Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Αν η χώρα μας είχε δεύτερο όνομα θα έπρεπε να είναι το Υποκρισία.
Τώρα που το σκέφτομαι και ένα όνομα που έχει, το Υποκρισία θα έπρεπε να
είναι. Σιγουρα πολύ πιο ταιριαστό από το Ελλάδα. Γιατί μπορεί να
παράγουμε τσαπατσουλιά και πσεκαζμένους πατριώτες, μπορεί να είμαστε
καλοί στο να μετατρέπουμε τις τραγωδίες σε φαρσοκωμωδίες, μπορεί να
είμαστε πιο επιπόλαιοι και από μαθητή γυμνασίου σε διαγώνισμα
θρησκευτικών, μπορεί να είμαστε πιο γκρινιάρηδες και καχύποπτοι κι από
θαμώνα του ιπποδρόμου, αλλά σε όλα αυτα δεν είμαστε μοναδικοί. Στις ΗΠΑ
είναι πρόεδρος ο Τραμπ, στη Μεγάλη τη Βρετανία ψήφισαν να φύγουν από την
ΕΕ και τώρα κλαίνε επειδή λέει ήταν πιωμένοι και δεν το εννοούσαν, στη
Γαλλία η Λεπέν φτάνει να διεκδικήσει την προεδρία και σε όλο τον πλανήτη
οι γυναίκες ξαναφορούν κοθόρνους. Κακά τα ψέματα, η μαλακία δεν είναι
ένας τομέας στον οποίο μπορούμε να ελπίζουμε όχι απλώς σε πρωτιά αλλά
ούτε καν σε βάθρο. Η υποκρισία όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Στην
υποκρισία μπορεί και να είμαστε οι καλύτεροι στον πλανήτη.
Στο
Μενίδι ένα παιδάκι σκοτώνεται από μπαλωθιά. Δεν είναι απλώς μια στραβή,
όπως ισχυρίζεται ο ευαίσθητος Μπαλάφας. Είναι η συνέπεια της αδιαφορίας
και της υπόθαλψης εγκλήματος δεκαετιών. Παρόλα αυτά, δημοσιογράφοι,
πολιτικοί και σχολιαστές του face του book μοιάζουν πιο έκπληκτοι και
σοκαρισμένοι κι από απατημένο νεόνυμφο.
Φαίνεται κανείς από αυτούς
δεν είχε ακούσει τίποτα για το Μενίδι και το Ζεφύρι.
Φαίνεται πως
κανένας δεν είχε παρακολουθήσει υποδοχή πολιτικού στην Κρήτη με μπράβους
να βαράνε με τα κουμπούρια τους συνοδεία μαντινάδων που εκθειάζουν το
αδούλωτο πνεύμα και τη λεβεντιά των Κρητικών. Κανείς δεν θυμάται πως ο
τελευταίος νεκρός από μπαλωθιές πριν το άτυχο παιδάκι δεν έπεσε πριν από
δεκαετίες, αλλά πρίν από 3 χρόνια στη λεβεντογέννα. Λες και τα
κουμπούρια στην Κρήτη ρίχνουν ροδόνερο και στο Μενίδι έριχναν χυμό
πορτοκάλι μέχρι προχτές που ξαφνικά άρχισαν να ξερνούν μολύβι.
Δεν
είναι ότι περιμένω κάτι διαφορετικό από ένα κράτος που έχει για
υφυπουργό Υγείας τον Κασιδιάρη της Κρήτης.
Είναι ότι δεν καταλαβαίνω
γιατί πρέπει συνεχώς να μοιάζουμε με ηλίθιους και να ανακαλύπτουμε την
Αμερική ξανά και ξανά.
Είναι που δεν καταλαβαίνω γιατί η είδηση της
δολοφονίας του μικρού δεν μεταδόθηκε ως εξης:
«Το αναπόφευκτο
συνέβη. Ένα παιδάκι έπεσε νεκρό από μπαλωθιές. Την απουσία οποιασδήποτε
έκπληξης εξέφρασαν οι πάντες. Δεν είναι ο πρώτος νεκρός από μπαλωθιές
και αν θέλουμε να διατηρήσουμε το γοητευτικό αυτό στοιχείο της
πολιτισμικής μας μοναδικότητας, θα πρέπει να δεχτούμε πως δεν θα είναι
και ο τελευταίος, δήλωσε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη.»
Δεν
μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους, όχι απλώς να
ανέχονται αλλά να αποδέχονται και να εκθειάζουν μια εγκληματική
συμπεριφορά και μετά να σοκάρονται όταν η εγκληματική αυτή δραστηριότητα
οδηγεί στα αναπόφευκτα χειρότερα. Σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν τα
καταφέρνω. Μάλλον εγώ φταίω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου