ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τρία κρίσιμα ερωτήματα για τους 58 της Κεντροαριστεράς…

Toυ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΑΓΓΗΡΙΑΔΗ

Αν αφήνει κάτι θετικό η «πρωτοβουλία των 58″ είναι πως επανεντάσσει στο δημόσι

ο διάλογο τη συζήτηση για την επανεκκίνηση της Κεντροαριστεράς.
 

Το αρνητικό είναι πως αναδεικνύει τις μεγάλες δυσκολίες του εγχειρήματος. Κι αυτό γιατί ο δρόμος για τη δημιουργία του Τρίτου Πόλου, ή του «Τρίτου Δρόμου» για να θυμηθούμε τον Γκίντενς, δεν οδηγεί απαραίτητα στον πολιτικό προορισμό που οραματίζονται ή έστω αναπολούν οι 58.

Προκύπτουν ταυτόχρονα τρία ερωτήματα:

Πρώτον, έχει καταφέρει η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, να ορίσει τη διακριτή πολιτική και ιδεολογική της ταυτότητα;
 

Τι ακριβώς τη διαφοροποιεί από τις φιλελεύθερες συνταγές που έχει επιβάλλει η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ στην ήπειρο;
 

Ποιο αναπτυξιακό μοντέλο προτείνει και ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του κράτους μέσα σε αυτό; 

Είναι σημαντικό να διαχωρίζεις τη θέση σου από τα άκρα ή την πόλωση, εξίσου σημαντικό όμως είναι να διατυπώνεις ξεκάθαρα τι προτείνεις, ποιους εκφράζεις και πώς αυτό που λες βρίσκει εφαρμογή στη σημερινή οικονομική πραγματικότητα.

Είναι ωραίο να μιλάμε για τον Κέινς, αρκεί να θυμόμαστε σε ποιο οικονομικό περιβάλλον εφαρμόστηκαν οι ιδέες του πριν από 70 χρόνια.

Δεύτερον, ποιοι εκφράζουν σήμερα την Κεντροαριστερά; 

Πόση σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα διατηρεί μια πνευματική ελίτ που μοιάζει να συζητά τα δραματικά κοινωνικά προβλήματα από την απόσταση της πανεπιστημιακής έδρας; 

Και ποια είναι τα ερείσματα αυτού του δικτύου στην κοινωνία, στους χώρους όπου ζυμώνονται οι πολίτες και διαμορφώνονται οι πολιτικές συμπεριφορές;
Τρίτον και ίσως σημαντικότερο: 

Ποιες κοινωνικές ομάδες  εκφράζει σήμερα η Κεντροαριστερά; Και πόσος χώρος για μετριοπαθείς φωνές υπάρχει σε μια βαθύτατα διχασμένη κοινωνία;
 

Κακά τα ψέματα, η πολιτική κυριαρχία της Κεντροαριστεράς επετεύχθη στα χρόνια όπου δημιουργήθηκε μια ισχυρή μεσαία τάξη, που είχε μεν διαφορετικές κοινωνικές ή επαγγελματικές αφετηρίες, συνέκλινε όμως σε ένα κοινό επίπεδο ευημερίας.

Στην Ελλάδα του Μνημονίου, αυτή η τάξη δεν είναι ούτε πολυάριθμη, ούτε συμπαγής. Τρία χρόνια πριν, ένας στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου εξηγούσε πως «το 1981 το στοίχημα για το ΠΑΣΟΚ ήταν το πόσους περισσότερους πολίτες θα καταφέρει να εντάξει στη μεσαία τάξη. Για το 2010, το στοίχημα είναι πόσους θα αντέξει να κρατήσει μέσα σε αυτήν…».

Το στοίχημα αυτό, το ΠΑΣΟΚ το έχασε.