ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ και ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ANΘΡΩΠΙΑΣ: Η τιμή της Ε.Ε. στο Αιγαίο

Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Οπως κολλάγαμε γραμματόσημα στους φακέλους (τον καιρό εκείνο τον παλιό), έτσι αποδίδουμε σε ομάδες ανθρώπων, ακόμα και σε λαούς, στερεότυπα. 

Οι Σκωτσέζοι; Τσιγκούνηδες.Οι Αγγλοι; Φλεγματικοί. Οι Ιταλοί; Φωνακλάδες. Οι Γερμανοί; Σιδηρά πειθαρχημένοι. Οι Ιρλανδοί; Βαρελόφρονες. Οι Σκανδιναβοί; Κρυόμπλαστροι. Πάει λέγοντας.  

Κι εμείς;  

Εχοντας αυτοανακηρυχθεί ως ύπερθεν προικισμένοι, το μαστίγωμα που δεχθήκαμε μας πλήγωσε: Τεμπέληδες. Της αρπαχτής. Αναξιόπιστοι. Το ίδιο φρασεολόγιο που εκτοξεύαμε ως περήφανοι Ελληνες μιλώντας για άλλους Ελληνες.  

Σ’ αυτό το πνεύμα, αμέτρητοι ανήκοντες σε συμπαθείς και μη τάξεις εργαζομένων διασύρθηκαν αδιακρίτως, με τους δημοσίους υπαλλήλους ν’ αποτελούν τον πιο προσιτό σάκο του μποξ. Πολτοποιήθηκαν κι αυτοί, βρέθηκαν στο ίδιο λήμμα με το πελατειακό κράτος, ως εξαρτήματα αναξιοκρατίας.  

Από τους κρίνοντες; 

Ουκ ολίγοι υπηρετήσαντες σε κομματικούς μηχανισμούς, ευεργετημένα φερέφωνα, νυν μεταμφιεσμένοι λογχοφόροι στις στρατιές της ηθικής μας αναγέννησης.
 

Εκτός άλλων είναι και ρατσιστές οι Ελληνες;  

Βούτυρο στο ψωμί απανταχού επικριτών μας η κοινοβουλευτική παρουσία ναζιστών, οι εικόνες ωμής βίας χρυσαυγιτών και τα «διαγγέλματα» μίσους υπόδικων ηγετών τους. Την ίδια ώρα, εταίροι μας αθλούνται στα ανθρωπιστικά ιδεώδη και τα προτάγματα πολιτισμού, όλα αυτά που φυλάσσονται στην ευρωπαϊκή μεταπολεμική κιβωτό, εξ αποστάσεως, κατά μήκος του Ανατολικού Αιγαίου· επί της ουσίας μένουν θεατές. Εκεί που στα νησιά, πλην ελάχιστων περιστατικών ασχημιών που διανεμήθηκαν από καιροφυλακτούντες προς διεθνή καυτηριασμό, οι κάτοικοι παρά τα μύρια προβλήματά τους, μαζί με εθελοντές, δίνουν μαθήματα σαμαρειτισμού, εκτός τηλεοπτικών πλάνων, τείνοντας χείρα σωτηρίας σε άγνωστους, αλλόθρησκους και αλλοεθνείς. Αλλά η μοίρα το ’φερε να βρισκόμαστε σε διαρκή εγρήγορση, αδύναμοι, ευάλωτοι στην κριτική για όλα όσα θα ’πρεπε να κάνουμε χωρίς εκπτώσεις και αδυνατούμε απέναντι στο κύμα δυστυχούντων.
 

Οι εικόνες από τα θαλάσσια σύνορά μας, όπου πνίγονται μικροί - μεγάλοι καθημερινά, βυθίζουν πολλούς σε αληθή λύπη, θλίψη, θυμίζουν ωστόσο ότι εκεί, στη μάχη υπέρ ύψιστου αγαθού, η μεγαλόστομη Ε.Ε. απέχει από τη συνυπευθυνότητα· στην κύρια πύλη εισόδου της η χοάνη θανάτου είναι ελληνική. 

 Το απαράσκευο όλης της Ενωσης για το αναμενόμενο αποτυπώνεται με τον πλέον τραγικό τρόπο στην πτωχευμένη εσχατιά της και διαχέεται πεζή σε όλο της το σώμα.  

Το προσφυγικό-μεταναστευτικό βάθυνε περισσότερο τα θεμέλια της οικογενειακής Βαβέλ: 


Ανέδειξε όμως και άοπλους ακρίτες της, μη διαπιστευμένους προασπιστές αξιών της. 

 Οπως ο Χιώτης καπετάν Στέφανος Ζαννίκος, πενηντάρης, από άνηβος θαλασσοδαρμένος, που δαμάζοντας τα κύματα με τη μηχανότρατά του σώζει ζωές, ο ίδιος δεν μετράει, εκατοντάδες λένε οι λιμενικοί.  

Μόνο του πρόσταγμα: «Τα γυναικόπαιδα πρώτα».