"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Η φωνή από τη γαλαρία

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ


Ο​​λες οι παρέες είχαν έναν τέτοιο – έναν ανεκδοτάκια· έναν «αιώρα»· έναν μπαχαλόγιο.  


Φωνή από τη γαλαρία –από εκείνη τη μεθόριο όπου το φιάσκο δεν ξεχωρίζει από τη φάρσα– ο Καρανίκας προκαλεί τη γελοιογράφησή του. 


 Ακόμη κι όταν στη φωνή αυτή αποδίδεται κάποιος πολιτικός απόηχος, ο πρωθυπουργικός σύμβουλος σε προκαλεί να τον αντιμετωπίσεις σαν ακαταλόγιστη εξαίρεση. Σαν κάποιον που παρεισέφρησε στο σύστημα και επιβιώνει χάρη σε παρεΐστικους δεσμούς. 


Δεν είναι αληθινό στέλεχος, επιδεκτικό πολιτική ανάλυση. Είναι κολλητός δημοσίου δικαίου.  


Ομως, στο πρόσφατο τσακίδια-gate ο Καρανίκας δεν κινήθηκε εκτός γραμμής. Την ώρα που εκείνος αποσκοράκιζε την Eldorado, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κατήγγελλε το «αποικιοκρατικό» της θράσος και ο αρμόδιος υπουργός ανέπεμπε ηρωικά «no passaran». 


Η αυτοϋπονομευτική γραμμή διορθώθηκε μεν σε δεύτερο χρόνο. Η παρόρμηση, ωστόσο, που κατάπιε το φως της Πνύκας και έπνιξε το προσκλητήριο του Τσίπρα προς τους επενδυτές, δεν ήταν αποκλειστικότητα του Καρανίκα. Ηταν παρόρμηση συλλογική.


«Το κόμμα που αντιπολιτεύεστε», είπε ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη, «δεν υπάρχει πια». Ο «αντιευρωπαϊκός ΣΥΡΙΖΑ» δεν υπάρχει. Προτού περάσουν είκοσι τέσσερις ώρες, η πραγματικότητα τον εκδικήθηκε, αποδεικνύοντας ότι τα κόμματα δεν αλλάζουν με διακόπτη.  


Ο ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ο πρωθυπουργός βιάζεται να εξωθήσει στην ανυπαρξία, επιμένει. Οι παλιές του έξεις ελλοχεύουν όχι ερήμην αλλά εντός της ηγεσίας του και αφυπνίζονται στην πρώτη ευκαιρία.


Αν σε αυτό το κομματικό γιαπί ο Καρανίκας ξεχωρίζει, είναι επειδή...
 πετάγεται κάθε τόσο από τα μπετά της ημιτελούς ανακαίνισης και φωνάζει. 


Δεν έχει σημασία τι φωνάζει κάθε φορά – ούτε το ύφος του ούτε οι τρόποι του, που τόσο σκανδαλίζουν το αντισύριζα ακροατήριο. 


Σημασία έχει ότι υπενθυμίζει την ύπαρξή του. Υπενθυμίζει ότι αυτό που κάποιοι εξακολουθούν να φοβούνται ως εξουσία τάχα μαδουρικών αξιώσεων, είναι απλώς μια πολιτική εφηβεία που δεν μπόρεσε να ωριμάσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: