Περάστε - Ψηφίστε - ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ...

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Υπάρχουν δήμοι όπου η συμμετοχή στις εκλογές θυμίζει κάτι συνελεύσεις στην China Town της Νέας Υόρκης, όταν οι τοπικοί έμποροι ψήφιζαν τους αρχηγούς της μαφίας, τους ανθρώπους στους οποίους θα απέδιδαν ένα μερίδιο από τα κέρδη. 

Δεν θέλω να σας τρομάξω, αλλά αν το δείτε εναλλακτικά, η συμμετοχή στις εκλογές της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης δίνει λαϊκή συγκάλυψη στον πλέον διεφθαρμένο θεσμό που δημιούργησε το ελληνικό κράτος.  

Οι πολεοδομίες είναι παιδικές χαρές μπροστά στους δήμους. Τα οικονομικά των νοσοκομείων θυμίζουν τον κουμπαρά του γιου μου δίπλα στα ταμεία των δήμων. Οι δε βουλευτές μπορούν άνετα να σταθούν ως Καρυάτιδες παρθένες πλάι σε έμπειρους δημάρχους της ελληνικής περιφέρειας. 

Το αντίθετο θα μου προκαλούσε έκπληξη. Πώς την έλεγαν την τοπική αυτοδιοίκηση; Το «βασικό κύτταρο» της διοίκησης και διάφορα τέτοια χαριτωμένα. Είναι η δεύτερη εστία της διαφθοράς. 

Η πρώτη γεννιέται μέσα στην ελληνική οικογένεια, όταν ο πατέρας προσπαθεί να βολέψει τα παιδιά του, τα διδάσκει να κλέβουν το κράτος, ο ένας κερατώνει τον άλλον και κάθονται στο κυριακάτικο τραπέζι θάβοντας το μίσος κάτω από τα πιάτα τους. 

Μετά η διαφθορά ανεβαίνει επίπεδο, πηγαίνει στον δήμο, σε ένα περιβάλλον οργιώδους κομπίνας, ρουσφετιού και διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Ε, ο άπληστος δήμαρχος την ψάχνει να μπει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και την ίδια στιγμή ο έξυπνος πολιτικός ξέρει ότι, αν καμακώσει τον κατάλληλο δήμο, έχει λύσει το πρόβλημά του για πάντα.

Ακούω και διαβάζω τα χίλια μύρια βλακώδη για συμμετοχή και δημιουργία. Βρίσκω κάτω από την πόρτα μου φυλλάδια υποψηφίων που μου μιλούν για πράσινη ανάπτυξη και ανακύκλωση, όταν οι ίδιοι ρυπαίνουν ξοδεύοντας πολλά κιλά χαρτιού.

 

Ο Έλληνας ψηφίζει με γνώμονα τη συγκέντρωση των σκουπιδιών, την κομματική γραμμή και τον φίλο του που μπορεί να είναι υποψήφιος. 

Ψηφίζει και τελειώνει. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο επιβιώνει το σύστημα διαφθοράς, κραιπάλης και εκμαυλισμού.  

Στις σοβαρές κοινωνίες της Δύσης η αυτοδιοίκηση όντως κατεβαίνει σε επίπεδο γειτονιάς. Οι άνθρωποι αποφασίζουν για το σχολείο των παιδιών τους, για τον ιερέα τους (τον οποίο και πληρώνουν οι πιστοί βέβαια), ακόμα και για τον αστυνόμο που φέρει την ευθύνη της περιοχής. Εκ των πραγμάτων συμμετέχουν στα κοινά. 

Εδώ αυτήν τη φορά έχουμε τις πρώτες εκλογές όπου η τοπική κυβέρνηση σου λέει να αδιαφορήσεις πλέον για την περιοχή σου και να ψηφίσεις με βάση το Μνημόνιο και τις κεντρικές πολιτικές επιδιώξεις. Ειλικρινά, θα με ενδιέφερε να δω τον Στρος-Καν υποψήφιο με τον Σγουρό ή τον Καμίνη...