Toυ Γ.Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
“Εάν ήτο δυνατόν δια της θεσπίσεως ωρισμένων
νόμων να προάγεται η οικονομία ( ) όλαι αι υπανάπτυκται χώραι αυτομάτως
θ’ ανεπτύσσοντο αντιγράφουσαι τα μέτρα των (ανεπτυγμένων)”. Η διαπίστωση
ανήκει στον Κων. Καραμανλή. Διατυπώθηκε στην Βουλή την 24.1.1962 κατά
την διαδικασία κύρωσης της συμφωνίας σύνδεσής μας με την (τότε) Ε.Ο.Κ.
Αποδείχθηκε προβλεπτική. Υπογράψαμε τις συμβάσεις. Ψηφίσαμε σχολαστικά
όλους τους νόμους εφαρμογής τους. Ευρωπαίοι, όμως, ουδέποτε γίναμε.
Ο δικαιολογητικός λόγος της ευρωπαϊκής
ενοποίησης υπήρξε, ανέκαθεν, σαφής. Συνίσταται στην κατοχύρωση ενιαίου
οικονομικού χώρου ελεύθερης διακίνησης πάντων των αγαθών. Κριτήριο
επιλογής είναι αποκλειστικά: η ποιότης κατά συνάρτηση τιμής. Συστατικό
της προσπάθειας είναι ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Η προβολή οιασδήποτε
μορφής εθνικισμού προς ενίσχυση αντίστοιχης παραγωγής, απαγορεύεται
απολύτως. Η ποιότης (και μόνον) έχει πρωτείον. Και αυτό δηλούται με το
“made in Europe”.
Τελικός στόχος είναι η ομογενοποίηση των ευρωπαίων
κάθε ειδικώτερης καταγωγής. Αυτό ώστε: άπαντες τελικώς να καλούνται
Ευρωπαίοι, κατ’ αντιστοιχία προς τους κατοίκους των ΗΠΑ που αποτελούν
τους Αμερικανούς.
Ουδέποτε ενστερνισθήκαμε την ευρωπαϊκή
ταυτότητα. Οι Έλληνες ελάχιστα γνωρίζουν για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Συμφωνήσαμε επιδοτήσεις εκσυγχρονισμού, μάλιστα γεωργικού, προς ένταξή
μας στην πανευρωπαϊκή παραγωγή. Τα χρήματα εισπράχθησαν. Δεν έγινε,
όμως, εκσυγχρονισμός, ούτε, βέβαια, και ένταξη. Η συμβολή μας στην
πανευρωπαϊκή παραγωγή είναι μηδαμινή. Ο επισιτισμός μας πραγματοποιείται
δι’ εισαγωγών που μάλιστα αδυνατούμε να χρηματοδοτήσουμε (!!!).
Δεν
γίνεται ιδιαίτερος λόγος περί τουρισμού. Και, βέβαια, διότι αυτός
(τουρισμός) προσφέρεται (φύσει) εξ ίσου, προς το παγκόσμιο κοινό.
Η
είσοδος στην Ευρωζώνη έχει αποδειχθεί λάθος βαρύ. Τα χρόνια της γενικής
ευμάρειας ζήσαμε όνειρο. Δανειοδοτούσαμε εισαγωγές. Αυξάναμε διαρκώς
δαπάνες (ουδέποτε την παραγωγή - !!! -). Πιστεύαμε ότι είμεθα πλούσιοι
(!!!).
Η κρίση που ξέσπασε ασυγκράτητη το 2009 έθεσε στον τότε
πρωθυπουργό κ. Γ.Α. Παπανδρέου δίλημμα σκληρό: Το Κράτος (το πολυπληθές)
ή το χάος.
Ο κ. Παπανδρέου επέλεξε το κράτος. Έκτοτε είμεθα στο χάος
(!!!). Αποτελούμε τους δυστυχέστερους της Ευρώπης. Πρωτεύουμε σε
ανεργία. Οι φόροι επί των ακινήτων έχουν σχεδόν δεκαπλασιασθεί. Οι τιμές
τους (ακινήτων) έχουν αποδεκατισθεί. Πρακτικώς όλοι πωλούν. Ουδείς
αγοράζει. Άρα χρήμα δεν υπάρχει. Υποφέρουμε από την παραφροσύνη των
φορολογικών δημεύσεων. Επιτατικά και από τον ηθικό εκπεσμό της φυλάκισης
των φτωχών. Αυτών, δηλαδή, που στερούνται χρημάτων προς απότιση φόρων
φοβερών (!!!).
Κάθε μνημόνιο υπογράφηκε ως διαβατήριο
εξόδου από την κρίση. Μ’ όλον τούτο απειλητικά προβάλλει το
χρηματοδοτικό κενό του 2014. Ελπίδες εναποτίθενται στην ανάδειξη
πρωτογενούς πλεονάσματος. Αυτό ώστε να ξαναβγούμε στις αγορές. Ετσι
(και) να χρηματοδοτηθούμε. Αλλά, πράγματι, χρειαζούμενο δεν είναι το
οιοδήποτε συμπτωματικό περίσσευμα. Απαιτούμενο είναι να υπάρχει
οικονομία – οργανικώς – πλεονασματική. Και αυτό (το προαπαιτούμενο)
ουδείς το ισχυρίζεται. Αμοιβαία δυσπιστία μεταξύ αγορών και κράτους, μας
απομάκρυνε εκείθεν. Στην ευρωζώνη έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό ανέργων.
Έχουμε και το βαρύτερο δημόσιο χρέος. Κατά συνεκτίμηση δεν είναι πιθανό
οι αγορές να προσφέρουν χρηματοδοτική διέξοδο. Ούτως δε ή άλλως η
εμπρηστική ρητορεία του κ. Τσίπρα για άρνηση εξόφλησης χρεών αρκεί προς
αναρρίπιση οιουδήποτε ενδιαφέροντος.
Ο κ. Αλ. Τσίπρας γοήτευσε την εφημερίδα “Le
Monde”. Ενθουσιωδώς, η τελευταία, αποδέχεται περί αυτού ότι πρόκειται
για φυσιογνωμία εξέχουσα της ευρωπαϊκής αριστεράς. Τον προτείνει μάλιστα
(η εφημερίς) ως υποψήφιο ηγέτη της (φερόμενης) προοδευτικής πανευρώπης
στις ευρωεκλογές του 2014. Γοητευμένος ο κ. Τσίπρας αποκρυστάλλωσε,
εκεί, την πολιτική του. Και τόνισε: “επιμένω στην κατάργηση των
μνημονίων – επίσης στην παραμονή μας (της Ελλάδας) στο κοινό νόμισμα”. Η
εξισορρόπηση των διισταμένων επιδιώξεων του κ. Τσίπρα είναι άδηλος.
Πανταχόθεν αναμένεται ο από μηχανής θεός. Άρα: ο Θεός βοηθός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου