Του ΑΡΤΕΜΗ ΨΑΡΟΜΗΛΙΓΚΟΥ
Πολλοί άνθρωποι, αλλά και οι πλέον αρμόδιοι στατιστικοί οργανισμοί, πιστεύουν πως οι κάτοικοι αυτής της χώρας υπερβαίνουν τα 10 και πλησιάζουν τα 11 εκατομμύρια.
Είναι όμως έτσι; Ας επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε το ερώτημα λίγο ρεαλιστικότερα από ό,τι μια επιφανειακή καταμέτρηση.
Απαραίτητη διευκρίνιση εξαρχής: Διερευνούμε την ανθρώπινη οικονομική μονάδα (παραγωγική και καταναλωτική) και όχι τον άνθρωπο ως αυταξία και προσωπικότητα που είναι ανεξάρτητη από την οικονομική του κατάσταση.
Αυστηρά οικονομικά μιλώντας για «έναν άνθρωπο» πρέπει να εννοούμε ένα πλήρως απασχολούμενο και ικανοποιητικά αμειβόμενο άτομο. Που θα μπορεί να ικανοποιεί όλες τις βιοτικές του ανάγκες, σύμφωνα με την τρέχουσα ορολογία, ή να αναπαράγει την εργατική του δύναμη, σύμφωνα με την παλιά, αλλά καθόλου πεπαλαιωμένη, μαρξιστική θεωρία της υπεραξίας.
Κάνοντας λόγο για μια οικογένεια, εννοούμε ένα ζευγάρι εργαζομένων, με δύο -συνήθως- παιδιά, που όλοι έχουν πλήρη πρόσβαση σε όλα τα βασικά αγαθά. Στην τροφή, στην ένδυση, στη μόρφωση, στη θέρμανση, στη διασκέδαση. Που καταναλώνει και ταυτόχρονα συντηρεί τη ζήτηση στην αγορά δημιουργώντας θέσεις εργασίας στη βιομηχανία, το εμπόριο και τις υπηρεσίες.
Δεν θα επικαλεστώ τον επίσημο αριθμό των 600.000 καταγεγραμμένων ανέργων (που χωρίς αμφιβολία είναι πολύ περισσότεροι) ούτε τα 2.000.000 που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Εξάλλου τα δύο αυτά σύνολα ανέργων και φτωχών είναι σε μεγάλο βαθμό τεμνόμενα.
Θα προκαλέσω την προσοχή σας στις «μνημειώδεις» περικοπές αποδοχών στο Δημόσιο και το τσεκούρωμα των συντάξεων, την ετσιθελική αρπαγή δώρων και επιδομάτων, το πάγωμα μισθών του ιδιωτικού τομέα μέσα σε ένα περιβάλλον ασυγκράτητου πληθωρισμού που τροφοδοτείται από την κρατική φορολογική επιδρομή. Θα επικαλεστώ τα κατεβασμένα ρολά που μετράτε και στη δική σας γειτονιά. Τους ανθρώπους που δημιουργούσαν μέσα σ' αυτά και τώρα πια έχουν σπρωχτεί στο οικονομικό περιθώριο.
Αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι υπέστησαν μια μεσοσταθμική μείωση εισοδημάτων τους κατά 20% -και σίγουρα υπέστησαν- σημαίνει με οικονομικούς όρους πως 2 στους 10 παραγωγούς και καταναλωτές της αγοράς, που ξέραμε πριν από δύο χρόνια, έχουν βγει εκτός.
Κάθε τέτοια περίπτωση δεν είναι μόνο μια ανθρώπινη δυστυχία. Είναι και μια οικονομική αποτυχία του οικονομικού συστήματος. Είναι μια απομείωση του ανθρώπινου κεφαλαίου της χώρας. Και μιλάμε μόνο για τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό στον οποίο αναγκαστικά αναφέρονται οι στατιστικές μετρήσεις. Πρέπει όμως να συνυπολογίσουμε πως κάθε ενεργό άτομο, όταν απαξιωθεί παραγωγικά, συμπαρασύρει στον Καιάδα του ένα και συχνά δύο άτομα. Και το κακό δεν τελειώνει εδώ. Η «απόσυρση» των ανθρώπων δρα σαν ντόμινο καταστρέφοντας ακόμη περισσότερες θέσεις εργασίας.
Για να βρείτε τον πραγματικό πληθυσμό της χώρας αναλογιστείτε τους εκατοντάδες χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχους που δεν ξεμυτίζουν από το σπίτι τους γιατί δεν έχουν φράγκο να ξοδέψουν. Τους εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχους οι οποίοι δεν έχουν καν αναζητήσει την εργασία των 550 ευρώ που έχει θεσμοθετηθεί στη χώρα του Γιώργου Λεφταϋπάρχουν Παπανδρέου, του Θόδωρου Μαζιταφάγαμε Πάγκαλου και του Ανδρέα Δενυπαρχεισάλιο Λοβέρδου.
Η χώρα αυτή προσέφερε κάποιες στιγμές στο παρελθόν ένα συγκριτικά καλύτερο βιοτικό επίπεδο στους πολίτες τους όταν είχε 10.000.000 κατοίκους και παρείχε δουλειά και μισθούς -όχι κάτω από την εθνική σύμβαση- στη μεγάλη πλειονότητά τους. Τώρα οι εντολοδόχοι της τρόικας βαυκαλίζονται πως μπορούν να συντηρήσουν μια οικονομία με τους πέντ'-έξι εκατομμύρια -«πλήρους απασχόλησης»- παραγωγούς και καταναλωτές που έχουν διασωθεί από την επιδρομή τους, μέσα σε μια οικονομία που ήταν φτιαγμένη για 10 εκατομμύρια. Γίνεται; Δεν γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου