Tης Χριστινας Κοψινη
Και τώρα όλοι κάνουν τον Ινδιάνο. Δεν ήξεραν τίποτε. Ούτε η ομοσπονδία των εργαζομένων ήξερε ούτε το σωματείο, που επικαλείται τεχνικό λάθος! «Συγγνώμη δεν ήξερα τι υπέγραφα» όπως έλεγε ο συγχωρεμένος Γιάννης Σκουλαρίκης το 1995, όταν από τη θέση του υπουργού Εργασίας προσπαθούσε να δικαιολογήσει την υπογραφή του σε μια επίμαχη υπουργική απόφαση, φυσικά κατόπιν εορτής και αφού ήρθε στο φως της δημοσιότητας από μη ελεγχόμενο ρεπορτάζ.
Στην περίπτωση της πρώτης επιχειρησιακής σύμβασης που ορίζει αυξήσεις 100 ευρώ χαμηλότερα από το κατώτερο κατώφλι της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης φαίνεται ότι ουδείς ήξερε. Ούτε η επιχείρηση που συνδιαμόρφωσε τη σύμβαση με το σωματείο ήξερε. Μάλιστα η εταιρεία έσπευσε 24 ώρες μετά την αποκάλυψη της «Κ» να εκδώσει ανακοίνωση στην οποία αποφεύγει να πει ευθαρσώς εάν υπέγραψε όρους χαμηλότερους αυτής της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Και όμως, όπως ορθώς επιβεβαιώνει η ΓΣΕΕ αλλά και το ίδιο το κείμενο της σύμβασης που κατατέθηκε ήδη από τον Ιούνιο στην Επιθεώρηση Εργασίας -η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν έχει αρμοδιότητα έγκρισης της νομιμότητας των συμβάσεων αλλά μόνο τήρησης της εφαρμογής τους- η σύμβαση αυτή σπάει για πρώτη φορά το φράγμα της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας.
Εάν, όπως διατείνεται η επιχείρηση, με τη σύμβαση σκοπεύει στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας και στη βιωσιμότητα της επιχείρησης στις δύσκολες συνθήκες, πού είναι το έγκλημα για να την αποποιούνται όλοι οι εμπλεκόμενοι με τόση ζέση;
Μήπως γιατί η συγκεκριμένη σύμβαση έγινε εν κρυπτώ από τους ανταγωνιστές που θα μπορούσαν να δώσουν χαμηλότερη προσφορά εάν η διαδικασία για τους... ΗΣΑΠ ήταν ανοικτή ως όφειλε να είναι σε κάθε δημόσια επιχείρηση; ΄
Η μήπως γιατί οι συχνές και ποικίλες παραβιάσεις αποτελούν κανόνα στις εταιρείες φύλαξης που τώρα φαίνεται ότι καθορίζουν διαφορετικούς όρους εργασίας για τους 120 που θα αμειφθούν με 640 ευρώ και διαφορετικά για όλο το υπόλοιπο προσωπικό;
Το πρόβλημα δεν είναι οι επιχειρησιακές συμβάσεις. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Το πρόβλημα είναι η υποκρισία και ο φόβος να μιλήσουμε καθαρά και ξάστερα για το πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Να διεκδικήσουμε με επιχειρήματα τις αλήθειες και να πάψουμε να κλείνουμε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι για να βολέψουμε τον μικρό μας περίγυρο.
Η κρίση και η απορρύθμιση των εργασιακών μάς δίνουν μια ευκαιρία: να μιλήσουμε για τις εργασιακές σχέσεις στο φως της ημέρας, να εκθέσουμε τα προβλήματα έτσι όπως είναι και να εκτεθούμε στην κριτική της διαφορετικής άποψης.
Δύσκολο είναι να φέρεις στο φως της μέρας σχέσεις και συμφωνίες που κρατούσαμε καιρό στο σκοτάδι. Φορτισμένοι με τόσες ενοχές για τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, εργοδότες και συνδικαλιστές πώς να μιλήσουν τώρα τη γλώσσα της αλήθειας στην Ελλάδα;
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου