Τι μένει τώρα που άλλος ένας χειμώνας «χαρίστηκε» στην αυταπάτη;
Στην
περίφημη νεοϋορκέζικη συνέντευξή του στο Reuters πέρυσι τον Σεπτέμβριο ο
Αλέξης Τσίπρας προέβλεπε ότι η αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί στο τέλος
Οκτωβρίου (εδώ). Εχουν περάσει εννέα μήνες και ακόμη περιμένουμε τη δόση.
Τι μεσολάβησε;
Μεσολάβησε το αφήγημα της «συνολικής συμφωνίας»
(global deal) με το οποίο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έφαγε άλλον έναν
χειμώνα για τη χώρα και την οικονομία, για να αντιληφθεί τελικά ότι
επρόκειτο για αυταπάτη στο Eurogroup της 22ας Μαΐου. Οταν διαμαρτυρήθηκε
στους ομολόγους του ότι του γκρεμίζουν το πλαίσιο, εκείνοι απάντησαν
ότι το αφήγημα υπήρχε μόνο στο μυαλό του: «Δεν φταίμε εμείς αν καλλιεργείτε υπερβολικές προσδοκίες στο εσωτερικό της χώρας»…
Αυτό, βέβαια, δεν είναι απολύτως ακριβές. Υπήρχε και στο μυαλό του
Επιτρόπου Μοσκοβισί ο οποίος έκανε μεγάλη ζημιά στην κυβέρνηση
σπρώχνοντάς την, εντελώς απροετοίμαστη, στο σημερινό αδιέξοδο.
Εκείνος ήταν που έλεγε στον κ. Τσακαλώτο ότι δεν ήταν κακή ιδέα να
καθυστερήσει την κατάθεση του Μεσοπρόθεσμου ως το τέλος του 2016 (με
βάση τις δεσμεύσεις έπρεπε να είχε ψηφιστεί από πέρυσι τον Μάιο) για να
συνδεθεί με χαμηλότερα πλεονάσματα τα οποία θα προέκυπταν υποτίθεται από
το «global deal» για το χρέος.
Οταν ο Πρωθυπουργός κατάλαβε (ή του είπαν) ότι το χρέος είναι πολύ
δύσκολο να δοθεί πριν από τις γερμανικές εκλογές -κάπου κατά τον
Δεκέμβριο- άρχισε να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην ένταξη στο πρόγραμμα
ποσοτικής χαλάρωσης (QE) από την ΕΚΤ.
Κάπως έτσι Τσίπρας και Τσακαλώτος έπαιξαν για τρίτη φορά το παιχνίδι
της καθυστέρησης και των αέναων διαπραγματεύσεων κρατώντας σε ομηρία την
πραγματική οικονομία. Ψήφισαν τον Μάιο 4,9 δις ευρώ νέα μέτρα ως το
2021 και αντί για χαμηλότερα πλεονάσματα δέχτηκαν 3,5% ως το 2022.
Και τα ανταλλάγματα;
Αξιωματούχοι των Βρυξελλών, υπό την προϋπόθεση
της ανωνυμίας, μιλούν πια με τη γλώσσα της αληθείας και προσπαθούν να
προετοιμάσουν την κυβέρνηση για αυτό που θα βρει μπροστά της στο
Eurogroup της 15ης Ιουνίου: «Ούτε χρέος, ούτε QE, ούτε καθαρός διάδρομος για την έξοδο από τα μνημόνια».
Το μόνο που συζητείται είναι...
μια λίγο μεγαλύτερη δόση, 9,5 αντί για 7
δις, η οποία θα λειτουργεί ως γλυκαντικό για τη νέα διαπραγματευτική
ήττα και θα επιτρέπει στους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πουλήσουν το αφήγημα της
ανάπτυξης, τονίζοντας ότι δόθηκαν περισσότερα χρήματα για να
αποπληρωθούν τα ληξιπρόθεσμα χρέη του κράτους προς την αγορά.
Στην Κομισιόν, οι ίδιοι άνθρωποι που ωθούσαν την κυβέρνηση στις λάθος
επιλογές τώρα έχουν αρχίσει το εντατικό μασάζ που στηρίζεται στην
προοπτική εξάντλησης της τετραετίας, έχοντας αντιληφθεί ότι οι
συνομιλητές τους έχουν αναπτύξει… sweet tooth για την καρέκλα.
Η παρηγοριά από την Επιτροπή προς τον Πρωθυπουργό περιλαμβάνει πλέον εφηβικού επιπέδου επιχειρήματα του τύπου «όλα
τα δύσκολα τα περάσατε, από εδώ και εμπρός και ως τον Σεπτέμβριο του
2019 μόνο καλά έχετε να περιμένετε. Δώσατε και τώρα μόνο θα παίρνετε».
Ολα αυτά παρότι και οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι το πρώτο εξάμηνο του 2018 θα πρέπει να υπογραφεί το νέο μνημόνιο εφόσον η ισχύς του παρόντος παύει του χρόνου τον Ιούλιο. Επιπλέον, οι Βρυξέλλες δείχνουν στον Αλέξη Τσίπρα τον δρόμο μιας νέας προσπάθειας για το χρέος μετά τις γερμανικές εκλογές παρότι ξέρουν ότι αν η Μέρκελ συγκυβερνήσει με τους Φιλελεύθερους χωρίς τη συμμετοχή των Σοσιαλδημοκρατών του Μάρτιν Σουλτς κάτι τέτοιο θα είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Αν κρίνουμε από τους πανηγυρισμούς του Μαξίμου για τη «θεόσταλτη»
μετατροπή της ύφεσης 0,5% το πρώτο τρίμηνο του 2017 σε ανάπτυξη 0,4% την
Παρακευή (με βάση τα επικαιροποιημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ), έχουμε
καλές πιθανότητες η κυβέρνηση να πάρει το πακέτο που θα της παρουσιάσουν
στις 15 Ιουνίου, να το πουλήσει ως θρίαμβο, και οι υπόλοιποι να
γλιτώσουμε την επανάληψη του 2015.
Γιατί στο κάτω κάτω, παρότι χάθηκαν το χρέος, το QE και η έξοδος από
τη μνημόνια, αυτό που μένει είναι η εξουσία – ή καλύτερα λίγη εξουσία
ακόμη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου