Η γλύπτρια Ναταλία Μελά, εγγονή του Παύλου Μελά, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή πλήρης ημερών, ήταν γόνος της ολιγάριθμης, αλλά κάποτε αληθινής εθνικής ηγέτιδας τάξης, που έστελνε τους γιους της στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων για να πολεμήσουν και να θυσιαστούν για την Πατρίδα, και ανάλωνε μέρος της περιουσίας της στις εθνικές εξορμήσεις και χτίζοντας πανεπιστήμια -σήμερα άνδρα βανδάλων και εθνομηδενιστών-, υπέροχα πέτρινα σχολεία στην Ηπειρο και αλλού -σήμερα άδεια κουφάρια από την εσωτερική μετανάστευση και την υπογεννητικότητα- και κρήνες σε ακατοίκητα πια χωριά, όπου ξεδιψούν μόνο τα αγρίμια και τα πουλιά του ουρανού.
Ηταν εγγονή του εθνομάρτυρα Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη, αδερφής του Ιωνος, εκ των πατέρων του ελληνικού εθνικισμού που έπεσε θύμα της αδελφοκτόνου διαμάχης του Διχασμού. Γυναίκα του αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη, είχε πει μια φοβερή ατάκα για την ψευτοαστική άρχουσα τάξη μας, που ταλαιπωρεί τον δημόσιο βίο, την οικονομία, τα ΜΜΕ, την πολιτική: «Ο Τσαρούχης έλεγε πως στην Ελλάδα υπάρχουν δύο αρχιτεκτονικοί ρυθμοί, ο τουρκομπαρόκ και ο αγγλομενιδιάτικος. Εγώ θα προσέθετα κι έναν τρίτο: τον πουτανομιλιονέρ».
Αλήθεια, ποια είναι σήμερα η ηγέτιδα τάξη της χώρας; Ποια είναι η πρωτοπορία της στα μεγάλα εθνικά και κοινωνικά θέματα; Πού είναι οι θυσίες και οι ευεργεσίες της, με ένα σταθερό εθνικό πρόσημο;
Η μικρή μας αστική τάξη, κυρίως μεταπράτες που έβγαλαν χρήμα στο διεθνές εμπόριο, στην ποντοπόρα ναυτιλία και τη βιομηχανία, σε μεγάλο βαθμό καταστράφηκε στην Κατοχή. Την αντικατέστησαν οι μαυραγορίτες, οι δωσίλογοι, οι αριστεροί προδότες, ως «αριστοκρατία» του ΚΚΕ και των παραφυάδων του, και οι επιτήδειοι, μετά την πιο ανώμαλη ιστορικά περίοδο του νεότερου Ελληνισμού. Τα «παλιά λεφτά» δεν φόρεσαν κουκούλες, δεν καταδέχθηκαν την ανθρωποφάγα κερδοσκοπία της μαύρης αγοράς.
Η μόδα, όμως, της εποχής ήταν η Αριστερά και πολλοί από τους γόνους της την ακολούθησαν.
Σήκωσαν όπλα κατά της ίδιας της Πατρίδας και, όταν σκορπίσανε ηττημένοι στην αναγκαστική εξορία με το αίμα του Εθνους στα χέρια τους, άρπαγες παιδιών και εμπρηστές της γης των Ελλήνων με σκοπό την απόσπαση εθνικού εδάφους με ξένες εντολές, υπηρέτησαν κι εκεί ξένα συμφέροντα.
Και, όταν άρχισαν να επιστρέφουν, αναμίχθηκαν οι προδότες μεταξύ τους, οι επίγονοι των μαυραγοριτών και των δοσιλόγων με τους επιγόνους των οπλατζήδων και των πρακτόρων των ανατολικών χωρών. Και έγιναν η μεγαλύτερη κατσαπλιάδικη επιδρομή στο δημόσιο χρήμα και της βίζιτας το κάγκελο.
Το λασπωμένο έπος της νέας ελίτ γράφεται στη Μύκονο, στην Εκάλη και στο Κολωνάκι, με αλευρωμένες μύτες, μίζες, μπουζούκια και κυριλέ κωλόμπαρα. Ακόμη και τα ευαγή ιδρύματα των κάποτε μεγάλων του χρήματος συνήθως έχουν πια διοικήσεις ελληνόφωνων μηδενιστών, κάνουν παρακμιακές καμπάνιες, για τις οποίες ντρέπεται όποιος έχει μια στάλα τσίπα, ή ξοδεύουν αφειδώς χρήμα για τα γούστα των παραδείσιων πουλιών του δικαιωματισμού.
Αλλοι απλά αγοράζουν πίνακες, γυναίκες και σκάφη, και τα επιδεικνύουν ο ένας στον άλλον. Ελάχιστοι οι Ελληνες στην ψυχή, αυτοί που μετέχουν στον Ελληνικό Τρόπο, που έχουν βαθιά ανθρωπιστική Παιδεία και αφιερώνουν ενέργεια και χρήμα για να μπολιάσουν με Ελλάδα τον κόσμο, δίχως να γίνουν λιποτάκτες ή και αυτόμολοι του εθνικού χρέους κάτω από ξένη καθοδήγηση. Η πλειονότητα των... επιφανών νταραβεριτζήδων αναδείχθηκε ως σαπρόφυτο του Δημόσιου Ταμείου και η κοινωνική τους παρουσία έμπαινε και μπαίνει στους τίτλους των ειδήσεων, όχι γιατί ναυπήγησαν και δώρισαν θωρηκτά ή έχτισαν σχολεία και πανεπιστήμια, αλλά για τους έρωτές τους με τραγουδιάρες, ηθοποιούς και μοντέλες, ή όταν περνάνε την πόρτα του εισαγγελέα για διαφθορά, απάτες και άλλα κεφάλαια του Ποινικού Κώδικα. Οι δε δημόσιες διαμάχες τους θυμίζουν τσαμπουκάδες μαφιόζων, όπως και η δημόσια εικόνα τους, με κουστωδίες μπράβων με ταυρίσιους σβέρκους, που τους συνοδεύουν στα μπουζούκια, στις δουλειές, στην τουαλέτα.
Με τις αισθητικές επιλογές τους καθορίζουν και την αισθητική της χώρας. Χτίζουν σπίτια «μαυσωλεία» της ματαιοδοξίας τους, με τον αρχιτεκτονικό ρυθμό που είπε σκωπτικά η Ναταλία Μελά, και δεν δίνουν πίσω στην Πατρίδα ούτε σεντ... ούτε μισό δράμι ελληνικής ψυχής.
Αν τους παραδίδαμε και την Παιδεία, ιδιωτικοποιώντας την, οι τελετές αποφοίτησης θα έμοιαζαν με βραδιές στα μπουζούκια. Το παράδειγμα δεν είναι απλά άλλος ένας τρόπος διοίκησης - είναι ο μόνος τρόπος διοίκησης. Και το παράδειγμα αυτής της ψευτοελίτ βρομάει πρώτο, όπως το κεφάλι του ψαριού.
Γι' αυτό πρέπει...
να αλλάξουν όλα, γι’ αυτό η χώρα χρειάζεται νέους κανόνες, επανελλήνιση παντού και σιδηρά πειθαρχία, με μηδενική ανοχή, για τουλάχιστον δέκα χρόνια, ώσπου να περάσουν οι νέοι κανόνες, το νέο -αλλά τόσο παλιό- ήθος, στο πετσί όλων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου