Ανασφάλεια; Ελλειψη αυτοπεποίθησης;
Αναρωτιέμαι ποια ψυχική δύναμη ή αδυναμία της ψυχής προκαλεί σε κάποιους την ανάγκη να παραστήσουν τους ήρωες.
Προσοχή: όχι να τιμήσουν τους ήρωες, κάτι ευγενές και απαραίτητο. Ούτε καν να μιμηθούν τον ηρωισμό τους. Να τους παραστήσουν.
Να οικειοποιηθούν τα χαρακτηριστικά τους, να τα επιδείξουν, για να αισθανθούν σαν κι αυτούς.
Οι κύριοι που φορούσαν τις κομψές στολές των Μακεδονομάχων, με τη μαύρη φουστανέλα χωρίς δίπλες, τι παρίσταναν αλήθεια;
Ηθελαν να τους αντιμετωπίσουμε εμείς οι υπόλοιποι, με τον δέοντα σεβασμό απέναντι στη στολή που αυτοί τη φορούσαν σ’ ένα ειρηνικό και φιλικό περιβάλλον, οι άλλοι όμως, οι ήρωες, μες στον βάλτο της Πηνελόπης Δέλτα, έτοιμοι να σκοτώσουν για να μη σκοτωθούν.
Μήπως αυτοί οι ίδιοι πρώτοι και καλύτεροι δείχνουν ότι δεν σέβονται τους ήρωές τους;
Ο ηρωισμός δεν είναι στολή. Η γαλανόλευκη συμβολίζει το Εθνος ολόκληρο, και καλόν θα ήτο, να μην την απαξιώνουμε μες στην πολλή συνάφεια.
Δεν ταυτίζω το πλήθος με όσους αντιμετωπίζουν την Ιστορία μας σαν χορό μεταμφιεσμένων, όμως δεν μπορώ να παραβλέψω πως κι αυτοί ήσαν εκεί.
Δεν ξέρω επίσης πόσοι από αυτούς γνωρίζουν ποιος υπήρξε ο Ιων Δραγούμης και ότι είπε πως στη Μακεδονία πάει όχι για να σώσει τη Μακεδονία, αλλά την ψυχή του – τον ανέφερε ο κ. Φράγκος στον λόγο του, όμως το πλήθος είχε τον νου του στα λάβαρα.
Το 1992, όταν ξέσπασε το Μακεδονικό, ένα εκατομμύριο συγκεντρώθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και όλοι ξέραμε ότι στη συλλογή των ανίατων εθνικών μας θεμάτων είχε προστεθεί ένα ακόμη. Βγαίναμε από τη δεκαετία του ογδόντα με την πεποίθηση πως είμαστε «Εθνος ανάδελφον». Το «σ’ όποιον αρέσουμε» έγινε το σουξέ της ομοψυχίας μας. Η διαπραγμάτευση στο Βουκουρέστι πέρασε απαρατήρητη. Η Ελλάς χόρευε στη δημοκρατία της Μυκόνου, αισθανόταν παντοδύναμη, τα ευρώ έρρεαν άφθονα και τους άλλους τους κοιτάζαμε αφ’ υψηλού, αρκεί να μη μας πρήζουν.
Ετος Σωτήρος 2018.
Η κυβέρνηση ρίχνει το θέμα για να διχάσει την αντιπολίτευση;
Προσβλέπει στην ιδεολογική συσπείρωση που θα επικαλύψει, «εποικοδόμημα» γαρ, τις κατασχέσεις και την εν γένει πανωλεθρία της θριαμβεύουσας οικονομίας;
Πλήθος και πάλι.
Φαντασθείτε να γίνουν εκλογές με θέμα την ονομασία μιας μικρής γειτονικής χώρας.
Πρόσκαιρες πολιτικές, θα μου πείτε. Πλην όμως, θεραπευτικές τρόπον τινά. Για μια ακόμη φορά στη σύγχρονη Ιστορία μας, κοιτάζοντας στον καθρέφτη το ένστολο είδωλό μας, θα νομίζουμε...
πως βρήκαμε τον εαυτό μας.
Ναι, αυτόν που χάσαμε κάπου στις απέραντες εκτάσεις του κόσμου μας.
Αναρωτιέμαι ποια ψυχική δύναμη ή αδυναμία της ψυχής προκαλεί σε κάποιους την ανάγκη να παραστήσουν τους ήρωες.
Προσοχή: όχι να τιμήσουν τους ήρωες, κάτι ευγενές και απαραίτητο. Ούτε καν να μιμηθούν τον ηρωισμό τους. Να τους παραστήσουν.
Να οικειοποιηθούν τα χαρακτηριστικά τους, να τα επιδείξουν, για να αισθανθούν σαν κι αυτούς.
Οι κύριοι που φορούσαν τις κομψές στολές των Μακεδονομάχων, με τη μαύρη φουστανέλα χωρίς δίπλες, τι παρίσταναν αλήθεια;
Ηθελαν να τους αντιμετωπίσουμε εμείς οι υπόλοιποι, με τον δέοντα σεβασμό απέναντι στη στολή που αυτοί τη φορούσαν σ’ ένα ειρηνικό και φιλικό περιβάλλον, οι άλλοι όμως, οι ήρωες, μες στον βάλτο της Πηνελόπης Δέλτα, έτοιμοι να σκοτώσουν για να μη σκοτωθούν.
Μήπως αυτοί οι ίδιοι πρώτοι και καλύτεροι δείχνουν ότι δεν σέβονται τους ήρωές τους;
Ο ηρωισμός δεν είναι στολή. Η γαλανόλευκη συμβολίζει το Εθνος ολόκληρο, και καλόν θα ήτο, να μην την απαξιώνουμε μες στην πολλή συνάφεια.
Δεν ταυτίζω το πλήθος με όσους αντιμετωπίζουν την Ιστορία μας σαν χορό μεταμφιεσμένων, όμως δεν μπορώ να παραβλέψω πως κι αυτοί ήσαν εκεί.
Δεν ξέρω επίσης πόσοι από αυτούς γνωρίζουν ποιος υπήρξε ο Ιων Δραγούμης και ότι είπε πως στη Μακεδονία πάει όχι για να σώσει τη Μακεδονία, αλλά την ψυχή του – τον ανέφερε ο κ. Φράγκος στον λόγο του, όμως το πλήθος είχε τον νου του στα λάβαρα.
Το 1992, όταν ξέσπασε το Μακεδονικό, ένα εκατομμύριο συγκεντρώθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και όλοι ξέραμε ότι στη συλλογή των ανίατων εθνικών μας θεμάτων είχε προστεθεί ένα ακόμη. Βγαίναμε από τη δεκαετία του ογδόντα με την πεποίθηση πως είμαστε «Εθνος ανάδελφον». Το «σ’ όποιον αρέσουμε» έγινε το σουξέ της ομοψυχίας μας. Η διαπραγμάτευση στο Βουκουρέστι πέρασε απαρατήρητη. Η Ελλάς χόρευε στη δημοκρατία της Μυκόνου, αισθανόταν παντοδύναμη, τα ευρώ έρρεαν άφθονα και τους άλλους τους κοιτάζαμε αφ’ υψηλού, αρκεί να μη μας πρήζουν.
Ετος Σωτήρος 2018.
Η κυβέρνηση ρίχνει το θέμα για να διχάσει την αντιπολίτευση;
Προσβλέπει στην ιδεολογική συσπείρωση που θα επικαλύψει, «εποικοδόμημα» γαρ, τις κατασχέσεις και την εν γένει πανωλεθρία της θριαμβεύουσας οικονομίας;
Πλήθος και πάλι.
Φαντασθείτε να γίνουν εκλογές με θέμα την ονομασία μιας μικρής γειτονικής χώρας.
Πρόσκαιρες πολιτικές, θα μου πείτε. Πλην όμως, θεραπευτικές τρόπον τινά. Για μια ακόμη φορά στη σύγχρονη Ιστορία μας, κοιτάζοντας στον καθρέφτη το ένστολο είδωλό μας, θα νομίζουμε...
πως βρήκαμε τον εαυτό μας.
Ναι, αυτόν που χάσαμε κάπου στις απέραντες εκτάσεις του κόσμου μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου