ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Γιατί να σωθεί κάποιος που δεν το θέλει;

Του Θανάση Παπαδή

Οταν πριν από περίπου τρεισήμισι χρόνια η Ελλάδα έμπαινε στο Μνημόνιο, κάποιοι διατύπωναν ένα ρητορικό ερώτημα, αν η χώρα αυτή και οι πολίτες αξίζει να σωθούν ή όχι.

 

Πειστική απάντηση μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί.

 

Στο μεσοδιάστημα έχουν έρθει τα πάνω κάτω στην ελληνική κοινωνία. Περίπου ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας δεν έχει δουλειά και όσοι «προνομιούχοι» διατηρούν ακόμη την εργασία τους έχουν δει τα εισοδήματά τους να παρουσιάζουν δραματική συρρίκνωση. Για κάποιους από τους παραπάνω ακόμη και μία απλή έννοια όπως αυτή της επιβίωσης, που ήταν δεδομένη ως το 2008, σήμερα είναι βασικό ζητούμενο και δυστυχώς πολλές φορές μη ευκταίο.

 

Η αλλαγή στην πραγματικότητα της Ελλάδος του Μνημονίου έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την αλλαγή του τρόπου ζωής στις ΗΠΑ και τον πλανήτη ολόκληρο μετά από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001.

 

Οι Αμερικανοί πολίτες από τότε ένιωσαν ένα συναίσθημα που μάλλον μέχρι τότε δεν είχαν, τον φόβο.

 

Ετσι και στην Ελλάδα του Μνημονίου, υπάρχει ο φόβος για το αύριο, ακόμη και σε εκείνους που έχουν την οικονομική άνεση και που παρά τη μείωση των εισοδημάτων τους μπορούν να διαβιώσουν με απόλυτη αξιοπρέπεια και σε πολλές φορές πολυτέλεια. Ο φόβος είναι εδώ και οριζόντια έχει πνίξει την ελληνική κοινωνία.

 

Συνήθως ο φόβος συνοδεύεται και από οργή. Και σε πολλές περιπτώσεις έτσι συμβαίνει και στην Ελλάδα, και ιδίως σε μία μεγάλη κατηγορία πολιτών. Είναι αυτοί που το κομματικό κράτος προστάτευσε και ευνόησε, είναι αυτοί που υπηρέτησαν τυφλά το κομματικό κράτος, είναι αυτοί που υπηρέτησαν ότι πιο αντιπαραγωγικό υπήρξε στην ελληνική κοινωνία. Το Δημόσιο!

 

Ολοι αυτοί αισθάνονται περισσότερη οργή και λιγότερο φόβο. Σε όλους τους υπόλοιπους συμβαίνει το αντίθετο.

 

Η είδηση ότι «ανοίγουν για να κλείσουν τα σχολεία» κυριαρχεί τις τελευταίες ημέρες παντού. Κανείς δεν αντιλέγει ότι υπάρχουν προβλήματα, ότι οι μισθοί μειώνονται και η απασχόληση αυξάνεται, αλλά μήπως αυτό δεν συμβαίνει παντού; Και αν μάλιστα κάποιος διαθέτει αρχείο εφημερίδων και γυρίσει μερικά χρόνια πίσω και ειδικά τις δεκαετίες του '80 και του '90 θα δει το ίδιο πρωτοσέλιδο. Η μόνη αλλαγή είναι ότι τότε ζητούσαν τα ακριβώς αντίθετα, λιγότερη δουλειά και περισσότερα χρήματα.

Και επειδή θα πρέπει να αποδίδονται τα του Καίσαρος τω Καίσαρι θα πρέπει να ειπωθεί ότι κυρίως οι δάσκαλοι είναι από τους χαμηλότερα αμειβόμενους στο Δημόσιο, αλλά είναι και αυτοί που λαμβάνουν ως αντίτιμο λιγότερες ώρες δουλειάς και μεγαλύτερο διάστημα διακοπών από οποιονδήποτε.

 

Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με πολλούς άλλους δημοσίους υπαλλήλους του στενού ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Απειλούν, βγαίνουν στους δρόμους, κλείνουν επιχειρήσεις ή υπηρεσίες και γενικά βρίσκονται στα «κάγκελα».

 

Και εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι πλήττονται από την κρίση;

 

Η απάντηση είναι εύκολη και μάλλον καθόλου αρεστή προς τους δημοσίους υπαλλήλους. Όχι βέβαια και αυτοί είναι που πληρώνουν και το μικρότερο κόστος σε σχέση με τους ιδιωτικούς, αφού τουλάχιστον μέχρι σήμερα άνεργοι από το Δημόσιο δεν υπάρχουν.

 

Με βάση τις παραπάνω σκέψεις, το ερώτημα παραμένει: αξίζει πραγματικά να σωθεί η χώρα, όταν οι πολίτες της στην πλειονότητά τους δεν το θέλουν;