Χρειάστηκε ένας ανόητος και κακός
νόμος για να ξεκινήσει ένα ποτάμι διαδηλωτών. Ποτάμι που σε χρόνο λίγων
εβδομάδων εξελίχθηκε σε χείμαρρο κοινωνικής ανταρσίας, κάνοντας πολλούς
να θυμούνται κοιτάζοντάς τον τα κινήματα της «αραβικής Ανοιξης» και του
«Occupy».
Το νέο, γοητευτικό κεφάλαιο πολιτικής ανυπακοής ενός λαού
γράφεται στον Καναδά και απλώνεται παντού όπου υπάρχουν αυτόχθονες
πληθυσμοί έγκλειστοι στα γκέτο των επικυριάρχων τους. Είναι το κίνημα
«Idle Νο more» («Οχι άλλο αδρανείς»), που ξεκίνησε στο Ατάουαπισκατ του
Οντάριο, έναν απομονωμένο παραποτάμιο μικρό οικισμό Ινδιάνων του νότιου
Καναδά, που ποτέ δεν είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον κανενός.
Εκεί, μια
ομάδα ακτιβιστριών κάλεσε σε εγρήγορση τους Ινδιάνους του Καναδά, επειδή
η συντηρητική κυβέρνηση του Στίβεν Χάρπερ ψήφισε νόμο που παρέδωσε στην
επιχειρηματική απληστία «2,6 χιλιάδες λιμνών, ποταμών και ακτογραμμών
των τριών ωκεανών που βρέχουν τον Καναδά».
Για άλλη μια φορά ο «λευκός» παραβίαζε τις ιστορικές του
δεσμεύσεις, περιορίζοντας τα απορρέοντα λίγα δικαιώματα των Ινδιάνων
και, ταυτόχρονα, βάζοντας σε περιβαλλοντικές περιπέτειες τα
οικοσυστήματα των ινδιάνικων περιοχών. Με τη διαφορά ότι τώρα υπήρχε το
twitter και ο ριζοσπαστικός ιθαγενικός ακτιβισμός. Ετσι, από τις αρχές
Δεκεμβρίου 2012 που ψηφίστηκε ο νόμος, οι ιστοχώροι κοινωνικής δικτύωσης
πήραν φωτιά, καλώντας σε κινητοποιήσεις τους Καναδούς Ινδιάνους.
Ακολούθησαν ειρηνικές πορείες με φολκλόρ κυκλικούς ινδιάνικους χορούς,
μοίρασμα προκηρύξεων αλλά και αποκλεισμοί σιδηροδρομικών γραμμών και
μεθοριακών σταθμών και καταλήψεις δημόσιων χώρων.
Το αναπάντεχο;
Ολος
αυτός ο συναρπαστικός ιθαγενικός πολιτικός ακτιβισμός δεν σημειώθηκε
μόνο στον Καναδά αλλά και αλλού. Σαν πράξη αλληλεγγύης, σημειώθηκε και
σε καμιά τριανταριά Πολιτείες των ΗΠΑ, στη Βρετανία, στη Γερμανία, στη
Γαλλία, στην Ουκρανία και στην Αίγυπτο και, φυσικά, σε μια ντουζίνα
λατινοαμερικανικών χωρών, που έχουν ιδιαίτερα πονέσει από την
επικυριαρχία των αποίκων.
Τα πανό με το σλόγκαν «Idle Νο More» φωτογραφήθηκαν ήδη σε πολλά
χέρια - ακόμη και στα χέρια Μεξικανών ένοπλων και μασκοφόρων γηγενών,
με στολές παραλλαγής και απειλητικά βλέμματα. Ταυτόχρονα, ξεκίνησαν
φλογερές αντιπαραθέσεις στον κυβερνοχώρο μεταξύ όλου του φάσματος του
αντιεξουσιαστικού, αριστερού και ιθαγενικού ακτιβισμού για το χαρακτήρα
και τις προοπτικές του αναδυόμενου μεγάλου κοινωνικού κινήματος.
Πολλοί
είδαν σ' αυτό την έκφραση ενός ριζοσπαστικού κινήματος με ποιοτικά
χαρακτηριστικά που δικαιολογούν την ονομασία του ως «καναδικής Ανοιξης»
κι άλλοι σαν φαινόμενο κλωνοποίησης του κινήματος των καταλήψεων
«Occupy». Το κίνημα «Idle Νο More» δείχνει να τα έχει όλα αυτά και
περισσότερα: ήδη αρχίζει να μειώνει την πολιτική επιρροή των
θεσμοθετημένων συμβουλίων των φυλετικών αρχηγών, που συνομιλούν με την
καναδική κυβέρνηση για τις ινδιάνικες υποθέσεις, απαιτώντας εντιμότερη
και πιο ανεξάρτητη εκπροσώπηση των Ινδιάνων και τραβώντας το σκοινί
περισσότερο, απαιτεί σεβασμό των υπογεγραμμένων ιστορικών συνθηκών,
σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων των ιθαγενών και αποκατάσταση της
πολιτιστικής, μορφωτικής και οικονομικής κατάστασής τους.
Η καναδική κυβέρνηση δείχνει θορυβημένη. Το κίνημα «Idle Νο
More» δεν τα βάζει μόνο μαζί της αλλά με τους ίδιους του πυλώνες της
αποικιοκρατικής επιχειρηματικότητας που την εκτρέφει. Γι' αυτό και το
κίνημα των Καναδών Ινδιάνων αποδεικνύεται γρήγορα παγκόσμιο: ταιριάζει
σε κάθε καταπιεσμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου