Καταλαβαίνω ότι είναι αφοριστική αυτή η θέση που γράφω, αλλά ειλικρινά βαρέθηκα να διαβάζω ευσεβείς πόθους και «επιστημονικές αναλύσεις» βασισμένες σε προσδοκίες και ευχολόγια.
Κουράστηκα να διαβάζω αναλύσεις ότι ο Ερντογάν «όπου να ’ναι πέφτει», πως η τουρκική λίρα θα βυθιστεί στα τάρταρα και μαζί της θα αφανιστεί και η διπλανή χώρα, ότι οι Κούρδοι είναι «πολύ κοντά» (τα τελευταία 40 χρόνια) στη δημιουργία κουρδικού κράτους, πως ο Ερντογάν ήταν πίσω από το πραξικόπημα προς τον εαυτό του, ότι ο Ερντογάν έχει καρκίνο και πως «ζούμε τις τελευταίες μέρες του “σουλτάνου”».
Ένα από τα αγαπημένα μου ρητά είναι το εξής: «Μπορείς να παραβλέψεις την πραγματικότητα, αλλά δεν μπορείς να παραβλέψεις τις συνέπειες της πραγματικότητας».
Όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, κατά τις οποίες η Ελλάδα αποφάσισε συνειδητά να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία στην ελιτίστικη και πολυπολιτισμική Ευρωπαϊκή Ένωση, αναγνωρίζοντάς την ως επίσημο προστάτη μας (μέσω της Frontex και άλλων ιδεοληψιών), η Τουρκία σε ένα δημογραφικό κρεσέντο απέκτησε πληθυσμό οκτώ φορές μεγαλύτερο από την πατρίδα μας, όρισε ως ηγέτη της έναν γνήσιο εθνικιστή και συντηρητικό με έντονη θρησκευτική συνείδηση, ο οποίος σταθερά οδηγεί τη χώρα του προς την πρόοδο και την εθνική συνοχή (ναι, στον Ερντογάν αναφέρομαι, ο οποίος ξεπέρασε σε μέρες διακυβέρνησης τον Κεμάλ Ατατούρκ), έγινε μέλος των ισχυρών του κόσμου G-20 και με ισχυρότατο στρατό, που την ενισχύει να δείχνει τα επιθετικά δόντια της σε όλη την περιοχή, εισβάλλοντας στη Συρία, ώστε να απωθήσει τους Κούρδους, και κάνοντας βόλτες με τα πολεμικά πλοία της στην Κύπρο μας, επιχειρώντας ανενόχλητη γεωτρήσεις.
Σε όλα τα παραπάνω τι έχουμε να αντιτάξουμε ως χώρα που συνορεύει με τόσο ισχυρό και επιθετικό γείτονα;
Μόνοι μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου