Εντάξει, η «Αυγή» έδωσε ρέστα. Την Κυριακή τύπωσε το πιο θλιβερό πρωτοσέλιδο της ιστορίας της. Μιας ιστορίας μάλιστα που είχε ως βασικό της πυλώνα την απόλυτη αντίθεση σε πολιτικές πρακτικές τέτοιου είδους.
Πλην τα άτομα, οι ομάδες και τα κράτη πρέπει να κρίνονται ανάλογα με τις συγκυρίες. Αλλιώς αντιδρά ο άνθρωπος που ζει μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και κανονικότητας κι αλλιώς όταν βρεθεί στα ζόρια και παίζεται η ζωή του. Σε ακραίες συνθήκες, ακόμα και ο πιο άκακος μικροαστούλης μπορεί να μεταβληθεί σε ανθρωποφάγο θηρίο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης βέβαια, δεν είναι ακριβώς άκακοι μικροαστούληδες. Ούτε η «Αυγή» του 2020 είναι η εφημερίδα του ανοικτόμυαλου ελληνικού ευρωκομμουνιστικού πνεύματος της Μεταπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια σκληρή, σκληρότατη ομάδα που έχει γευτεί εξουσία, αυτό τα λέει όλα. Κι αυτή η ομάδα περίμενε αδημονώντας 18 ολόκληρους μήνες για να βιώσει μια τόση δα στοιχειώδη χαρά, να νιώσει ότι ξαναμπαίνει έστω και ακροπατώντας στον πολιτικό χάρτη. Είδαν την ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής σαν την πρώτη τους ευκαιρία να ξανασυνδεθούν με τον κόσμο τους που τους είχε εγκαταλείψει. Να ξαναβρούν τα χνάρια τους μέσα στο αγχωτικό για αυτούς πολιτικό περιβάλλον που είχε φτιάξει η βαριά πολιτική ηγεμονία Μητσοτάκη.
Ήταν η ευκαιρία τους να ανασάνουν για πρώτη φορά μετά από τρεις εκλογικές ήττες και δεκάδες εξοντωτικών δημοσκοπήσεων.
Ήταν η πρώτη πορτίτσα που συνάντησαν μετά από εξουθενωτική περιπλάνηση χρόνων, για να περάσουν στα ενδότερα του φρουρίου και να ξαναθεωρηθούν παίκτες.
Και εκείνη την κρίσιμη στιγμή, με τον Αλέξη να διαδηλώνει τροπαιοφόρος έξω από το Εφετείο δίπλα στους παλιούς συντρόφους αντιφά, πάνω το στράτευμα άρχισε να δείχνει μια κάποια συγκρότηση και μαχητικότητα, την ώρα ακριβώς που θα άρχιζε η αντεπίθεση, εμφανίστηκε από το πουθενά ένας Κοντονής και τα ‘φερε όλα τούμπα.
Ενας κόκκος άμμου είναι ο Κοντονής, τίποτα το σημαντικό από μόνος του, όμως φαίνεται πως ήταν ο καθοριστικό κόκκος που αναποδογύρισε ξανά το ασταθές φορτίο που είχε στηθεί όπως-όπως δίχως έρμα.
Με το που άνοιξε το στόμα του, το σκόρπισε ξανά στο χώμα. Κι ενώ ήταν έτοιμοι να ηγηθούν της νέας αντιναζιστικής εκστρατείας, είδαν ξάφνου το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας να φρενάρει, να στέκεται από πάνω τους και να τους κοιτάζει ξανά με μισό μάτι για τα πεπραγμένα τους. Κι αναστατώθηκε το στράτευμα, παράτησαν τα όπλα, άρχισαν τις εσωτερικές μουρμούρες, βούιξαν τα εσωκομματικά πηγαδάκια γεμάτα αμφιβολίες και μεμψιμοιρίες, με τον κοσμάκη απ’ έξω να τους πιάνει από το αυτί και να τους ρωτά αγριεμένος «ρε σεις, τέτοια κάνατε;».
Και φυσικά, ξεσάλωσαν τα μέσα ενημέρωσης και η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ, γιατί τέτοια ευκαιρία εκ των έσω ομολογημένη που θα την ξανάβρισκαν;
Κι από το βράδυ ως το πρωί, εξ’ αιτίας ενός κόκκου άμμου βρέθηκαν πανκοίνως κατηγορούμενοι για το πιο ντροπιαστικό πράγμα που υπάρχει για αριστερό, ότι σιγοντάρει τους ναζιστές.
Οπότε εκεί που ξεκινούσαν να κατακτήσουν ξανά τον κόσμο βρέθηκαν πολιορκημένοι στο ετοιμόροπο καλυβάκι τους κι εκεί που παρίσταναν τους κατηγόρους και τους ηγήτορες βρέθηκαν κατηγορούμενοι και σβερκωμένοι να μάχονται απελπισμένοι υπέρ βωμών και εστιών. Ε, τέτοιες στιγμές, πάει περίπατο και η ηθική του πολέμου και τα παλιά διδάγματα και οι ιδεολογικοπολιτικές αναστολές. Όταν δίνεις μάχη επιβίωσης, αυτά είναι πολυτέλειες.
Τέτοιες ώρες, φτιάχνεις ένα βρωμερό εκρηκτικό πρωτοσέλιδο, βάζεις την «Αυγή» να το ζωστεί και...
την στέλνεις στα περίπτερα να ανατιναχτεί, ελπίζοντας ότι μαζί της θα σκοτωθούν και οι εχθροί.
Τι να κάνουμε; Ο πόλεμος έχει και μάρτυρες.
Θα της στήσουν κάποτε κι αυτής ένα μνημείο σαν εκείνο της ΕΡΤ.
Στην σκοτωμένη δημοσιογραφική της αξιοπρέπεια και στην θυσιασμένη πολιτική ηθική μιας πάλαι ποτέ άξιας εφημερίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου