Η κραυγή απόγνωσης που έβγαλε μέσα
από την αποκαλυπτική της επιστολή η Ναντιέζντα Τολοκονίκοβα, για τις
μεσαιωνικές σκηνές οι οποίες διαδραματίζονται στο στρατόπεδο
συγκέντρωσης στο οποίο εκτίει διετή ποινή κάθειρξης για την
«αντιπουτινική πανκ προσευχή», επανέφερε στη δημοσιότητα ένα παλιό
γνωστό και θλιβερό ζήτημα.
Το πρόβλημα κάθε άλλο παρά καινούργιο είναι, όχι μόνο για τη
Ρωσία, αλλά και για όλους τους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι εδώ και
πολλά χρόνια και σε όλους τους τόνους έχουν απαιτήσει από τη Ρωσία να
αλλάξει πολιτική. Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν πως καμία φυλακή στον
κόσμο δεν είναι ειδυλλιακή. Σίγουρα. Ωστόσο η ρωσική πρακτική ξεπερνάει
κατά πολύ τα στοιχειώδη στάνταρ διαβίωσης που ισχύουν στην Ευρώπη.
Ενα παράδειγμα που ίσως κάνει αρκετούς να καταλάβουν τι
εννοούμε, είναι πως ενώ η συνηθισμένη πρακτική, πλην εξαιρέσεων, είναι
ένας κρατούμενος να επιθυμεί να εκδοθεί στη χώρα του προκειμένου να
εκτίσει εκεί την ποινή του, αντίθετα όσοι Ρώσοι βρίσκονται σε ελληνικές
φυλακές, ακούγοντας την προοπτική μεταφοράς τους σε ρωσικές, τρομάζουν.
Για τη λυπηρή αυτή κατάσταση υπάρχουν πολλοί λόγοι, αλλά
ελάχιστες δικαιολογίες:
Πλην μηδαμινών εξαιρέσεων το «σωφρονιστικό
σύστημα» της Ρωσίας έχει διαδεχθεί το αντίστοιχο της ΕΣΣΔ. Επομένως,
εύκολα κάποιος μπορεί να συμπεράνει πως ύστερα από τη λαίλαπα της
διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης και το καταστροφικό πέρασμα Γέλτσιν, το
οποίο και ισοπέδωσε τη Ρωσία, από το τελευταίο που θα άρχιζε ο
οποιοσδήποτε αναλάμβανε πρόεδρος και ήθελε πραγματικά να ξανακάνει τη
Ρωσία κράτος, θα ήταν οι φυλακές της χώρας.
Η πηγή του προβλήματος ξεκινάει από το δικαστικό σύστημα, καθώς ο
αριθμός των καταδικαστικών αποφάσεων, υπερβαίνει ακόμα και τον
αντίστοιχο της πιο σκληρής περιόδου της Σοβιετικής Ενωσης, το οποίο σε
απλά ελληνικά σημαίνει πως έτσι και πάει ένας πολίτης σε δίκη, η
πιθανότητα αθώωσής του είναι μηδαμινή. Γεγονός πως έχει ως αποτέλεσμα να
πλημμυρίζουν οι φυλακές.
Ο λόγος για τον οποίο δεν έχει υπάρξει ακόμα κάποια αλλαγή
πολιτικής, όσο κυνικό και αν ακούγεται, είναι η κουλτούρα που έχει
διαμορφωθεί επί αιώνες στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, η οποία
θεωρεί πως «από τη στιγμή που έσφαλες, πρέπει να υποστείς τις συνέπειές
σου, όσο σκληρές και αν είναι αυτές».
Παράδειγμα αυτού είναι πως όσες δημοσκοπήσεις έχουν γίνει για τη
φυλάκιση των Pussy Riot, η απάντηση που δίδει το μεγαλύτερο μέρος των
Ρώσων, αν και κυνική, είναι περίπου: «καλά να πάθουν». Επομένως, γίνεται
κατανοητό γιατί ενώ στην Ευρώπη όλα όσα έρχονται κατά καιρούς στο φως
της δημοσιότητας, για τις συνθήκες κράτησης στις ρωσικές φυλακές,
προκαλούν ανατριχίλα, για το μεγαλύτερο κομμάτι του ρωσικού πληθυσμού
είναι εντελώς αδιάφορα.
Πέραν του ηθικού ζητήματος, οι φυλακές και τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης αποτελούν μια μεγάλη επιχείρηση και πηγή εσόδων για το
κράτος, αλλά και για τους μεσάζοντες. Καθώς εξαιτίας των καταναγκαστικών
έργων, τα οποία γίνονται από τα χέρια των φυλακισμένων (ράγες τρένων,
ρούχα αστυνομικών, κ.ά.) και για τα οποία αμείβονται με μηνιαίο μισθό,
με τον οποίο δεν μπορούν ούτε τσίχλες να αγοράσουν, κράτος και
μεσάζοντες κερδίζουν χρήματα.
Το ζήτημα των συνθηκών κράτησης είναι γνωστό στο Κρεμλίνο.
Μάλιστα, επιτροπή του η οποία διερεύνησε τις καταγγελίες της μιας εκ των
δύο καταδικασμένων σε διετή ποινή φυλάκισης Pussy Riot, της Ναντιέζντα
Τολοκονίκοβα, επιβεβαίωσε τις απάνθρωπες συνθήκες στο συγκεκριμένο
στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Σε μια προσπάθεια να αλλάξει την κατάσταση, τον προσεχή μήνα ο
Βλαντίμιρ Πούτιν θα υπογράψει αριθμό ρεκόρ αμνήστευσης κρατουμένων,
ανάμεσα στους οποίους ενδέχεται να είναι και οι Pussy Riot, ενώ πριν από
έξι μήνες περίπου, με τη σειρά του ο πρωθυπουργός της χώρας, Ντμίτρι
Μεντβιέντεφ, στηλίτευσε τη στάση της Δικαιοσύνης για τις εύκολες
καταδικαστικές αποφάσεις και προφυλακίσεις. Δυστυχώς ο δρόμος που
χωρίζει τις διαπιστώσεις από τις πράξεις φαίνεται πως ακόμα δεν
βρίσκεται ούτε καν στην αρχή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου