ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Γιατί δεν είναι ήδη εκτός Βουλής ο Παρασκευόπουλος;

Του Γιώργου Λακόπουλου 

Ο Νίκος Παρασκευόπουλος, ομότιμος καθηγητής Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, ήταν για πολλά χρόνια πρόσωπο του οποίου η επιστημονική γνώμη δεν περνούσε απαρατήρητη. 

Στη νομοθεσία των τελευταίων δεκαετιών έχουν ενσωματωθεί απόψεις του για την ποινική μεταχείριση  -από το κοινό έγκλημα ως την τρομοκρατία- το οικογενειακό δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε γενικές γραμμές ανήκει αυτούς που θεωρούν ως έσχατο μέσο τη στέρηση της ελευθερίας.

Όταν η ακαδημαϊκή του ιδιότητα τον κατέστησε υπουργό Δικαιοσύνης στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα, είχε την ατυχία να συνυπάρχει με έναν άλλο πανεπιστημιακό που είχε έναν παραπλήσιο χαρτοφυλάκιο: τον Γιάννη Πανούση, υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Η σύγκριση δυο προσώπων ομοειδούς προέλευσης  θόλωσε προφίλ του Παρασκευόπουλου. 

Ενώ ο Πανούσης αντιμετώπισε με πολιτικό σθένος, προσωπική παρρησία και επιστημονική καθαρότητα τα ακραία φαινόμενα που εκδηλώθηκαν εκείνη την περίοδο στις παρυφές και εντός του ΣΥΡΙΖΑ και έφτασαν από το συγχρωτισμό με κατάδικους για τρομοκρατία ή τον κοινό ποινικό κώδικα, ως την αποδοχή  πάσης φύσεως εκτροπών Εξαρχειώτικης προέλευσης, ο ίδιος έδειχνε κατά κάποιο τρόπο φοβισμένος απέναντι στο φαινόμενο. Κέρδισε μια νέα κυβερνητική θητεία, αλλά τελικά βρέθηκε εκτός κυβέρνησης.

Ως βουλευτής, αλλά και πρώην υπουργός, ανέπτυξε μια θέση για τη σημαία- εθνικό σύμβολο κάθε κράτους- που κινείται ανάμεσα στη βλακεία και την πρόκληση. Ήταν περιττή και εξοργιστική ταυτόχρονα. Βρήκε την ώρα...

Δεν μπορεί να προβληθεί ούτε καν ως επιστημονική γνώμη από κάποιον που θέλει να διατηρεί τεκμήρια σοβαρότητας και αξιοπιστίας. 

Υπάρχουν περιοχές της συλλογικής συνείδησης, της θεσμικής μνήμης και του εθνικού συμβολισμού που δεν μπορεί να αγγίξει ούτε η επιστήμη -όπως είναι η οφειλόμενη σχέση των Ελλήνων πολιτών προς τη σημαία. Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά από σεβασμό σε όσους έχασαν τη ζωή τους προς υπεράσπιση της, ή όσους ορκίζονται σ αυτήν και την τιμούν γιατί τους λέει κάτι.

Ο Παρασκευόπουλος παραβίασε αυτό το όριο. Όχι στα γραπτά του, ούτε στα επιστημονικά του συγγράμματα, ούτε καν στο αμφιθέατρο. Το έκανε ως βουλευτής ενός κόμματος που θα δυσκολευτεί να τον καλύψει ως το τέλος, αν αυτή είναι η πρόθεση του.

Αργά ή γρήγορα ο Τσίπρας θα καταλάβει ποια θηλιά του πέρασε στο λαιμό ο μόνος βουλευτής στην ιστορία του ελληνικού Κοινοβουλίου που διανοήθηκε να διατυπώσει τέτοια άποψη για τη σημαία. 

Η ιστορία με τη Χρυσή Αυγή είναι άλλη υπόθεση. Δεν είναι ο πρώτος που αναζητά μια "σοβαρή Χρυσή Αυγή" που θα ενταχθεί στο σύστημα. Ίσως παρασυρόμενος από μια παλαιά άτυπη σύγκλιση των ιδρυτών των δυο μεγάλων κομμάτων της Μεταπολίτευσης,  ότι η ακροδεξιά έπρεπε να μείνει εγκλωβισμένη στον πολιτικό φορέα της συντηρητικής παράταξης. Αλλά τότε ως ακροδεξιά νοούνταν οι βασιλοχουντικοί. Τώρα έχουμε να κάνουμε με νεοναζιστικό μόρφωμα. 

Εν πάση περίπτωση πρόκειται για πολιτική θέση. Το πρόβλημα με τον Παρασκευόπουλο είναι 

η θέση του για τη σημαία. 


 Έπρεπε να έχει τεθεί ήδη εκτός ΣΥΡΙΖΑ με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού. Και εκτός Βουλής με δική του Πρωτοβουλία. Ως έμπρακτη απόδειξη ότι αντιλαμβάνεται τι εννοούσε ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν Ντιτού ότι έλεγε: "Καταλαβαίνεις τον ανόητο από τη μανία που έχει για περιττές ακριβολογίες".