Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
[Η πρόσφατη καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων για τη σαρία είχε μια σημαντική λεπτομέρεια: η καταδίκη στηρίχτηκε στο ότι δεν υπήρξε συναίνεση των εμπλεκόμενων μερών για προσφυγή στη σαρία. Αν υπάρχει συναίνεση προς τούτο, αποφάνθηκε το Ανώτατο δικαστήριο, τότε η σαρία υποκαθιστά το αστικό δίκαιο μιας ευρωπαϊκής χώρας!!! Θα γίνεται το ίδιο και για το ποινικό δίκαιο; Ιδωμεν…Ε.Δ.Ν.]
Με την απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Μολά Σαλί κατά Ελλάδας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) συνεχίζει να αποδομεί τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αντιπαραβάλλοντας το άτομο στην ομάδα, τη μειονότητα στην πλειονότητα, καθιερώνοντας με έναν εξ αντιθέτου σκεπτικό την αρχή μιας πιθανής προσφυγής στη Σαρία στην Ευρώπη ενάντια στο εθνικό δίκαιο, με βάση το δικαίωμα ελεύθερης αναγνώρισης των ατόμων σε μια μειονότητα – στην προκειμένη περίπτωση μουσουλμάνων. Αρκεί τα εμπλεκόμενα μέρη να συμφωνήσουν να εξαιρεθούν από το αστικό δίκαιο υπέρ της Σαρία. Πότε θα έρθει η σειρά του ποινικού δικαίου;
Έχουμε ήδη γράψει αρκετές φορές σχετικά με τον αποδομητικό ρόλο του ΕΔΑΔ τα τελευταία χρόνια και τις επιθέσεις του κατά των θεσμών – πυλώνων των ευρωπαϊκών κοινωνιών μας: τα κρατικά σύνορα βάλλονται από την de facto αφομοίωση παράνομων μεταναστών και της νόμιμης μετανάστευσης, αλλά ένα κράτος δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς σύνορα · η παραδοσιακή οικογένεια αμφισβητείται από μια αλλόκοτη ανάγνωση της τέχνης, υποχρεώνοντας στην αναγνώριση του γάμου ιδίου φύλου, ενθαρρύνοντας τη νομιμοποίηση της κυοφορίας για άλλη…· η χριστιανική θρησκεία, θεμέλιο των ευρωπαϊκών κοινωνιών μας, πολεμείται με σφοδρότητα (οι σταυροί σε όλες τις μορφές τους, οι Πούσι Ρίοτ στη Ρωσία, …) ενώ η μειονοτική μουσουλμανική θρησκεία υπερπροστατεύεται (καταδίκη της κριτικής του Μωάμεθ στο όνομα της θρησκευτικής ειρήνης … στην Αυστρία, περίπτωση του βρεφικού σταθμού Baby loup στη Γαλλία κ.λπ.).
Στην απόφαση της Ολομέλειας της 19ης Δεκεμβρίου 2018, υπόθεση Mολά Σαλί κατά Ελλάδας, το ΕΔΑΔ, με ένα εξ αντιθέτου σκεπτικό, όχι μόνο δεν καταδικάζει για λόγους αρχής την προσφυγή στη Σαρία στις ευρωπαϊκές χώρες ούτε τη ριζική της ασυμβατότητα με τις αρχές και ευρωπαϊκές αξίες, αλλά θέτει ως αρχή τη δυνατότητα προσφυγής στη Σαρία και, ως εκ τούτου, τη δυνατότητα εξαίρεσης του εθνικού δικαίου υπέρ αυτής, στο βαθμό που αμφότερα τα μέρη συμφωνούν γι’ αυτό.
Στην περίπτωσή μας, πρόκειται για μια διαθήκη που απορρίφθηκε υπέρ της εφαρμογής της Σαρία και της διανομής περιουσίας από τον μουφτή, ως συνέπεια της προστασίας των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Θράκης στην Ελλάδα από τις Συνθήκες των Σεβρών (1920) και της Λωζάνης (1923). Αν και τα ελληνικά κατώτερα δικαστήρια καταδίκασαν την ακύρωση της διαθήκης, ο Αρειος Πάγος, επιβεβαίωσε τη δυνατότητα κατάργησης του αστικού δικαίου υπέρ της Σαρία, όταν πρόκειται για μουσουλμάνους πολίτες. Σε αυτή την περίπτωση, ακόμη και ενάντια στη θέλησή τους.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο, την έλλειψη συγκατάθεσης, στηρίχτηκε το ΕΔΑΔ στην καταδίκη της Ελλάδας, αλλά όχι επί της αρχής:
155. Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι, σύμφωνα με τη νομολογία του, η θρησκευτική ελευθερία δεν υποχρεώνει τα συμβαλλόμενα κράτη να δημιουργήσουν ένα συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο για τη χορήγηση ειδικών καθεστώτων στις θρησκευτικές κοινότητες με ειδικά προνόμια. Εντούτοις, ένα κράτος που έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο καθεστώς πρέπει να διασφαλίζει ότι τα κριτήρια για να απολαύει αυτή η ομάδα την άσκηση του καθεστώτος αυτού εφαρμόζονται χωρίς διακρίσεις.
156. Εξάλλου, τίποτα δεν υποδηλώνει ότι ένας μουσουλμάνος διαθέτης που έχει προβεί σε διαθήκη σύμφωνα με τον αστικό κώδικα παραιτείται αυτοδικαίως από το δικαίωμά του ή από το δικαίωμα των δικαιούχων του να μην υφίστανται διακρίσεις για τη θρησκεία του. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις ενός προσώπου δεν νομιμοποιούνται στην πρόκληση παραίτησης από ορισμένα δικαιώματα αν μια τέτοια παραίτηση προσκρούει σε σημαντικό δημόσιο συμφέρον. Το κράτος δεν μπορεί να αναλάβει το ρόλο του εγγυητή της μειονοτικής ταυτότητας μιας συγκεκριμένης ομάδας του πληθυσμού σε βάρος του δικαιώματος των μελών αυτής της ομάδας να επιλέξουν να μην ανήκουν σε αυτή την ομάδα ή να μην ακολουθήσουν τις πρακτικές και τους κανόνες της.
157. Η άρνηση στα μέλη θρησκευτικής μειονότητας του δικαιώματος να επιλέγουν και να επωφελούνται από το αστικό δίκαιο εθελοντικά όχι μόνο οδηγεί σε διακριτική μεταχείριση, αλλά συνιστά επίσης παραβίαση δικαιώματος ύψιστης σημασίας στον τομέα προστασία των μειονοτήτων, δηλαδή το δικαίωμα ελεύθερης αναγνώρισης. Η αρνητική πτυχή του δικαιώματος ελεύθερης αναγνώρισης, δηλαδή το δικαίωμα επιλογής να μην αντιμετωπίζεται ως άτομο που ανήκει σε μειονότητα, δεν συνοδεύεται από κανένα όριο παρόμοιο με αυτό που προβλέπεται για θετικό από αυτό (…).
Με άλλα λόγια, τα κράτη δεν είναι υποχρεωμένα να νομοθετούν για να παραχωρούν δικαιώματα που δεν εμπίπτουν στο αστικό δίκαιο των θρησκευτικών μειονοτήτων, αλλά όταν το κάνουν, αυτές οι παρεκκλίσεις καθίστανται υποχρεωτικές. Ωστόσο, τα μέλη μιας θρησκευτικής μειονότητας πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να απορρίπτουν αυτές τις παρεκκλίσεις για να υπαχθούν στο κοινό δίκαιο.
Από αυτή την απόφαση του ΕΔΑΔ προκύπτει η ίδια η δυνατότητα «κοινοτικοποίησης του δικαίου», χωρίς να τίθενται σαφή όρια.
Ποια δικαιώματα, σε ποιο τομέα, ποιος έλεγχος;
Αυτό θα αφορά και ποινικά θέματα, διότι η Σαρία είναι ιδιαίτερα βάρβαρη στον τομέα αυτό …
Γιατί αυτό αφορά μόνο στις θρησκευτικές μειονότητες;
Γιατί τα μέλη των πλειοψηφικών θρησκευτικών κοινοτήτων στην Ευρώπη, δηλ. Οι χριστιανοί, να μην έχουν το δικό τους νομικό καθεστώς, εάν η εξαίρεση συνδέεται με το δικαίωμα “ταυτοποίησης”;
Ή μήπως αυτό το δίκαιο ισχύει μόνο για τις μειονότητες; Και σε αυτή την περίπτωση, σε ποια νομική βάση βασίζεται αυτή η διάκριση;
Σε αυτά τα θέματα το ΕΔΑΔ σιωπά.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που θα έρθει:
159. Στο πλαίσιο αυτό, το Δικαστήριο σημειώνει ότι στα κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης η νομοθεσία περί σαρία χρησιμοποιείται γενικά ως ξένος νόμος στο πλαίσιο του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου. Εκτός αυτού του πλαισίου, μόνον η Γαλλία εφάρμοσε τη σαρία στον πληθυσμό της επικράτειας της Μαγιότ αλλά η πρακτική αυτή έληξε το 2011. Όσον αφορά το Ηνωμένο Βασίλειο, η επιβολή του νόμου της σαρία από τα συμβούλια της σαρία χρησιμοποιείται μόνο στο βαθμό που η προσφυγή σε αυτή παραμένει προαιρετική.
160. Το Δικαστήριο σημειώνει με ικανοποίηση ότι στις 15 Ιανουαρίου 2018 τέθηκε σε ισχύ ο νόμος για την κατάργηση του ειδικού καθεστώτος που επιβάλλει τη χρήση της σαρία για τη διευθέτηση οικογενειακών υποθέσεων της μουσουλμανικής μειονότητας. Η προσφυγή στον μουφτή σε ζητήματα γάμου, διαζυγίου ή κληρονομίας γίνεται δυνατή μόνο με τη συμφωνία όλων των ενδιαφερομένων (…)….).
Με άλλα λόγια, κάθε νομική σχέση είναι ιδιωτική, το δημόσιο συμφέρον στην περίπτωση αυτή παραγνωρίζεται εντελώς υπέρ ενός συμβατικού οράματος της κοινωνίας, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να αφήνει κάθε ελευθερία στους ισχυρούς και να μην προστατεύει πλέον τους αδύναμους. Το ΕΔΑΔ αναπτύσσει στην περίπτωσή μας μια μορφή νομικού μηδενισμού, αφού τελικά επιστρέφει στις καλές παλιές ημέρες του δικαίου του ισχυρότερου. Και αν εστιάσουμε στη θέση των γυναικών στις ισλαμικές κοινωνίες, σε ποιο βαθμό μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα τη βούλησή τους; Αλλά και εδώ, το Δικαστήριο κρύβεται πίσω από την τυπικότητα για να αποφύγει να εξετάσει τα ζητήματα επί της ουσίας.
Έτσι, το εθνικό δίκαιο μπορεί τώρα να εξαιρείται νόμιμα στην Ευρώπη υπέρ της Σαρία, εφόσον τα μέρη συμφωνούν. Και ανεξάρτητα από το αν οι αρχές της Σαρία είναι εντελώς αντίθετες προς τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, όσο αυξάνεται η μουσουλμανική κοινότητα, τόσο περισσότερο ο νόμος της Σαρία θα αντικαθιστά νόμιμα το εθνικό δίκαιο.
Το ΕΔΑΔ έχει ανοίξει ευρύτατα την πόρτα για τη νομική ισλαμοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών. Τι περιμένουμε για να εγκαταλείψουμε ένα τέτοιο θεσμό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου