Γράφει ο Λυκούργος Λιαρόπουλος
Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου
Η Ελλάδα θα σωθεί. Για τους Ελληνες, τουλάχιστον για μεγάλο μέρος,
υπάρχει σοβαρή αμφιβολία.
Οσο περνάει ο καιρός, γίνεται οδυνηρά
αντιληπτό ότι αναπτύσσονται δύο ταχύτητες αλλά και μεγάλη απόκλιση
δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην ευκολία προσαρμογής στο πρότυπο της
«κανονικής» ευρωπαϊκής κοινωνίας και οικονομίας.
Η ελληνική
κοινωνία χαρακτηρίζεται από τεράστια εξάρτηση από το κράτος και
υπανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα. Το κράτος είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης
και ρυθμιστής, που αν δεν θέλει, δεν γίνεται καμία επένδυση και δεν
λειτουργεί ούτε μικρό μαγαζί.
Κράτος σημαίνει ένα εκατομμύριο
«εργαζόμενοι» και εκατοντάδες χιλιάδες ρυθμίσεις για τα πάντα, λογικά
και παράλογα.
Αυτή είναι η μία πτυχή της μη κανονικότητας της Ελλάδας.
Η
δεύτερη είναι η μη κανονικότητα του ιδιωτικού τομέα. Από τη μία υπάρχει
ο ακραίος υπερεπαγγελματισμός, με τα εκατοντάδες χιλιάδες μικρομάγαζα,
βιοτέχνες και επαγγελματίες και από την άλλη, η μικρή και υπανάπτυκτη
βιομηχανία.
Η κρίση στην Ελλάδα σήμερα οφείλεται στην αδυναμία
αυτού του ιδιωτικού τομέα να συντηρήσει το διογκωμένο κράτος και όσους
τρέφονται από αυτό. Η χαμηλή ανταγωνιστικότητα δεν δημιουργεί έσοδα και η
φορολογική μηχανή είναι διεφθαρμένη και ακραία ανεπαρκής.
Περάσαμε το
πρώτο στάδιο της πορείας προς την κανονικότητα κάνοντας μόνο τα εύκολα,
μειώνοντας κρατικές δαπάνες, μισθούς και συντάξεις. Η φτωχοποίηση του
Δημοσίου, όμως, έφερε μόνο τεράστια ύφεση. Τα μισά μαγαζιά κλείσανε,
αλλά μένει να μειωθεί η έκταση του δημόσιου τομέα σε αριθμούς υπαλλήλων
και σε τρόπο παρέμβασης στην οικονομία. Μένει να απελευθερωθεί το
παραγωγικό δυναμικό της χώρας.
Εδώ έρχεται ο οδυνηρός διχασμός
κοινωνίας και οικονομίας. Ηδη παρατηρούμε τεράστια, κυρίως ξένα,
κεφάλαια να ετοιμάζονται, αγοράζοντας εταιρείες, οικόπεδα και
λειτουργίες «φιλέτα». Η οικονομία θα αποκτήσει μεγάλες μονάδες και μία
νέα τάξη καλοπληρωμένων στελεχών.
Η Ελλάδα μετά το 2020 θα έχει τους
μισούς δημοσίους υπαλλήλους και τα μισά μαγαζιά. Ενα εκατομμύριο άνεργοι
ελπίζουμε ότι θα απορροφηθούν στον πρωτογενή τομέα και στους
ανταγωνιστικούς κλάδους που δημιουργούνται. Μέχρι το 2020, όμως, ο πόνος
και η δυστυχία θα είναι σε τεράστια μεγέθη και μια γενιά θα χαθεί. Η
Ελλάδα θα ξεκινήσει πάλι από την αρχή, ελπίζω σοφότερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου