Γράφει η Δρ Ελένη Παπαδοπούλου
Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Σε αυτήν την έρμη χώρα για χρόνια ο κομμουνισμός είχε, αν όχι τον
θαυμασμό, τουλάχιστον τη συναίνεση της κοινωνίας.
Θες γιατί μας
χαμογέλασε η τύχη -από τις λίγες φορές- κι εκεί που μια ευθεία γραμμή
έκοβε την Ευρώπη στα δύο και έδινε όλα τα Βαλκάνια δωράκι στον Στάλιν,
στη χώρα μας σαν να λοξοδρόμησε, σαν να κούνησε κάποιος το χέρι που
χάρασσε γραμμές και μείναμε απέξω από τον κομμουνιστικό «παράδεισο».
Οπότε δεν γευτήκαμε τις χαρές του, όπως τις γεύτηκαν άλλοι λαοί, που
ακούν κομμουνισμός και τρέχουν.
Θες γιατί το κομμουνιστικό αφήγημα ήθελε
την αντίσταση «αριστερή» και τους κομμουνιστές θύματα και
κατατρεγμένους μιας «κακής - φασιστικής - χίτικης» Δεξιάς, η οποία,
φοβική και ολίγιστη, ποτέ δεν κατάφερε να αντικρούσει το αφήγημα;
Θες
γιατί ως επί το πλείστον ήταν φτωχοί άνθρωποι και ως εκ τούτου
συμπαθείς;
Θες γιατί η χούντα τελικά κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε ο
συμμοριτοπόλεμος; Να εκ-κομμουνίσει όλη τη χώρα και η Αριστερά να
κατακτήσει τη διανόηση, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία και εν τέλει την
πολιτική ζωή;
Οποιες κι αν είναι οι αιτίες, το αποτέλεσμα
παραμένει ένα: Ο κομμουνισμός ζει και βασιλεύει και δεν κυριεύει τον
κόσμο, απλά καταστρέφει τη χώρα μας, όπως κατέστρεψε και τις χώρες όπου
επικράτησε. Χρόνια τώρα οι οπαδοί του θυμίζουν τους οπαδούς κάποιας
θρησκευτικής σέχτας. Φανατισμένοι, κοντόφθαλμοι, κατέχουν τη μία και
παγκόσμια αλήθεια, όσοι δεν προσκυνούν τα μανιφέστα πρέπει με κάθε τρόπο
να δουν το κομμουνιστικό φως το αληθινό, όσοι αρνούνται να το δουν θα
δουν τι θα πάθουν. Μη βλέπετε τώρα που αναγκάζονται να προσαρμοστούν
στους καπιταλιστικούς νόμους.
Η Ιστορία έχει δείξει πως μόλις τους
καταλύσουν, ως άλλοι τζιχαντιστές, θα εφαρμόσουν την κομμουνιστική σαρία
τους και όποιον πάρει ο Χάρος. Οχι μεταφορικώς, αλλά κυριολεκτικώς.
Η
αλήθεια είναι, βέβαια, ότι ενίοτε αδυνατούν να συγκρατηθούν, όπως
προχτές, που ζήλεψαν το ISIS και έπιασαν να γκρεμίσουν το άγαλμα του
Τρούμαν, γιατί δεν συμφωνούν με τον Τρούμαν.
Αυτό στη δική τους γλώσσα
ονομάζεται «αντιιμπεριαλιστικός αγώνας».
Στη γλώσσα που μιλάει ο κόσμος
που δεν ανήκει σε σέχτες ονομάζεται «τρικυμία εν κρανίω».
Για να είσαι κομμουνιστής δεν χρειάζεται να ανήκεις στο ΚΚΕ. Αλλωστε,
έχουμε πλήθος τέτοιων παραδειγμάτων στη χώρα μας. Το παράδειγμα το
έχουμε και σε κυβέρνηση. Αρκεί απλά να δηλώσεις αριστερός. Οπως λέμε, ας
πούμε, ισλαμιστής και «μετριοπαθής» μουσουλμάνος. Ο κοινός παρονομαστής
είναι ίδιος. Η ουσία των πεποιθήσεων δεν αλλάζει.
Αυτό που αλλάζει
είναι...
ο τρόπος με τον οποίο θα καταλυθεί το κράτος.
Με ανατροπή (ΚΚΕ) ή
με εκλογές (τι μου θυμίζει);
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου