ΖΩΗ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...

Της ΛΩΡΗΣ ΚΕΖΑ

Δεν θα σταθούμε στον πόνο του αστέγου την ώρα που τον έλιωνε το σκουπιδιάρικο, δεν θα σταθούμε στις τύψεις των εργαζομένων της καθαριότητας, δεν θα σταθούμε στις πολιτικές ευθύνες, δεν θα σταθούμε στη φρικτή εικόνα της αλεσμένης σορού.

Ο άστεγος που συνεθλίβη σε απορριμματοφόρο στον Ταύρο είναι το σύμβολο δυνητικής δυστυχίας μας, για μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Για όσους λοιπόν δεν έχουν μέχρι στιγμής γυρίσει να κοιτάξουν τα ρεμάλια που κοιμούνται σε χαρτόκουτες, για όσους κλείνουν τη μύτη στη δυσωδία όσων κοιμούνται στα παγκάκια, για όσους θεωρούν ότι οι άστεγοι είναι ακαμάτες, μπεκρήδες, παλιάνθρωποι, οι στατιστικές δείχνουν ότι είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, μόνο που στάθηκαν άτυχοι. Η ατυχία είναι σαν χιονοστιβάδα: όταν αρχίζει να στραβώνει η ζωή, μοιάζει να μην υπάρχει τέλος.

Ο άστεγος που πετάχτηκε σαν σκουπίδι επειδή κοιμόταν μέσα σε κάδο για σκουπίδια έρχεται με τον πιο δραματικό τρόπο να επιβεβαιώσει όσα δυσάρεστα αναφέρουν οι οργανώσεις που περιθάλπουν όσους δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίνη».

Πόσοι είναι αυτοί, κάθησε κανείς να τους μετρήσει; Βεβαίως και υπάρχει μια αποκλισούλα που υπερβαίνει το 100%. Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Οργανώσεων για τους αστέγους τούς υπολογίζει στις 20.000 άτομα- χώρια οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Επισήμως ο αριθμός είναι μικρότερος αλλά ακριβέστερος:

7.720 ανθρώπους μέτρησε πέρσι το υπουργείο Υγείας (δεν είπαν «χοντρικά 8.000» για να μην τους παρεξηγήσουμε). Υπάρχει λοιπόν ένα πρόβλημα του οποίου το μέγεθος δεν γνωρίζουμε. Υπάρχει ένα πρόβλημα που τους τελευταίους μήνες γίνεται ορατό σε απόσταση λίγων μέτρων από τη Βουλή. Οι άστεγοι βρίσκουν μια γωνίτσα στη Σταδίου, στην Πανεπιστημίου, απλώνονται στα Εξάρχεια και δίνουν το στίγμα πέριξ της Ομονοίας. Αέρας μεγαλούπολης: Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ- η Αθήνα παραβγαίνει.

Κάρτες, χρέη, δάνεια, τα γνωστά δηλαδή, είναι αυτά που αφαιρούν το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι πολλών αστέγων. Εχασαν την περιουσία τους με δημεύσεις, εγκαταλείφθηκαν από την οικογένειά τους, έχασαν τη δουλειά τους.

Στην αρχή προσπαθούν να περισώσουν την εικόνα τους: προτιμούν το καλύτερο κοστούμι που στην αρχή τσαλακώνεται, μετά αρχίζει να γυαλίζει και τελειώνει λεκιασμένο. Οι αριθμοί, οι στατιστικές και οι οργανώσεις δεν μπορούν να περιγράψουν τα βήματα προς την εξαθλίωση, δεν μπορούν να το περιγράψουν όπως το έκανε ο Γάλλος Ζαν-Κλοντ Ιζό στο μυθιστόρημα «Ο ήλιος των μελλοθανάτων».

Οποιοσδήποτε έχει ένα στεγαστικό στα όρια της αντοχής του, οποιοσδήποτε υπήρξε σπάταλος και πέρασε την κόκκινη γραμμή των πιστωτικών, οποιοσδήποτε μένει στο νοίκι και ζει αποκλειστικά από την επισφαλή δουλειά του έχει την πιθανότητα να βρεθεί στον δρόμο. Μικρή ή μεγάλη, η πιθανότητα υπάρχει.

Δεν θα είναι παράξενο αν τις επόμενες ημέρες οι Αθηναίοι ακουμπήσουν χαρτονομίσματα των 5 ή των 10 ευρώ δίπλα στις γωνιές των κουρελήδων. Η ιστορία με τον κάδο και τον άστεγο ταρακούνησε τις συνειδήσεις. Ωραία θα είναι η ξαφνική φιλανθρωπία, αρκετή για μια φρατζόλα ψωμί κι ένα μπουκάλι. Ακόμη πιο ωραίο είναι να διοχετευτεί η ευαισθησία σε επαγγελματικά κανάλια. Υπάρχουν ιδρύματα, οικοτροφεία, οργανώσεις που πιέζουν για στρατηγικές λύσεις στο ζήτημα. Πίεζαν πολύ προτού ενταθούν τα φαινόμενα στην Ελλάδα, πολύ προτού αποκτήσουμε το δικό μας «Βig Ιssue». Οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι, αναμένεται να αποκτήσουν στεγαστική ανασφάλεια κι άλλοι. Αυξάνονται οι οικογένειες υπό έξωση, αυξάνονται εκείνοι που διαμένουν σε ακατάλληλα καταλύματα ή σε υπό κατάληψη κτίρια. Ποιος θα ασχοληθεί μαζί τους όμως, μέρες που είναι... Οι άστεγοι συνήθως δεν προσέρχονται στις κάλπες.