Toυ ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Αν ζούσαμε σε άλλη χώρα θα γελούσαμε. Θα βλέπαμε μόνο έναν υπέρβαρο
μπουφόνο να πέφτει στην αγκαλιά ενός μποτοξαρισμένου καγκεμπίτη. Θα
βλέπαμε έναν πρώην ευρωπαίο διασκεδαστή να σαλιαρίζει με τον
μετασοβιετικό πατερούλη.
Αν ζούσαμε σε άλλη χώρα, θα φχαριστιόμασταν το
σκάνδαλο Ντεπαρντιέ όπως του αξίζει.
Ομως εδώ τέτοιες ιστορίες είναι πόνος στα μάτια μας. Ο Ντεπαρντιέ
μας φαίνεται απείκασμα των δικών μας παθημάτων. Δεν θέλει, λέει, να
είναι Γάλλος για να μην πληρώνει τους φόρους του στη Γαλλία. Ομολογεί
έτσι απ' την ανάποδη μια αλήθεια που παραμένει ξένη για πολλούς εύπορους
Ελληνες: πατρίδα είναι εκεί που πληρώνεις τους φόρους σου.
Εδώ η τάξη που η Αριστερά αποκαλεί «ελίτ» δεν στάθηκε ποτέ αντάξια
του όρου. Δεν καθοδήγησε ούτε εντάχθηκε ποτέ σε κανένα εθνικό σχέδιο
μεταρρύθμισης και ανασυγκρότησης. Γι' αυτό και όταν τα πράγματα
δυσκόλεψαν, αντέδρασε σαν να μην τη συνέδεε τίποτε με τη χώρα που
πήγαινε να χρεοκοπήσει. Πήρε τα λεφτά της κι έτρεξε.
Εδώ η τάξη που κατ' ευφημισμόν αποκαλούμε «αστική» ήταν πάντα
off-shore. Εξωχώρια. Προϊόν ενός κοτζαμπάσικου καπιταλισμού που
ευδοκιμούσε αρπακτικά σε αγορά χωρίς κανόνες, σε Πολιτεία χωρίς θεσμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου