάλει κάθε μέρα να δίνουμε τη μάχη της λογικής και του προφανούς.
Δεν είναι που απαξιώθηκε η στοιχειώδης λογική, δηλαδή, ο μοναδικός τρόπος να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα, να κατανοήσουμε το ίδιο νόημα,να συνεννοηθούμε στα απλά ότι, ναι, είναι δώδεκα το μεσημέρι και όχι δώδεκα τα μεσάνυχτα, δίχως να κινδυνεύουμε από νέο διχασμό. Κάθε μέρα ξυπνάμε προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες σε μια κοινωνία ελεφάντων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου