Φιλοκυβερνητική εφημερίδα δημοσίευσε έρευνα της κοινής γνώμης. Ανάμεσα στα ερωτήματα ήταν και το εξής διαφωτιστικό: «Προτιμάτε κάθαρση ή ισχυρούς θεσμούς;».
Το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο: 60% των ερωτηθέντων απήντησε «κάθαρση» και ένα μόλις 30% υποστήριξε την ισχύ των θεσμών.
Είναι συμπτωματική οποιαδήποτε ομοιότης με τα ποσοστά του «Οχι» και του «Ναι» στο δημοψήφισμα του 2015 που έκανε την Ευρώπη να τρέμει από τον φόβο της μπροστά στον ηρωισμό του ελληνικού λαού και των ηγετών του. Εδώ μιλάμε για άλλου τύπου εθνική εορτή. Και είναι απολύτως φυσιολογική η ψυχική ανάταση που προκαλεί στους πανηγυριστές της δημοκρατίας η λέξη «κάθαρση». Διότι η «κάθαρση» έχει εκδίκηση, γίνεται μπούγιο στα καφενεία της επικρατείας, κι αν το μαχαίρι πάει ώς το κόκαλο στήνονται κρεμάλες στο Σύνταγμα, δημοσιεύονται οι φωτογραφίες των υποψηφίων για κάθαρση προς τέρψιν των καθαρών, διακόπτεται το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, παρεμβαίνουν προστατευόμενοι μάρτυρες, κυκλοφορούν φήμες. Τι πιο διασκεδαστικό από την «κάθαρση», τι πιο πληκτικό από τους θεσμούς με τις διαδικασίες τους, την ανάγνωση και την ερμηνεία των νόμων, την επιχειρηματολογία, την κατάθεση στοιχείων – λες και χρειάζονται στοιχεία για να γίνει κάθαρση. Ρίξε μια κατηγορία, μέτρα αντιδράσεις και προχώρα.
Τι ακριβώς εννοεί η κυβερνητική «Διάπλασις των Παίδων» όταν αντιδιαστέλλει την προστασία των θεσμών με την κάθαρση;
Την απορία δεν μου την προκάλεσαν τα ποσοστά της απάντησης.
Η απορία μού γεννήθηκε από την ίδια την ερώτηση. Αφελώς σκεπτόμενος, έψαξα να βρω ποιο θα μπορούσε να είναι το εργαλείο της κάθαρσης εκτός από τους ισχυρούς θεσμούς.
Η δημόσια διαπόμπευση, η εξορία, το ανάθεμα, ο λιθοβολισμός, το κώνειο, η Ελληνίδα μάνα, η πενθερά, η τμηματάρχης του ΙΚΑ;
Μα κάποτε όλ’ αυτά ήσαν θεσμοί. Κι αν όλ’ αυτά έχουν ατονήσει, μήπως κακώς ατόνησαν και κουβαλιόμαστε στα δικαστήρια αδίκως χάριν καθαρμών και λοιπών λουτρών. Ωσπου στον νου μου, ως Αφροδίτη ανεδύθη η σεπτή μορφή της κυρίας Φωτίου, αιωρουμένη στη λιμπιστική οσμή των γεμιστών, αντί των θαλασσίων αφρών. Η επιγραφή που συνόδευε την εικόνα της έγραφε: «Εμείς είμαστε φτιαγμένοι από άλλα υλικά» – ευτυχώς σκέφτηκα βλέποντάς την, όμως δεν πρόλαβα να χαρώ. Προσγειώθηκα ο αφελής στην πονηρά πραγματικότητα.
Το δίλημμα είναι απλό:
Προτιμάτε μια δημοκρατία με ισχυρούς θεσμούς ή κάθαρση, την οποία προφανώς θα αναλάβουν άλλοι επαναστατικοί θεσμοί που ταιριάζουν στα πολιτικά τους υλικά;
Η πλειοψηφία επέλεξε το δεύτερο. Και μετά τους κατηγορούμε ότι δεν έχουν σχέδιο. Και σχέδιο και «σκέδια» έχουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου