Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ
Λοιδορήθηκε αδίκως από αριστερούς και δεξιούς η πρόταση του Αλέκου Αλαβάνου να γίνει η περιφορά του Επιταφίου χωρίς την συμμετοχή πιστών, οι οποίοι θα παρακολουθούσαν από τα μπαλκόνια την τελετή.
Δεν αναφερόμαστε στις σωστές επισημάνσεις ότι θα υπήρχαν πιστοί που θα ακολουθούσαν το Επιτάφιο και θα καταστρατηγείτο η απαγόρευση των συναθροίσεων.
Αναφερόμαστε στις λοιδορίες, από μεν τους Δεξιούς με την ερμηνεία ότι επιδίδεται σε λαϊκισμό για ψηφοθηρικούς λόγους, είτε επειδή «οι κομμουνιστές όταν γερνούν γίνονται χριστιανοί». Από την άλλη οι αριστεροί τον κατηγόρησαν περίπου για… πολιτική αποστασία, ότι προσχώρησε στη θρησκόληπτη Δεξιά.
Ουδείς ασχολήθηκε με το σκεπτικό του, με το οποίο δικαιολογούσε την πρόταση λέγοντας: «Η περιφορά του Επιταφίου είναι μια βαθιά παράδοση του λαού μας. Οι πηγές της βρίσκονται χιλιετίες πίσω, πριν τον Χριστιανισμό, στις μυσταγωγίες και τα πανηγύρια για τον Διόνυσο, στις τελετές για τον Αδωνι. Γιατί τη στερούμε τόσα απόλυτα φέτος από την κοινωνία, όταν στις σημερινές συνθήκες, σε κάθε οικογένεια επικρέμεται ο φόβος του πένθους, υπάρχει η μοναξιά, αλλά και υπερίπταται η ελπίδα του λυτρωμού;... Και να μπορούν μικροί και μεγάλοι από τα μπαλκόνια να τραγουδούν με την ψυχή τους το «Αι γενεαί πάσαι», και να νιώσει ο λαός μας ότι είναι κοινή η μοίρα, σε κάθε μπαλκόνι, ότι αν και απομονωμένοι, είμαστε συναισθηματικά δίπλα στον άλλο και θα ξεπεράσουμε μαζί το κακό»…
Η πρόταση Αλαβάνου απέπνεε τη κουλτούρα της παλιάς Αριστεράς, που αφενός σεβόταν τις λαϊκές παραδόσεις, αφετέρου με τη βαθιά κουλτούρα των διανοουμένων που πύκνωσε τις τάξεις της, συνέβαλε σε αυτό που ονομάστηκε «ιδεολογική ηγεμονία».
Οι λόγοι που τους ήλκυσαν ήταν το ανθρωπιστικό φορτίο των ιδεών περί απελευθέρωσης του ανθρώπου, ισότητας, κατάργησης εκμετάλλευσης κλπ. Βέβαια όλα αυτά καμία σχέση δεν είχαν με την εφηρμοσμένη εκδοχή τους στο Ανατολικό Μπλοκ, αλλά ήταν άλλοι οι καιροί. Μάθαιναν τι γίνεται αλλά δεν τα πίστευαν, καθώς όπως είχε πει νομίζω ο Μαρκούζε τα θεωρούσαν ψεύδη και προπαγάνδα της Δεξιάς.
Από αυτή την παλιά Αριστερά των διανοούμενων, συγγραφών, ποιητών, εικαστικών, κ.λπ. έρχεται το σκεπτικό της πρότασης Αλαβάνου (ποιον να πρωτοαναφέρεις, το Βάρναλη, τον Λειβαδίτη, τον Βουρνά, τον Σταύρου, τον Αλεξάνδου, την Αλεξίου, τον Αναγνωστάκη, τον Χάκκα, και ποιον να αφήσεις χωρίς να τον μειώσεις;). Τότε που και οι λαϊκοί άνθρωποι που την ακολουθούσαν εντάσσονταν στην ευγένεια της ευρύτερης κοινωνίας (μην μπλεκόμαστε με τη σκληρότητα του εμφυλίου, είναι άλλο θέμα).
Αλλά αυτοί ακριβώς επειδή πέρασαν από δύσκολες, ενίοτε και τραγικές, συνθήκες, ακονίστηκαν στο αμόνι της φτωχής ζωής, των αγώνων και της ήττας τους. Μόνο που έδωσαν τη θέση τους σε μια γενιά που ο καπιταλισμός τους μεγάλωσε στα εύκολα, στους καιρούς της δανεικής ευημερίας. Οι ευγενείς πρόγονοι διανοούμενοι έδωσαν τη θέση τους στην αριστερά του «ψόφα». Σε μια γενιά που θεωρεί ότι η καριέρα είναι χολέρα και η αριστεία ρετσινιά.
Διαπρύσιος ηγέτης της ο Αλέξης. Χθες, Μεγάλη Παρασκευή, βρήκε τη μέρα να γράψει στο twitter «Ο κος Μητσοτάκης είναι υπόλογος για όσα γίνονται σε μια περίοδο που υποφέρουν άνθρωποι. Πρέπει να δώσει απαντήσεις και να αφήσει τα «ζαβαρακατρανέμια»… Και θα τον φέρω στη Βουλή, θέλει δεν θέλει, να δώσει απαντήσεις. Καλή Ανάσταση!».
Ο Αρχηγός που ως Πρωθυπουργός τον Μάη του 2018 είχε στείλει ευχές για ευτυχές ραμαζάνι «σε όλους τους μουσουλμάνους της χώρα μας», ευχήθηκε στους Έλληνες «Καλή Ανάσταση» μέσα σε ένα tweet όπου προειδοποιούσε τον Μητσοτάκη ότι θα τον φέρει στη Βουλή, και τον κατηγορούσε ότι λέει «ζαβαρακατρανέμια»!
Προφανώς αν έγραφε ξεχωριστό tweet προς τον ελληνικό λαό για την Ανάσταση, θα τον κατηγορούσαν οι ριζοσπάστες του κόμματος για θρησκόληπτο συντηρητισμό.
Αναφερόμαστε στις λοιδορίες, από μεν τους Δεξιούς με την ερμηνεία ότι επιδίδεται σε λαϊκισμό για ψηφοθηρικούς λόγους, είτε επειδή «οι κομμουνιστές όταν γερνούν γίνονται χριστιανοί». Από την άλλη οι αριστεροί τον κατηγόρησαν περίπου για… πολιτική αποστασία, ότι προσχώρησε στη θρησκόληπτη Δεξιά.
Ουδείς ασχολήθηκε με το σκεπτικό του, με το οποίο δικαιολογούσε την πρόταση λέγοντας: «Η περιφορά του Επιταφίου είναι μια βαθιά παράδοση του λαού μας. Οι πηγές της βρίσκονται χιλιετίες πίσω, πριν τον Χριστιανισμό, στις μυσταγωγίες και τα πανηγύρια για τον Διόνυσο, στις τελετές για τον Αδωνι. Γιατί τη στερούμε τόσα απόλυτα φέτος από την κοινωνία, όταν στις σημερινές συνθήκες, σε κάθε οικογένεια επικρέμεται ο φόβος του πένθους, υπάρχει η μοναξιά, αλλά και υπερίπταται η ελπίδα του λυτρωμού;... Και να μπορούν μικροί και μεγάλοι από τα μπαλκόνια να τραγουδούν με την ψυχή τους το «Αι γενεαί πάσαι», και να νιώσει ο λαός μας ότι είναι κοινή η μοίρα, σε κάθε μπαλκόνι, ότι αν και απομονωμένοι, είμαστε συναισθηματικά δίπλα στον άλλο και θα ξεπεράσουμε μαζί το κακό»…
Η πρόταση Αλαβάνου απέπνεε τη κουλτούρα της παλιάς Αριστεράς, που αφενός σεβόταν τις λαϊκές παραδόσεις, αφετέρου με τη βαθιά κουλτούρα των διανοουμένων που πύκνωσε τις τάξεις της, συνέβαλε σε αυτό που ονομάστηκε «ιδεολογική ηγεμονία».
Οι λόγοι που τους ήλκυσαν ήταν το ανθρωπιστικό φορτίο των ιδεών περί απελευθέρωσης του ανθρώπου, ισότητας, κατάργησης εκμετάλλευσης κλπ. Βέβαια όλα αυτά καμία σχέση δεν είχαν με την εφηρμοσμένη εκδοχή τους στο Ανατολικό Μπλοκ, αλλά ήταν άλλοι οι καιροί. Μάθαιναν τι γίνεται αλλά δεν τα πίστευαν, καθώς όπως είχε πει νομίζω ο Μαρκούζε τα θεωρούσαν ψεύδη και προπαγάνδα της Δεξιάς.
Από αυτή την παλιά Αριστερά των διανοούμενων, συγγραφών, ποιητών, εικαστικών, κ.λπ. έρχεται το σκεπτικό της πρότασης Αλαβάνου (ποιον να πρωτοαναφέρεις, το Βάρναλη, τον Λειβαδίτη, τον Βουρνά, τον Σταύρου, τον Αλεξάνδου, την Αλεξίου, τον Αναγνωστάκη, τον Χάκκα, και ποιον να αφήσεις χωρίς να τον μειώσεις;). Τότε που και οι λαϊκοί άνθρωποι που την ακολουθούσαν εντάσσονταν στην ευγένεια της ευρύτερης κοινωνίας (μην μπλεκόμαστε με τη σκληρότητα του εμφυλίου, είναι άλλο θέμα).
Αλλά αυτοί ακριβώς επειδή πέρασαν από δύσκολες, ενίοτε και τραγικές, συνθήκες, ακονίστηκαν στο αμόνι της φτωχής ζωής, των αγώνων και της ήττας τους. Μόνο που έδωσαν τη θέση τους σε μια γενιά που ο καπιταλισμός τους μεγάλωσε στα εύκολα, στους καιρούς της δανεικής ευημερίας. Οι ευγενείς πρόγονοι διανοούμενοι έδωσαν τη θέση τους στην αριστερά του «ψόφα». Σε μια γενιά που θεωρεί ότι η καριέρα είναι χολέρα και η αριστεία ρετσινιά.
Διαπρύσιος ηγέτης της ο Αλέξης. Χθες, Μεγάλη Παρασκευή, βρήκε τη μέρα να γράψει στο twitter «Ο κος Μητσοτάκης είναι υπόλογος για όσα γίνονται σε μια περίοδο που υποφέρουν άνθρωποι. Πρέπει να δώσει απαντήσεις και να αφήσει τα «ζαβαρακατρανέμια»… Και θα τον φέρω στη Βουλή, θέλει δεν θέλει, να δώσει απαντήσεις. Καλή Ανάσταση!».
Ο Αρχηγός που ως Πρωθυπουργός τον Μάη του 2018 είχε στείλει ευχές για ευτυχές ραμαζάνι «σε όλους τους μουσουλμάνους της χώρα μας», ευχήθηκε στους Έλληνες «Καλή Ανάσταση» μέσα σε ένα tweet όπου προειδοποιούσε τον Μητσοτάκη ότι θα τον φέρει στη Βουλή, και τον κατηγορούσε ότι λέει «ζαβαρακατρανέμια»!
Προφανώς αν έγραφε ξεχωριστό tweet προς τον ελληνικό λαό για την Ανάσταση, θα τον κατηγορούσαν οι ριζοσπάστες του κόμματος για θρησκόληπτο συντηρητισμό.
Ενώ το ξεχωριστό αγαπητικό μήνυμα στους μουσουλμάνους ήταν...
πλέρια προοδευτικό, διεθνιστικό και ανθρωπιστικό.
Οσο για τη Βουλή, χίλιες φορές να τον φέρει τον Μητσοτάκη, τόσο για το «Μαξιλάρι» (που καθόλου δεν είναι όπως το πλασάρει), όπως και για το θέμα που προέκυψε με την αγραμματοσύνη των ΚΕΚ. Αλλά να εύχεται στον ελληνικό λαό «καλή Ανάσταση» σε ένα τέτοιο φίρδην μείγδην tweet (δεν μπορούσε να το γράψει την Τρίτη, θα μπαγιάτευε), προσβάλει τη βίωση του λαού για την Ανάσταση, σε μια εποχή που όπως έγραψε ο Αλαβάνος «σε κάθε οικογένεια πικρέμεται ο φόβος του πένθους, υπάρχει η μοναξιά, αλλά και υπερίπταται η ελπίδα του λυτρωμού».
Αυτή είναι ή διαφορά της Αριστεράς της κουλτούρας από την αριστερά του «ψόφα».
Οσο για τη Βουλή, χίλιες φορές να τον φέρει τον Μητσοτάκη, τόσο για το «Μαξιλάρι» (που καθόλου δεν είναι όπως το πλασάρει), όπως και για το θέμα που προέκυψε με την αγραμματοσύνη των ΚΕΚ. Αλλά να εύχεται στον ελληνικό λαό «καλή Ανάσταση» σε ένα τέτοιο φίρδην μείγδην tweet (δεν μπορούσε να το γράψει την Τρίτη, θα μπαγιάτευε), προσβάλει τη βίωση του λαού για την Ανάσταση, σε μια εποχή που όπως έγραψε ο Αλαβάνος «σε κάθε οικογένεια πικρέμεται ο φόβος του πένθους, υπάρχει η μοναξιά, αλλά και υπερίπταται η ελπίδα του λυτρωμού».
Αυτή είναι ή διαφορά της Αριστεράς της κουλτούρας από την αριστερά του «ψόφα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου