"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι 58 κι εγώ στο πάτωμα


«Δεν υπάρχει ελπίδα. Γιατί χάλασαν οι άνθρωποι» μου είπε ένας αγαπημένος το καλοκαίρι. Έφτασε χειμώνας και η φράση του δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου. Δεν με τρόμαξε η Χρυσή αυγή. Περισσότερο με τρόμαξε ότι χάσαμε τα ανθρώπινα αντανακλαστικά μας. Το ότι δεν υπάρχουν υγιείς-πρόθυμοι, να τιναχτούν σαν κάστανο από την καρέκλα τους, ενώ παρακολουθούμε τόσα γεγονότα. Ότι δεν ξεπετάγεται μια ομάδα ανθρώπων, να αναλάβουν την ευθύνη του μέλλοντός μας κι ας πάνε και χαράμι! Ας καούν στα ζουμιά της υποκρισίας, της καχυποψίας, της κουτοπονηριάς, της ζηλοφθονίας, της τρικλοποδιάς, του καιροσκοπισμού, της αμορφωσιάς, της αγένειας που μας μαστίζει. Ας τους καταπιεί το μαφιόζικο, καλοθρεμμένο κατεστημένο. Αρκεί που προσπάθησαν!

Μια ομάδα που να έχει το μεράκι και την υπευθυνότητα, πες το και σαράκι της πολιτικής. Αυτά σκεφτόμουν και... Και βγήκε η ανακοίνωση των 58. 

Πρώτη αντίδραση. Χαρά! Και ένα ανακουφισμένο «επιτέλους!». Υπάρχει ελπίς. Μετά εντρύφησα στα πρόσωπα. Κάποιους θα ξεχωρίσατε και ‘σεις. Ο καθείς και οι επιλογές του. Αρίστος Δοξιάδης. Σώτη Τριανταφύλλου... Όπα! Τους γνώριζα προσωπικά; Όχι. Αλλά γνώριζα την «καταγραφή» τους στον δημόσιο βίο και τη γραφή τους

Μέγας καταδότης η γραφή. Ψύχραιμοι, έντιμοι, γνώστες Ιστορίας, τεχνίτες ελληνικής γλώσσας. Πολίτες του κόσμου, ανοιχτόμυαλοι ήτοι συγκαταβατικοί, ακαταχώρητοι πλην καταχωρημένοι, αφαλοκομμένοι από την πατριδολατρία όσο... τόσο. Παράλληλα ανθρωπένιοι άνθρωποι, όχι ξερόλες παντογνώστες. Το ένστικτό μου τους καταγράφει φερέγγυους. Συνέχισα ξεθαρρεμένη. Εντόπισα και τον μαλάκα ανάμεσά τους... 58 το νούμερο. Μεγάλο στατιστικά το ποσοστό για να μη συναπαντηθείς με μαλάκα και βλάκα. Προχώρα παρακάτω, με διέταξα. Είναι ανάγκη για τον τόπο. Μη μιζεριάσεις. «Σε ποιους απευθυνόμαστε» ωχ! ξερόβηξα. Ανόητο μου μοιάζει.

Πιο πολύ ενδιαφέρομαι για τον στόχο τους παρά να προβλέψουν σε ποιον απευθύνονται. Μακάρι να μην απευθύνονται σε κανέναν... τρόπος του λέγειν. Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής οδηγούσε τη χώρα στην ΕΟΚ τον ενδιέφερε σε ποιον απευθύνονταν; Διαβάζω με ανυπομονησία το κείμενο «Εθνική Ανασυγκρότηση. Αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου. Νέα συμπόρευση της εθνικής αυτογνωσίας με τον προοδευτικό λαϊκό ευρωπαϊσμό». Συνεχίζω «Η μεσαία τάξη που θα θελήσει να ανασυνταχθεί σεβόμενη τις υποχρεώσεις της προς την κοινωνία» ενδιαφέρον, αναφωνώ! «Η κρίση μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα εθνική αυτογνωσία... χωρίς την κομπλεξική εθνικιστική αλαζονεία γι΄ αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε ενώ δεν είμαστε. Στην κρίση οι Έλληνες δεν είναι ούτε αμαρτωλοί ούτε θύματα. Είναι υπεύθυνοι και άτυχοι». Επιτέλους, συνεννοούμαστε!

Μετά όμως «παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις κινήσεις που κάνουν ξεχωριστά το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ θεωρώντας όμως ότι πρέπει να συγκλίνουν στο άμεσο μέλλον». Ζονγκ! Αυτό είναι το ντέρτι μας; ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις; Και η ΝΔ; Δεξιά αναμφισβήτητα. Άντε πάλι με τα ίδια και τα ίδια! Πόσο ρετρό να χωρέσω; Αναστέναξα. Μετά; Φανερώθηκε μπροστά μου ο Βενιζέλος, με όλο το πλάτος και το μήκος του. «Θετικός ο Βενιζέλος» αμέσως κατεγράφη στον Τύπο... με αυτή την αγωνία ζούσα! «Μιλώ για την κεντροαριστερά της ευθύνης και όχι του μικροκομματικού οπορτουνισμού». Βαγγέλης. Μην τυπωθεί φωτογραφία μέλλοντος χωρίς το κεφαλάκι του. Από το Ζάππειο μέχρι στις μέρες μας... Τον νιώθω. (Βουλιμική και ‘γω). Μπροστά στα μάτια του το πιάτο της εξουσίας και ωπ!... μονίμως του το παίρνουν. Σημίτης, χαιρέτισε κι αυτός

Σώτη Τριανταφύλλου «Σκέφτηκα ότι βιάστηκε και δεν είχε κανέναν λόγο, χωρίς ίσως να το θέλει, γιατί δεν πιστεύω ότι το έκανε με κάποιον στόχο, μας καπέλωσε κάπως. Δεν ήθελα να συμβεί αυτό... ». Χαμογέλασα με εκείνο το «χωρίς ίσως να το θέλει» της. Θα μιλούσε έτσι πολιτικός; Υπάρχει η λέξη «ίσως;» στο λεξιλόγιο της ελληνικής πολιτικής σκηνής; Αλλά, Σώτη... «έχω την αθωότητα του απλού πολίτη. Δεν έχω αναμειχθεί ποτέ, δεν ξέρω από ίντριγκες...». Ποιος δεν καταλαβαίνει!
 
Εν ολίγοις, αγαπητοί αναγνώστες. Ξεφυσάω εναγωνίως κάθε μέρα και πιο πολύ. Αρίστος Δοξιάδης, Σώτη Τριανταφύλλου και αρκετοί άλλοι, με την αθωότητα του απλού πολίτη... Θα ‘θελα να είναι τηλεπαιχνίδι. Να ακουστεί μια φωνή «Έχετε ακόμα μια προσπάθεια». Για να αντιληφθούν οι όποιοι 58, ότι το θέμα της κοινωνίας δεν είναι με ποιον θα σμίξει το ΠΑΣΟΚ. Ούτε στην ανεργία να έβγαινε! Το θέμα είναι να προχωρήσει ένα κέντρο με πρόσωπα που τιμούν τον στόχο. Να βρει διέξοδο ο έρμος «εκκρεμής». Να πέσει μια γερή απαξιωτική βροχή για ό,τι μας βρώμισε και να αναθάλλουν ιδέες και άνθρωποι. Όχι «νέοι». Έμπειροι. Αθώοι πλην πονηρεμένοι. Που θα αντέχουν να μιλούν όχι για νίκες αλλά για φόβους... όπως ο Μπουτάρης. Ας πιάσουμε λοιπόν και πάλι από την αρχή το όραμα μιας Κέντρο... κάτι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: