Ο Μαρξ υποστήριζε πως ούτε η ηθική
ούτε η αλήθεια αλλά ούτε η δικαιοσύνη είναι κάτι το αιώνιο και το
αμετάβλητο, κάτι το εντελώς αυτόνομο και ανεξάρτητο από τις κοινωνικές
συνθήκες.
Παρ' όλα αυτά, στην Ελλάδα, όπου οι κοινωνικές συνθήκες έχουν
ανατραπεί συθέμελα, οι δικαστικές αποφάσεις για το μισθολόγιο των
δικαστών και των ένστολων δεν έλαβαν υπόψη τη σημερινή πραγματικότητα
αλλά τις συνθήκες που ίσχυαν πριν ή στην αρχή της κρίσης.
Δεν
αναφερόμαστε μόνον στο τεράστιο ποσοστό της ανεργίας, στην ισοπέδωση του
ιδιωτικού τομέα και της μεσαίας τάξης. Σύμφωνα με μελέτη που
πραγματοποίησε η Endeavor Greece με τη χορηγία του Ιδρύματος «Σταύρος
Νιάρχος», μόλις το πρώτο πεντάμηνο του 2014, 50 χιλιάδες αναζήτησαν την
τύχη τους εκτός Ελλάδας από τις 200 χιλιάδες που ακολούθησαν τον ίδιο
δρόμο από το 2008 έως σήμερα. Δηλαδή οι ρυθμοί φυγής στο εξωτερικό
επιταχύνονται καθημερινά.
Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, στο ίδιο χρονικό διάστημα χάθηκαν
ένα εκατομμύριο θέσεις, ενώ αν δεν αλλάξει τίποτα και συνεχιστούν οι
σημερινοί ρυθμοί της οικονομίας προβλέπεται ότι η απασχόληση θα
αποκατασταθεί σε 25 χρόνια από τώρα.
Δεν άλλαξαν λοιπόν οι κοινωνικές συνθήκες στη χώρα μας;
Είναι
δυνατόν να λαμβάνονται σήμερα αποφάσεις που τις αγνοούν ή τις λαμβάνουν
επιλεκτικά υπόψη;
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Αρειος Πάγος απέρριψε την
επανατοποθέτηση των απολυμένων καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ στις θέσεις τους
με το σκεπτικό ότι «η διασφάλιση της συνέχειας της οικονομικής πολιτικής
του κράτους κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου με έκτακτες
δημοσιονομικές δυσχέρειες εθνικού επιπέδου αποτελεί μείζον αγαθό,
συνδεόμενο με το γενικό συμφέρον, σε σχέση με το ατομικό συμφέρον κάθε
μιας καθαρίστριας...». Είναι δυνατόν «η διασφάλιση της συνέχειας της
οικονομικής πολιτικής του κράτους» να μην αφορά το σύνολο των Ελλήνων
ώστε το Συμβούλιο της Επικρατείας να προτάσσει το συμφέρον συγκεκριμένων
κοινωνικών ομάδων έναντι «του γενικού συμφέροντος»;
Στην Ελλάδα, όμως, ο πρωθυπουργός της χώρας δεν δείχνει να
αντιλαμβάνεται όλα αυτά. Βλέπει «αδικίες» σε κοινωνικές ομάδες που άλλες
ευκολότερα και άλλες δυσκολότερα επιβιώνουν στην κρίση και όχι στην
τεράστια μάζα του ελληνικού λαού, κατ' εξοχήν του ιδιωτικού τομέα, που
λιμοκτονεί. Επιβάλλει έναν καταστροφικό φόρο ακινήτων (ΕΝΦΙΑ) για
ακίνητα χωρίς καμιά αξία και ανταποδοτικότητα πλέον, εξοντώνοντας τη
μεσαία τάξη.
Μάλιστα στη χώρα μας επιχειρείται, με τις ευλογίες της
κυβέρνησης, ένα εγχείρημα παγκόσμιας πρωτοτυπίας: Με δικαστικές
αποφάσεις ένα τμήμα της κοινωνίας επιστρέφει στο παρελθόν, δηλαδή προ
του 2012, ενώ η τεράστια πλειοψηφία του λαού θα συνεχίσει να βιώνει την
καθημερινότητα.
Αυτό σημαίνει πως όσα μνημόνια κι αν προκύψουν,
ορισμένες κοινωνικές ομάδες θα μένουν στις σκανδαλώδεις συνθήκες του
παρελθόντος, που ήσαν το αποτέλεσμα ενός ανεξέλεγκτου δανεισμού και όχι
της παραγωγικής αναβάθμισης της χώρας, ενώ οι υπόλοιπες θα συνεχίζουν το
Γολγοθά τους.
Πώς λοιπόν θα έλθει η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ο πρωθυπουργός
όταν η κυβέρνηση μοιράζει το πρωτογενές πλεόνασμα κατά τρόπο ατελέσφορο
και ενισχύει οικονομικά μη παραγωγικές κοινωνικές ομάδες;
Προς τι λοιπόν
η αναντιστοιχία λόγων και έργων που διχάζει ακόμη πιο βαθιά την
κοινωνία;
Γιατί η κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι εκχώρησε στη
Δικαιοσύνη το δικαίωμα να ρυθμίζει αυτή το μισθολόγιο του δημοσίου τομέα
κατ' επιλογή;
Και όχι μόνον αυτό, αλλά «δικαιώνοντας» ετεροχρονισμένα
κάποιες κοινωνικές ομάδες να επιβαρύνει άλλες και μάλιστα τις πλέον
ασθενέστερες με τα ισοδύναμα μέτρα που θα κληθεί να επιβάλει;
O Terry Eagleton ερμηνεύοντας τον Μαρξ εντάσσει τους θεσμούς,
όπως το κράτος, το δίκαιο, την πολιτική, τη θρησκεία και την κουλτούρα
στο «εποικοδόμημα» του συστήματος. Κατά την άποψή του, η λειτουργία των
θεσμών αυτών συνίσταται στην υποστήριξη της «βάσης», δηλαδή του
κρατούντος ταξικού συστήματος. «Είναι όμως ανάγκη να υπάρχουν
εποικοδομήματα; Γιατί τόσο μεγάλο μέρος της τέχνης, του δικαίου και της
θρησκείας νομιμοποιεί το υφιστάμενο σύστημα;» διερωτάται ο ίδιος.
«Η απάντηση, εν ολίγοις, συνεχίζει, είναι ότι η "βάση" (το
κρατούν ταξικό σύστημα, δηλαδή) γεννάει διαιρέσεις. Επειδή διέπεται από
εκμετάλλευση, εγείρει πολλές συγκρούσεις. Και ο ρόλος των
εποικοδομημάτων συνίσταται στο να ρυθμίζουν και να επικυρώνουν αυτές τις
συγκρούσεις».
Αν η κυβέρνηση αποφάσιζε τη μισθολογική αναβάθμιση των
λειτουργών της Δικαιοσύνης, των ένστολων και όσων ακολουθήσουν, όσων
δηλαδή νομιμοποιούν το σύστημα, θα επέφερε πλήθος αντιδράσεων, ενώ οι
δικαστικές αποφάσεις της προσδίδουν θεσμικό και όχι κομματικό χαρακτήρα,
άσχετα αν οξύνουν το αίσθημα της αδικίας στην κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου