Tου Γιωργου Mαντελα
Αν αυτή η ιστορία με το χρέος συνεχιστεί με το ίδιο τέμπο και την ίδια ορμή, τότε σε λιγότερο από 24 μήνες ο δείκτης θα φτάσει, αισίως, στο 160% έως 170% του ΑΕΠ. Δηλαδή, θα υπερβεί κάθε πρόβλεψη 12 μήνες νωρίτερα απ’ ό, τι υπολογίζαμε, αφού, ήδη, φτάσαμε στο 144% και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Και όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν κάνει ο κ. Παπακωνσταντίνου, η εξέλιξη θα είναι μοιραία: Τη λύση θα δώσει η ίδια η ζωή και η αντοχή ημών των υπολοίπων, αφού, αν θέλουμε να πληρώνουμε κανονικά μόνο τα τοκοχρεολύσια (σ. σ.: προσοχή, όχι το κεφάλαιο, τη «μάνα» που λένε, αλλά τους τόκους), θα πρέπει ανά 100 ευρώ της εθνικής μας περιουσίας (ΑΕΠ), να δίνουμε για τον σκοπό αυτόν τα 10, άντε 9 ή 8 στην καλύτερη των περιπτώσεων. Αλλιώς στη γωνία θα παραμονεύουν οι «αρεστοί» της κ. Μέρκελ, που ήδη απειλούν να μας πετάξουν έξω από την ΟΝΕ.
Ομως, σ’ αυτή την περίπτωση το θέμα είναι άλλο: Πόσο θα αντέξουμε; Και ποιος θα δεχθεί να μας δανείζει, για πόσο καιρό ακόμα, για να μας βγάζει από τη δύσκολη θέση, υπό αυτούς τους όρους; Ευκολίες πληρωμής γίνονται μόνον όταν έχεις (ή ελπίζεις) λαμβάνειν. Αλλιώς, όλοι παριστάνουν ότι δεν σε γνωρίζουν. Αυτά τα διδάσκει η ίδια η ζωή και οι τοκογλύφοι στους ανά την επικράτεια ημιωρόφους.
Τα δεδομένα θα ήταν όλα αρνητικά και στο βάθος θα ακούγονταν ήδη τα αποχαιρετιστήρια μηνύματα (σ. σ.: η κ. Μέρκελ ξεκίνησε τη σχετική εισαγωγή προχθές, από τη Στουτγάρδη), αν δεν προέκυπτε το... νιαούρισμα της κελτικής, κατά τα άλλα, τίγρεως. Η οποία επί Σημίτη αποκαλούνταν και «ιρλανδικό μοντέλο», αλλά σήμερα συναγωνίζεται το αντίστοιχο «ελληνικό», ως προς την αποθέωση της δημοσιονομικής αποτυχίας. Οι Ιρλανδοί έχουν τα ίδια και ενδεχομένως μεγαλύτερα προβλήματα από εμάς, ενώ και οι Πορτογάλοι ακολουθούν κατά πόδας. Οπότε εν προκειμένω βρίσκει ισχύ το γνωστό όσο και αδιαπραγμάτευτο «παίρνω κουράγιο από τη δυστυχία του άλλου». Βαθιά ανθρώπινο και συνάμα μικρόψυχο. Αλλά αυτά έχει η ζωή. Αν λοιπόν οι Γερμανοί αποφασίσουν να «καθαρίσουν» την Ευρωζώνη θα πρέπει να έχουν μεγάλο σφουγγάρι, για να «σκουπίσουν» Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και αργότερα ενδεχομένως την Ιταλία ή όποιον άλλο στριμωχθεί στη γωνία, για να πάρει σειρά.
Εκτός και αν οι Γερμανοί προετοιμάζουν τη δική τους ηρωική έξοδο. Το αποτέλεσμα όμως, σε κάθε περίπτωση, θα είναι το ίδιο. Αυτό το όνειρο, της ενιαίας Ευρώπης, θα αποδειχθεί ουτοπία, που θα στοιχίσει κάτι παραπάνω στον μέσο Γερμανό φορολογούμενο. Ποιος, όμως, εγγυάται στην κ. Μέρκελ ότι δεν θα της στοιχίσει περισσότερο η διάλυση από τη συντήρηση;
Το ερώτημα, που είναι περισσότερο δίλημμα, ακούγεται αμλετικό. Οι βόρειοι ωστόσο είχαν πάντα ένα θέμα με τις κρίσιμες ερωτήσεις. Στο «να ζει κανείς ή να μη ζει» απάντηση, στην πραγματικότητα, δεν δόθηκε ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου