Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Μετά την 26η Μαΐου έμοιαζε πια αυτονόητο: Περισσότερος χρόνος
σημαίνει για τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερη φθορά.
Ωστόσο η κυβέρνηση έδωσε
μία επιπλέον εβδομάδα στον εαυτό της, υπολογίζοντας ότι οι διευθετήσεις
της τελευταίας στιγμής θα της εξασφάλιζαν πιο συντεταγμένη έξοδο και πιο
ομαλή μετεκλογική προσγείωση.
Η περιπέτεια της Τασίας Χριστοδουλοπούλου συνοψίζει τη ζημιά της «κερδισμένης» εβδομάδας.
Η αντιπρόεδρος της Βουλής ξεχώρισε νωρίς από τον θίασο της συριζαϊκής
εξουσίας. Ξεχώρισε γιατί στο ύφος της αποτυπωνόταν πιο εμφατικά η ηθική
αυταρέσκεια – το πραγματικό δηλαδή περιεχόμενο του συνθήματος περί
ηθικού πλεονεκτήματος.
Στη δήλωση με την οποία αποσύρθηκε από τις εκλογές, η φωνή της
ακούγεται όπως δεν την έχουμε ακούσει ποτέ στη δημόσια παρουσία της –
απολογητική. «Το κακό», λέει η Χριστοδουλοπούλου, «βαραίνει αποκλειστικά
και μόνο εμένα. Καμιά ευθύνη δεν έχουν η κυβέρνηση, η Βουλή και ο
ΣΥΡΙΖΑ».
Η αντιπρόεδρος φαίνεται έτσι να προσχωρεί στην κριτική κατά του
ναρκισσισμού περί καθαρότητας της Αριστεράς. Φαίνεται να υιοθετεί το
επιχείρημα ότι η ευθύνη είναι πάντα ατομική. Δεν υπάρχουν παρατάξεις εξ
ορισμού καλές, που τους έχει δήθεν χρέος η Ιστορία.
Χρειαζόμαστε καλούς θεσμούς, επειδή δεν μπορούμε να υπολογίζουμε στους καλούς ανθρώπους – Αριστερούς, Κεντρώους ή Δεξιούς.
Αυτού του τύπου η ηθικολογία, που επέβαλε στη δημόσια ζωή ο ΣΥΡΙΖΑ,
αντηχεί προ πολλού και στα λόγια των αντιπάλων του. Αντηχεί στην ανάγκη
τους να δείξουν ότι πίσω από τα σαλπίσματα για την ώρα των πολλών καίνε
τα πούρα των πλωτών.
Ομως, το νέο κύμα «αποκαταστάσεων» δεν προκαλείται τάχα από ένα
έλλειμμα αρετής. Εκπορεύεται σε μεγάλο βαθμό από τον χαρακτήρα που έχει
πάρει κυβερνώντας ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εχοντας βάλει και βάλει πολλά πουκάμισα, το κόμμα αυτοδιαφημίζεται
όχι μόνο σαν σπλαγχνική εξουσία που επιδοτεί. Αυτοδιαφημίζεται και ως
μέγας εργοδότης –«εμείς προσλαμβάνουμε περισσότερους». Σαν μέγας
πτυχιοδότης.
Αυτή άλλωστε ήταν και η γραμμή άμυνας του προέδρου της Βουλής για τα
ρουσφέτια: Ο,τι κάναμε για τα δικά μας παιδιά, το θέλουμε για όλα τα
παιδιά. Μετατάξεις για τους πολλούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτυπεί. Το αντίθετο. Μιμείται ένα μοντέλο που είχε ανθήσει με άλλα πελατειακά μέσα. Με άλλες πελατείες.
Χωρίς να χρειάζεται κανείς να επικαλεστεί το παράδειγμα της
Χριστοδουλοπούλου, μπορεί από τις κεντρικές εξαγγελίες να προσδιορίσει
ποιους (δεν) αξιώνει να εκπροσωπεί το κόμμα που κατέληξε να είναι ο
ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί με ακρίβεια να δει...
σε ποιους (δεν) προτείνει
«διασύνδεση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου