Η αποχή ως... ενοχή !

Γράφει ο Χρίστος Αρτινός.

Η αποχή είναι συνώνυμο της απογοήτευσης, της απέχθειας, της διαμαρτυρίας...αλλά και της αξιοπρέπειας...και της ενοχής όμως...!!!

Ένας δοκιμαζόμενος λαός καλείται να εκλέξει τούς "δυνάστες" του,οι οποίοι φυσικά,εξ αιτίας της απουσίας των ψηφοφόρων, εκλέγονται "δια περιπάτου".Βεβαίως η αποχή, ρίχνει νερό στο μύλο της μειοψηφίας που καταφέρνει να επικρατήσει σε βάρος της πλειοψηφίας,αφού συνήθως, εκείνοι που απέχουν, όταν προσέρχονται, ρίχνουν ψήφο διαμαρτυρίας! 

Είδατε ποτέ να κλαίγονται για την αποχή αυτοί που εκλέγονται? Ποτέ άλλωστε,η άρχουσα τάξη δεν κατήγγειλε στα δικαστήρια πολίτη για την αποχή!

Φωνάζουν και ορύονται οι αποτυχόντες, γιατι ήλπιζαν να υφαρπάξουν την ψήφο διαμαρτυρίας!

Όμως οι απέχοντες αν άκουγαν προτάσεις σοβαρές, που να πείθουν και να τις εμπιστευθουν, σίγουρα την ημέρα των εκλογών, δεν θα προτιμούσαν το βουνό ή την παραλία, αλλά θα συμμετείχαν στην διαμόρφωση του μέλλοντος του δικού τους και των παιδιών τους.

'Οσοι καταγγέλουν την αποχή είναι οι φανατικοί των ντέρμπυ κορυφής, που δεν επιζητούν την νίκη και την ουσία, αλλά την συντριβή του αντιπάλου και θέλουν μεγάλη παρουσία θεατών,που συμβάλουν στη δημιουργία ατμόσφαιρας για την ήττα!

Ποιός πολιτευτής έπεισε ότι έχει όραμα για τον τόπο του, πλήν εξαιρέσεων(?),πέραν της προσωπικής του φιλοδοξίας και ματαιοδοξίας?

Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές. Ένας ψηφόφόρος τι σκέφτεται, άν σκέφτεται?

Πιστεύω ότι, όταν ο λόγος του πολιτικού, γίνει κοινωνικός λόγος και πάψει να περιστρέφεται γύρω από μικροπολιτικές σκοπιμότητες, τότε οι εκλογείς θα επιστρέψουν στα καθήκοντα -δικαιώματά τους!

Ως τότε: "Ο καλύτερος τρόπος για να πετύχεις στην πολιτική, είναι να βρεις ένα πλήθος που πηγαίνει κάπου και να μπεις μπροστά του".

Σε αυτό το σημείωμα,είναι προφανές,ότι δεν υποστηρίζεται η σκόρπια και ασυνείδητη αποχή. Υποστηρίζεται η γενικευμένη, μαζική, παλλαϊκη, οργανωμένη και κυρίως συνειδητή αποχή! Τότε θα μπορούσε ίσως να διαταραχθεί αυτή η λιμνάζουσα αδράνεια του πολιτικου κόσμου για ανατροπή και αλλαγές!

Αν υποθέσουμε,ότι, σε μιά εκλογική διαδικασία, συμμετείχαν μόνο οι συγγενείς α' βαθμού των

πολιτικών,ποιό θα ήταν το κοινωνικό αντίκτυπο,μετά την καταμέτρηση των ψήφων?

Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει, επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία, που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας. (Γουίλ Ντυράν).

Αν οι μισοί απέχουν και οι άλλοι μισοί συμμετέχουν εθιμοτυπικά ή από συνήθεια ή από υποχρέωση επειδή κάτι τούς έταξαν, τότε μια ολόκληρη πλειοψηφία, ειτε απέχει,ειτε συμμετέχει, συντηρεί στην εξουσία την ελίτ της οργανωμένης μειοψηφίας!

Και να ήταν μόνο οι (δήθεν) αυτοδιοικητικές εκλογές...?

Για τις οποίες πάντα θα αιωρείται η απορία και η δυσφορία: Γιατί κοματικοποιούνται και ποδοσφαιροποιούνται στο όνομα του τοπικού συμφέροντος?

Ας όψονται οι ταξικές συνειδήσεις...!