(Απόδοση: Μιχάλης Γκουντής)
Εάν κάποιος σας ζητούσε να σκεφτείτε ποια είναι τα άκρα του πολιτικού φάσματος, πιθανόν θα ήταν να απεικονίσετε αμέσως μια σβάστικα στο ένα άκρο και ένα σφυρί και ένα δρεπάνι στο άλλο.
Ανεξάρτητα από τις απόψεις σας σχετικά με το φάσμα αριστερά-δεξιάς ή αν υποστηρίζετε τη θεωρία των δύο άκρων ή όχι, εμείς (δικαίως) έχουμε την τάση να αντιλαμβανόμαστε τον φασισμό και τον κομμουνισμό ως τις τυπικές ιδεολογίες του ακραίου.
Ως εκ τούτου, πολλοί από εμάς θα αισθανόταν μάλλον ανήσυχοι βλέποντας αυτά τα δύο σύμβολα.
Όταν βλέπουμε μια σβάστικα, μας υπενθυμίζει αμέσως τα κακά του ναζιστικού καθεστώτος και κατά συνέπεια απορρίπτεται. Το να προβάλλετε δημόσια το λογότυπο είναι ακόμα και έγκλημα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Καταλαβαίνουμε πόσο αποτρόπαια είναι η ιδεολογία και την αντιμετωπίζουμε με έλλειψη σεβασμού και αηδία.
Αλλά πώς αντιδρούμε στο σφυρί και το δρεπάνι;
Δεν χρειάζεται να γράψω ένα άρθρο που να εξηγεί τα εκατομμύρια των θανάτων που συνέβησαν στα χέρια των κομμουνιστικών καθεστώτων. Όπως το ολοκαύτωμα, τα Γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης και οι εκατόμβες θανάτων στην Καμπότζη είναι γνωστά σε πολλούς.
Ωστόσο, οι δημοσιογράφοι στο Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζουν ανοιχτά και υπερήφανα τον κομμουνισμό. Αγάλματα του Καρλ Μαρξ ανεγέρθηκαν. Ακόμα και στις ΗΠΑ, ιστορικά ένα από τα πιο παθιασμένα αντι-κομμουνιστικά κράτη στην ιστορία, έχει ένα άγαλμα του Βλαντιμίρ Λένιν στη βορειοανατολική πόλη του Σιάτλ.
Λοιπόν, γιατί ακριβώς αντιμετωπίζουμε δύο εξίσου αιματηρές ιδεολογίες με τόσο διαφορετικούς τρόπους;
Η απάντηση μπορεί να έγκειται στις λανθασμένες αντιλήψεις της αρετής.
Οι Ναζί, δικαίως, θεωρούνται ως μισητοί και κακοί επειδή η ιδεολογία τους είναι χτισμένη γύρω από την ιδέα ότι μια ομάδα είναι ανώτερη από την άλλη. Είναι μια εγγενώς αντι-ισότιμη ιδεολογία, μια βίαιη πεποίθηση που εφαρμόστηκε μόνο μία φορά από εκείνους που την επινόησαν.
Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κανένας δικαιολογημένος τρόπος με τον οποίο ένας ναζί θα μπορούσε να υποστηρίξει πως τα εγκλήματα του ναζισμού «δεν ήταν πραγματικός ναζισμός».
Το ίδιο δεν ισχύει όμως για τον κομμουνισμό.
Αντιθέτως; βλέπουμε αυτή τη γραμμή επιχειρημάτων όλη την ώρα. Όσοι βρίσκονται στην άκρα αριστερά έχουν μια ολόκληρη ομπρέλα κομμουνιστικών στυλ, από τον σταλινισμό στον αναρχισμό, τον μαοϊσμό στον τροτσκισμό, ή ακόμα και απλώς τον κλασσικό μαρξισμό. Καθώς ο Καρλ Μαρξ δεν εφάρμοσε ποτέ τον κομμουνισμό ο ίδιος, οι ηγέτες των κομμουνιστικών κρατών έχουν πάντοτε αυτόν τον άσσο στο μανίκι τους. Οποιεσδήποτε ατέλειες, τραγωδίες ή κρίσεις που αντιμετωπίζει ένα κομμουνιστικό καθεστώς, μπορούν πάντοτε να αποδίδονται στην «εσφαλμένη εφαρμογή» του αλάθητου οδικού χάρτη του Μαρξ στην ουτοπία.
Βολικά, οι κομμουνιστές μπορούν πάντα να αποκολληθούν από τις φρίκες του παρελθόντος. Μπορούν να απεικονίζουν τους εαυτούς τους ως πρωτοπόρους μιας ιδεολογίας που απλά δεν είχε την ευκαιρία να ανθίσει ( «ο πραγματικός κομμουνισμός δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ»).
Με αυτόν τον τρόπο, οι υποστηρικτές του κομμουνισμού μπορούν να συνεχίσουν να απεικονίζουν τους εαυτούς τους ως πρωταγωνιστές. Πολεμούν μόνο για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και τη δημιουργία εργατικού παραδείσου και δεν έχουν καμία σχέση με τους ψευδείς προφήτες του παρελθόντος. Στη χειρότερη περίπτωση, οι υποστηρικτές του κομμουνισμού θεωρούνται λανθασμένοι, αλλά σε τελική ανάλυση καλοπροαίρετοι.
Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος. Ενώ ο ναζισμός είναι εγγενώς συνδεδεμένος με τα εγκλήματα των οπαδών του, ο κομμουνισμός μπορεί πάντα να διαχωριστεί. Κανείς δεν θα ανεχόταν ένα μπλουζάκι με τον Adolf Hitler ή τον Benito Mussolini, αλλά ο άγριος και καταπιεστής Che Guevara διαχωρίζεται εύκολα και μετατρέπεται σε σύμβολο επανάστασης.
Αλλά που τραβάμε τη διαχωριστική γραμμή;
Η κομμουνιστική ιδεολογία στην καθαρότερη της μορφή μπορεί να διαχωριστεί από τις υλοποιήσεις της, αλλά σε ποιο σημείο το απαίσιο ιστορικό της δυσφημεί κάθε προσπάθεια υποστήριξής της;
Όπως είπε κάποτε ο οικονομολόγος Murray Rothbard:
«Δεν είναι έγκλημα να αγνοούμε τα οικονομικά […] Αλλά είναι απολύτως ανεύθυνο να έχουμε μια ισχυρή και εμφατική άποψη στα οικονομικά θέματα, ενώ είμαστε οικονομικά αστοιχείωτοι».
Ο κομμουνισμός πρέπει να καταδικαστεί όπως ο ναζισμός
Πρέπει να πούμε το ίδιο και για τον κομμουνισμό. Το να συνεχίζετε να υποστηρίζετε τον κομμουνισμό, παρά το άθλιο ιστορικό του, δεν είναι ούτε καλοπροαίρετο ούτε αφελές. Είναι μια σκόπιμη προσπάθεια να προωθηθεί μια προφανώς επικίνδυνη ιδεολογία.
Η ιστορία του κομμουνισμού είναι τόσο αιματηρή όσο αυτή του ναζισμού. Πολύ περισσότερο, στην πραγματικότητα. Ήρθε η ώρα να την αντιμετωπίσουμε ως τέτοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου